จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 827

เซียวหรูซื่อรู้ดีว่า นางไม่มีทางยอมปล่อยตนไปแน่ นางนอนแผ่หลาบนพื้นราวปลาตาย เป็นกรรมของตนจริงๆ

นางทำอย่างนั้นกับกู้เยว่หลัวตอนนั้น บัดนี้ทายาทของนางมาล้างแค้นตน และทรมานตนจนอยู่ไม่สู้ตาย เวรกรรมมันมีจริง

หยุนถิงเห็นสีหน้าปลงตกของนาง นี่มันพึ่งเริ่มต้นเท่านั้น อยากตายมันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก

ไม่นาน งูหนอนหนูมดมากมายพากันคืบคลานเข้ามาหมด หยุนถิงถอยไปยืนอีกด้าน มองอย่างเย็นชา

“อื้ออื้อ อื้ออื้อ---“ เซียวหรูซื่อตกใจสีหน้าซีดเผือด ร้องเสียงดังออกมา อยากจะหนีไปให้ไกล แต่นางขยับไม่ได้เลย

นางดิ้นรนอย่างสุดชีวิต สายตาเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นและหวาดกลัว พอเห็นงูหนอนหนูมดเหล่านั้นปีนบนร่างตนเอง แล้วโดนแผลตนเข้าพอดี ทำเอาเซียวหรูซื่อเจ็บจนสะท้านเยือก

นางร้องโหยหวน แต่ก็ทำได้แค่ส่งเสียงอื้ออื้อ เจ็บจนร่างนางสั่นกระตุก เสียงโหยหวนอื้ออื้อนั่นทำให้คนที่ได้ยินขนหัวลุกไปตามๆกัน

หยุนถิงมองนางด้วยสีหน้าเย็นชา ไร้ซึ่งอารมณ์

“ถิงเอ๋อร์ เซียวหลันได้รับอิสระแล้ว จะให้ข้าทำอะไรหรือไม่?” จวินหย่วนโยวเอ่ยถาม

“ไม่ต้อง จะว่าไปข้าต้องขอบคุณเซียวหลันนะที่ทรมานเซียวหรูซื่อมาหกปี คืนนี้พวกเรากลับเมืองฉือกันก่อน งานเลี้ยงวันเกิดเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ฐานะของเซียวหลันทำให้ทุกคนสงสัยกันไปหมด ไม่ต้องให้พวกเราทำอะไร พวกมันก็จะเป็นหมากัดกันเอง!” หยุนถิงวิเคราะห์

“ได้ ฟังถิงเอ๋อร์นะ!” จวินหย่วนโยวรีบไปหาเรือมาทันที จากนั้นก็พาหยุนถิงและเซียวหรูซื่อจากไป

อีกด้านหนึ่ง หลังจากเซียวหลันขยับตัวได้ รีบให้คนไปปิดห้องลับที่กักขังเซียวหรูซื่อไว้ทันที ยังให้คนแอบโยนวี่รั่วฉิงทิ้งไปในทะเลหลังเขา

ในเมื่อนางมาเห็นตนกักขังเซียวหรูซื่อไว้แล้ว ก็ย่อมไม่อาจเก็บนางไว้ได้อีก

เซียวหลันให้คนแอบสืบร่องรอยของหยุนถิงอย่างลับๆ แต่จั๋วยีหาทั่วทั้งภูเขาแล้วก็ไม่พบ มันทำให้เซียวหลันยิ่งตกตะลึงและหวาดหวั่นมากขึ้น

นางแอบมาที่เกาะเทียนหลงอย่างเงียบเชียบ หลบหลีกการสืบค้นและหูตามากมายขนาดนั้น ไม่โดนตนจับได้ และตอนนี้ยังพาเซียวหรูซื่อหายไปอย่างไร้ร่องรอยอีก มันทำให้เซียวหลันสูดลมหายใจสะท้านเยือกเลยทีเดียว

ในเวลาเดียวกันนางก็แอบดีใจที่ตอนนั้นตนมิได้ทำอะไรกู้เยว่หลัว ไม่อย่างนั้นหยุนถิงจะฆ่าตนนั้นง่ายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือเสียอีก

หากนางจะเปิดโปงตนเอง ส่งเซียวหรูซื่อไปห้องโถงใหญ่ก็ได้แล้ว แต่สตรีนางนั้นไม่ได้ทำ แสดงว่านางจงใจต่อกรกับเซียวหรูซื่อเท่านั้น

เซียวหลันรีบไปคุกหลวงทันที อูเหอมองดูคนที่เข้ามาอย่างเดือดดาลเคียดแค้น

“เซียวหลัน สตรีสารเลวอย่างเจ้า กล้าปลอมเป็นฮูหยินเจ้าทะเล หลบซ่อนมานานหลายปีขนาดนี้ เสียแรงที่ข้าฝังเสื้อผ้าเจ้าต่างศพ วางป้ายวิญญาณของเจ้าไว้ในศาลบรรพชนของตระกูลอู!” อูเหอด่ากราด

“ถุย ข้าอยากได้หลุมฝังศพของตระกูลเจ้ารึ เจ้าคิดว่าข้าอยากอยู่ในศาลบรรพชนของตระกูลอูเจ้ารึ การที่ข้าเป็นอย่างนี้ก็เพราะเจ้าทั้งนั้น

ตอนนั้นที่ตระกูลอูเกิดเรื่องไม่ใช่เพราะข้าเสียหน่อย พี่ชายเจ้าโดนคนร้ายลอบฆ่า เกี่ยวอะไรกับข้า แต่เจ้ากลับระบายความโกรธทั้งหมดลงมาที่ตัวข้า

แผลเก่สข้ายังไม่ทันหาย แผลใหม่ก็มาอีก เจ้าทำแส้ขาดไปเส้นแล้วเส้นเล่า โดนเจ้าเปลี่ยนวิธีทรมาน เหยียดหยาม ลบหลู่ต่างๆนานา

แต่เซียวหรูซื่อกลับเกลี้ยกล่อมข้าให้ดีต่อเจ้า ให้ข้าเข้าใจเจ้า ข้าเข้าใจเจ้า แล้วใครเข้าใจข้า ใครสนใจว่าข้าจะเป็นจะตาย

ดังนั้นข้าเลยวางยาพิษเซียวหรูซื่อ ให้นางสลบไสลไม่ได้สติ จะว่าไปต้องขอบคุณเจ้าทะเลนะ หากไม่ใช่เพราะเขาทำลายวรยุทธ์เซียวหรูซื่อ ตัดเส้นเอ็นข้อมือข้อเท้านาง ข้าก็คงไม่ราบรื่นขนาดนี้

ข้าติดตามเซียวหรูซื่อมาหลายปี ชีวิตความเป็นอยู่ความเคยชินงานอดิเรกของนาง ต่อให้แค่สายตาและการกระทำเพียงนิด ข้าก็รู้ได้อย่างละเอียดทั้งสิ้น

ดังนั้นหลายปีมานี้เลยไม่มีใครจับได้เลย ตอนนี้เจ้ารู้ความลับนี้แล้ว ตอนนั้นเจ้าทำยังไงกับข้า ตอนนี้ข้าจะคืนมันให้กับเจ้าเป็นสิบเท่าร้อยเท่าเลย!” เซียวหลันบอกอย่างเดือดดาล