จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 826

เซียวหรูซื่อยังไม่ทันตั้งตัว ก็หล่นลงทะเลไปอีก นางดิ้นรนดิ้นพล่านสุดกำลัง แต่ไม่มีเรี่ยวแรงเลย ไม่นานก็สติรางเลือน

การขาดอากาศหายใจนั้นทำให้นางหวาดหวั่น หวาดกลัวอย่างประหลาด แต่นางก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่โดนบีบให้ยอมรับ

จวบจนเซียวหรูซื่อใกล้จะตายแล้ว จวินหย่วนโยวลากนางขึ้นมาอีกครั้ง

กลับไปกลับมาอย่างนั้น สุดท้ายเซียวหรูซื่อโดนทรมานจนอยู่ไม่สู้ตาย วิธีการเช่นนี้ขนาดเซียวหรูซื่อยังกลัวเลย สุดท้ายเซียวหรูซื่อหวาดกลัวจนเป็นลมไปเลย

หยุนถิงมองนางอย่างเย็นชา สายตางามเต็มไปด้วยแววคมปลาบและเคียดแค้น “เทียบกับตอนที่นางทำร้ายท่านแม่ข้าแล้ว ก็แค่เพียงเศษเสี้ยวเดียวเท่านั้น!”

“เจ้าอยากทำอะไร ข้าก็จะอยู่เคียงข้างเจ้าเสมอ!” จวินหย่วนโยวโอบหยุนถิงเข้าอ้อมกอดอย่างสงสาร

“ท่านพี่ เป็นความผิดของข้าเอง หากตอนนั้นท่านแม่ไม่คลอดข้า นางจะต้องมีชีวิตอยู่ได้อีกหลายปีแน่นอน ข้าทำร้ายนางเอง!” น้ำเสียงหยุนถิงเต็มไปด้วยการโทษตัวเองและรู้สึกผิด

จวินหย่วนโยวกุมมือหยุนถิงไว้แน่น “อย่าพูดเช่นนี้เลย สำหรับท่านแม่เจ้าแล้ว เจ้าสำคัญต่อนางมากที่สุด นางยอมใช้แรงเฮือกสุดท้ายของชีวิตคลอดเจ้าออกมา ต้องอยากให้เจ้ามีชีวิตอยู่ต่อไปให้ดี

เจ้าเองไม่ทำให้นางผิดหวังเลย หาสามีดีเช่นข้าอย่างนี้ได้ และยังใช้ชีวิตอย่างอิสรเสรี ทั้งยังช่วยล้างแค้นให้นางอีก นางอยู่ที่ปรโลกก็คงตายตาหลับแล้วล่ะ!”

น้ำเสียงอ่อนโยน สงสารเต็มเปี่ยม

จวินหย่วนโยวอยู่ในมิติของหยุนถิงตลอด กลัวนางมีอันตราย ตอนได้ยินเซียวหลันเล่าเรื่องออกมา จวินหย่วนโยวยังเดือดดาลยิ่งนัก

ความแค้นที่ฆ่ามารดาไม่อาจอยู่ร่วมโลกกันได้ จวินหย่วนโยวรู้ซึ้งดีแก่ใจเลย ดังนั้นไม่ว่าหยุนถิงทำอะไร เขาก็สนับสนุนทั้งหมด

“แต่ตอนนั้นท่านแม่ได้รับความลำบากขนาดนั้น นางจะเจ็บแค่ไหน ทุกข์แค่ไหนกัน คนผู้นั้นก็ไม่ได้อยู่ข้างกายนาง โดนทรยศสองเท่าจากคนรักและพี่น้อง----“ ตอนหยุนถิงพูด น้ำเสียงยังแหบเครือเลย

“ท่านแม่เจ้ายิ่งใหญ่นัก ถึงนางจะทุกข์มาก แต่ต่อมาได้เจอกับหยุนเฉิงเซี่ยง ต่อให้ไม่มีความรัก หยุนเฉิงเซี่ยงก็เป็นห่วงท่านแม่เจ้าอย่างจริงใจ ทำให้ชีวิตช่วงสุดท้ายของนางได้รับรู้ถึงความเป็นห่วงและเอาใจใส่ ดังนั้นท่านแม่เจ้าถึงได้ฝากฝังเจ้าไว้กับหยุนเฉิงเซี่ยง ให้รับเขาเป็นพ่อ” จวินหย่วนโยวปลอบ

ใช่สิ สตรีอัศจรรย์เช่นนาง ให้ตนรับหยุนเฉิงเซี่ยงเป็นพ่อ เห็นได้ถึงความเชื่อใจที่มีต่อหยุนเฉิงเซี่ยง ส่วนเขาหลังจากที่ท่านแม่เสียแล้ว ก็รักใคร่เอ็นดูแต่เพียงนางมาตลอดหลายปีนี้ จุดนี้หยุนถิงซาบซึ้งใจมาก

“ท่านพูดถูก ชาตินี้ข้ามีพ่อคนเดียวคือหยุนเฉิงเซี่ยง ข้าจะกตัญญูต่อให้เขามากที่สุดเท่าที่ข้าทำได้!” หยุนถิงสาบาน

“สายมากแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะ อย่าทำให้ตนไม่สบายเพราะนาง” จวินหย่วนโยวบอกอย่างเป็นห่วง

“ได้! ท่านพี่ลากนางกลับไปเถอะ!” หยุนถิงบอก

“ได้!”

คืนนี้หยุนถิงหลับไม่สนิทเอาเสียเลย นางดูเหมือนจะฝันถึงท่านแม่ แต่มองยังไงก็มองไม่ชัด อยากจับก็คว้าไม่อยู่ ---

จวินหย่วนโยวฟังคำเพ้อของนางแล้วปวดใจยิ่งนัก เขายื่นมือไปกุมมือหยุนถิงไว้ และกระซิบข้างหูนางอย่างแผ่วเบา

“ถิงเอ๋อร์ ข้าอยู่นี่ อย่ากลัว ข้าอยู่ที่นี่แล้ว หลับให้สบายใจเถอะ ทุกอย่างผ่านไปหมดแล้ว!”

หยุนถิงขมวดคิ้วน้อยๆ พูดเพ้อออกมา จวินหย่วนโยวคอยปลอบข้างหูหยุนถิงซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนฟ้าสาง

วันต่อมา ตอนเซียวหรูซื่อตื่นมา ก็พบว่าตนถูกขังไว้ในมุมหนึ่งของห้องเก็บฟืน นางดิ้นรนอย่างรุนแรง แต่มือเท้ากลับโดนเชือกมัดเอาไว้

ยิ่งนางดิ้นรนมากเท่าไหร่ เชือกที่มัดนางเอาไว้ก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น สุดท้ายรัดจนข้อมือข้อเท้านางเลือดซิบ