จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 829

“ได้เลย เรื่องแบบนี้ข้าถนัดนัก ท่านวางใจได้เลย ข้าจะให้นางอยู่ไม่สู้ตายแน่” หยุนหลีสาบาน

กล้ามาทำร้ายท่านแม่ของพี่หญิงใหญ่ นางจะไม่ละเว้นมันผู้นั้นแน่นอน

เสวี่ยเชียนโฉวเองก็เดือดดาลนัก ว่ากันว่าสตรีและคนชั่วช้านั้นอย่าได้ยุ่ง เซียวหรูซื่อผู้นี้ช่างชั่วร้ายยิ่งนัก

มือที่ถือจอกน้ำชาของโม่เหลิ่งเหยียนออกแรงแน่น บีบถ้วยชาแตกละเอียดคามือเขาเลย

“เจ้าวางใจเถอะ เอานางไว้ที่นี่ ข้าจะให้นางเสียใจที่เกิดมาบนโลกนี้เลย!” โม่เหลิ่งเหยียนพูดเน้นทีละคำอย่างเย็นชายิ่งนัก

“ขอบคุณมาก! หม้อไฟเสร็จแล้ว กินทั้งที่ร้อนๆเถอะ!” หยุนถิงบอก

“ถิงเอ๋อรชอบกินเนื้อ ข้าใส่เนื้อเอง!” จวินหย่วนโยวยกตะเกียบขึ้นคีบเนื้อใส่

“พี่หญิงใหญ่ชอบกินผักนี่ ข้าใส่เอง ใครก็ห้ามแย่งข้า!” หยุนหลีรีบยกตะเกียบขึ้น

เสวี่ยเชียนโฉวคีบแต่อันที่หยุนหลีชอบกิน แต่ละคนขยับตะเกียบทันที

หม้อไฟร้อนเดือดปุดๆ แต่ละคนไม่หลงเหลือบรรยากาศเย็นเยียบเมื่อครู่เลย ทั้งพูดคุยหัวเราะกัน อบอุ่นมาก

โอจื่อโฝวที่อยู่ข้างๆมองตะลึงอึ้งไปเลย เขามองหยุนถิงที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้างดงามเลิศล้ำ งามล่มชาติล่มเมือง ภายใต้ไอร้อนนี้ยิ่งทำให้นางดูเย้ายวนมีเสน่ห์มากขึ้น แต่คำที่พูดออกมา เรื่องที่ทำออกมากลับทำคนขนหัวลุก โหดเหี้ยมเช่นนี้ ทำให้เขาตกตะลึงยิ่งนัก

ฮูหยินเจ้าทะเลยังโดนนางจับตัวมาได้ โดยที่ไม่ทำให้เกาะเทียนหลงรู้ สตรีผู้นี้ช่างกล้าแกร่งยิ่งนัก ฝีมือร้ายกาจเพียงใดกันนี่

เขาในฐานะศิษย์คนโตของเรือนอวี๋ หลายปีมานี้ยังไม่เคยได้เห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของอาจารย์เลย ทุกปีก็ทำได้แค่มาร่วมงานวันเกิดของฮูหยินเจ้าทะเล ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าฮูหยินเจ้าทะเลเป็นคนโหดร้ายเช่นนี้

แต่นางมาแค่ครึ่งเดือนก็สืบรู้เรื่องทั้งหมด เก่งกาจยิ่งนัก

ทันใดนั้นโอจื่อโฝวพลันรู้สึกถึงสายตาเย็นเยียบเยือกเย็น พอเงยหน้าขึ้นก็สบเข้ากับสายตาคมปลาบดุจใบมีดของจวินหย่วนโยวพอดี ทำเอาตกใจจนสะท้านเยือก

“ข้า ข้าแค่เลื่อมใสนางนิดหน่อย!” โอจื่อโฝวละล่ำละลักบอก

“เก่งกาจมากจริงๆ!” หายากนักที่จิ่วฟ่างจะเลื่อมใสใครสักคนเช่นนี้ วินาทีนี้กลับเลื่อมใสหยุนถิงอย่างหมดใจ

นางเป็นหญิงปลอมตัวเป็นชายแอบแฝงอยู่ในเรือนอวี๋โดยไม่โดนใครพบเข้าเลย อีกทั้งเผยความเฉลียวฉลาดท่ามกลางคนมากมายนั่น ทำให้ผู้อาวุโสอวี๋ทึ่งได้ จนสำเร็จได้ไปเกาะเทียนหลง แค่เวลาเพียงครึ่งเดือนก็สืบเรื่องเมื่อสิบกว่าปีก่อนได้ละเอียดชัดเจน และยังจับตัวฮูหยินเจ้าทะเลมาได้อีก ฝีมือเช่นนี้ ความสามารถเช่นนี้ ความกล้าเช่นนี้ จิ่วฟ่างยอมแพ้ให้เลย!

“คนกันเองทั้งนั้น อย่าทำตัวแปลกอย่างนี้เลย พวกเจ้าสองคนกินด้วยกัน ลองชมหม้อไฟนี้ดู!” หยุนถิงบอก

จิ่วฟ่างยกตะเกียบขึ้น คนเขาพูดขนาดนี้แล้ว หากตนยังปฏิเสธอีก จะดูเรื่องมากเกินไป

โอจื่อโฝวมองทุกคนอย่างอึ้งๆ ความเคียดแค้นเดือดดาลเมื่อครู่กลายเป็นความอบอุ่นไปโดยพลัน ทุกคนร่วมกินอาหารหม้อเดียวกัน พูดคุยเรื่องน่าสนใจด้วยกัน คุยถึงความรู้ของอีกฝ่าย บรรยากาศอบอุ่นยิ่งนัก

วันเวลาเช่นนี้เขาอิจฉามากเลย

เมื่อก่อนในฐานะศิษย์พี่ใหญ่ของเรือนอวี๋ โอจื่อโฝวคิดว่าตนเองเหนือผู้อื่นขั้นหนึ่ง ไม่ยอมร่วมทานอาหารกับศิษย์คนอื่นเลย เพราะในสายตาเขา ศิษย์เหล่านั้นไม่คู่ควร

แต่ผ่านประสบการณ์ความโหดร้ายของโลกมาแล้วถึงรู้ซึ้งจิตใจคนเรา ตอนนี้มาเห็นคนเหล่านี้ตรงหน้า พวกเขาล้วนมีฐานะของตนเอง กระทั่งต่างกันราวฟ้ากับเหว แต่ก็นั่งกินข้าวหม้อเดียวกันได้ ความรู้สึกนี้ดีจัง

โอจื่อโฝวยกตะเกียบขึ้น “ได้ ข้าไม่เกรงใจละนะ” จากนั้นเริ่มต้นกินเลย

ครั้งนี้โอจื่อโฝวชะงักกึกไปเลย “นี่อะไรน่ะ รสชาติพิเศษนัก อร่อยนัก?”

“อร่อยมากจริงๆ” จิ่วฟ่างยังทนไม่ไหวชมออกมา

“นี่เรียกว่าหม้อไฟ วางไว้บนเตาจากนั้นใส่เนื้อและผักต้มกิน สะดวกสบาย ง่ายกว่าผัดนัก” หยุนถิงอธิบาย

“พวกเจ้าหลายคนกินหม้อไฟกันก็ไม่รอข้าเลย ใจดำนัก” หมิงจิ่วซางบอก เดินพุ่งเข้ามาเลย พลางหยิบตะเกียบจะคีบเนื้อขึ้นมา

เพียงตะเกียบนั้นยังไม่ทันพ้นหม้อ ก็โดนตะเกียบอีกคู่ห้ามไว้