จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 828

หลังจากวี่รั่วยีออกไป ก็พุ่งตรงไปที่ห้องจิ่วฟ่างทันที แต่กลับโดนศิษย์คนอื่นบอกว่า ศิษย์พี่จิ่วฟ่างออกไปแล้ว

วี่รั่วยีคิดๆดูแล้วก็ไม่ว่าอะไร เลยรออยู่ในห้องจิ่วฟ่าง มองดูการตกแต่งเรียบง่ายในห้อง ล้วนเป็นการจัดแต่งห้องรับแขกที่เหมือนกันหมดของเกาะเทียนหลง ไม่มีอะไรพิเศษ

“หรงเอ๋อร์ เจ้าไปนำดอกกล้วยไม้กระถางนั้นที่ข้าเลี้ยงมาสิ!” วี่รั่วยีบอก

“คุณหนูใหญ่ นั่นน่ะเป็นกระถางที่ท่านเลี้ยงเองกับมือนะเจ้าคะ?” หรงเอ๋อร์ถามอย่างไม่เข้าใจ

"เพราะข้าเลี้ยงเองกับมือไงล่ะ เลยยิ่งมีความหมาย ไปเถอะ”

“เจ้าค่ะ!” หรงเอ๋อร์รีบไปทันที ไม่นานนางก็ยกดอกกล้วยไม้กระถางนั้นเข้ามา

วี่รั่วยีวางดอกกล้วยไม้กระถางนั้นวางไว้ข้างหน้าต่างห้อง แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามา มีกลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้ลอยในอากาศ ชวนให้ผ่อนคลาย

หวังว่าเขาเห็นแล้วจะชอบ

แต่วี่รั่วยีรออยู่นานจนฟ้ามืด ก็ไม่เห็นจิ่วฟ่างกลับมาเลย พูดให้ถูกคือจวินหย่วนโยว

เขาไปที่ไหนกันแน่ หรือว่าจากไปแล้ว?

วี่รั่วยีนั่งไม่ติดแล้ว ลุกขึ้นออกไปเลย และมุ่งตรงไปยังท่าเรือที่รับผิดชอบดูแลเรือริมฝั่งเกาะเทียนหลง และถามพ่อบ้านจนรู้ว่า วันนี้ไม่มีเรือลำไหนจากไปเลย ถึงได้วางใจ

บางทีเขาคงแค่มีธุระ เพียงแต่ทำไมเขาถึงมาที่เกาะเทียนหลงล่ะ อยากจะทำอะไรกันแน่

อีกด้านหนึ่ง จวินหย่วนโยวและหยุนถิงที่มาถึงเมืองสือแล้วพลันฮัดเช้ยออกมาเลย

“ท่านพี่ ท่านไม่สบายรึ?” หยุนถิงถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร พวกเราขึ้นฝั่งกันก่อนเถอะ” จวินหย่วนโยวยื่นมือเข้ามา กุมมือหยุนถิงลงจากเรือ เดินขึ้นฝั่งไป

“จวินหย่วนโยว หยุนถิง พวกเจ้ามากันแล้ว!” หมิงจิ่วซางบอก

คืนนี้เขารับผิดชอบนำคนเฝ้ายาม ดังนั้นเลยรู้ในวินาทีแรกที่จวินหย่วนโยวและหยุนถิงขึ้นฝั่งเลย

“จัดการเกาะนี้ไปถึงไหนแล้ว?” หยุนถิงถาม

“ซื่อจื่อเฟย เจ้าวางใจเถอะ มีเหลิ่งเหยียนอยู่ ต้องจัดการอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่แล้ว ตอนนี้พากำลังพลมาหมดแล้ว รอแค่คำสั่งเจ้าเท่านั้น!

จะว่าไป เจ้านี่ก็เก่งจริงนะ สร้างบ้านไว้มากมาเพียงนี้บนเกาะ และยังเตรียมอาวุธอุปกรณ์ อาหารไว้พร้อมสรรพ ข้ากับซวนอ๋องแค่พาคนมาได้ก็พอแล้ว” หมิงจิ่วซางยกนิ้วโป้งหันไปทางหยุนถิง

“ระยะนี้ลำบากพวกเจ้าแล้วนะ” หยุนถิงบอก

“ไม่ลำบาก ไม่ลำบากเลย ข้าไม่เคยเห็นสมบัติพวกนั้นของเจ้ามาก่อนเลยในชาตินี้ ข้าดียินดีทำงานให้เจ้า” หมิงจิ่วซางชมเชย

“เข้าไปพูดข้างในเถอะ ที่นี่หนาว!” จวินหย่วนโยวพลันพูดขึ้น

หมิงจิ่วซางถึงสังเกตว่าจวินหย่วนโยวลากคนหนึ่งมาด้วย “นางเป็นใครกัน นี่ข้าตื่นเต้นจนลืมไปเลย?”

“นางเป็นคนที่ทำร้ายท่านแม่ข้า ยกให้เจ้าแล้ว หาคนเฝ้าดูนางไว้ ทรมานให้หนักเลย” หยุนถิงบอกอย่างเคียดแค้น

โม่เหลิ่งเหยียนที่เดินเข้ามาได้ยินคำนี้เข้าพอดี ก้าวเท้าเร็วขึ้น เขาเหล่มองเซียวหรูซื่อที่โดนทรมานจนสลบไสลไม่ได้สติ

“สืบละเอียดแล้วรึ?”

หยุนถิงพยักหน้า “อืม!”

“เข้าไปกันเถอะ หมิงจิ่วซางเจ้าพาคนไปเลย ให้คนจับตาดูนางไว้ให้ดี!” โม่เหลิ่งเหยียนสั่งเสียงเย็นชาอย่างทรงอำนาจนัก

“ได้เลย นางกล้าทำร้ายท่านแม่เจ้า ก็เท่ากับทำร้ายท่านแม่ข้า ข้าจะรับรองนางอย่างดีแน่นอน!” หมิงจิ่วซางรับปากอย่างไว หิ้วตัวเซียวหรูซื่อออกไปเลย

หยุนถิงมุมปากกระตุก รู้ดีว่าหมิงจิ่วซางเป็นพวกปากไว เลยขี้เกี้ยจถือสาเขา ลมทะเลกลางดึกพัดมามันหนาวจริงๆ

ดังนั้นหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวเดินตามโม่เหลิ่งเหยียนเข้าในห้อง พลันอบอุ่นขึ้นมาก