จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 830

นางคือหยุนถิง ฝีมือการแพทย์ของนางไร้ผู้เทียมทานในสี่แคว้น ขนาดโรคนกเขาไม่ขันของหลีอ๋องในตอนนั้นหยุนถิงก็ยังเป็นคนรักษาจนหาย เรื่องพวกนี้จิ่วฟ่างเคยได้ยินมาทั้งนั้น

บางทีนางอาจจะช่วยจิ่นฉิงได้ จิ่วฟ่างคิดมาถึงตรงนี้ก็ตื่นเต้นยิ่งนัก

“อาการของจิ่นฉิงถือเป็นกรณีพิเศษ นางถูกผู้อาวุโสอวี๋ใช้ร่างกายเลี้ยงกู่มาหลายปี สูญเสียพลังชีวิตและเลือดเนื้อไปมากนัก ดังนั้นจะรักษาขึ้นมาก็ค่อนข้างยุ่งยาก

ข้าไม่อาจรับประกันกับเจ้าได้ว่าจะรักษานางหายแน่นอน แต่ข้าบอกเจ้าได้เลยว่า ข้าจะรักษาอย่างสุดความสามารถ พรุ่งนี้ข้าจะให้คนไปเชิญยายขุยมา!” หยุนถิงตอบ

“ขอบใจมาก ขอเพียงเจ้ายอมช่วยจิ่นฉิง ต่อไปชีวิตนี้ของข้าจะเป็นของเจ้า” จิ่วฟ่างพูดเสียงแหบพร่าอย่างตื่นเต้น

ก่อนหน้านี้เขายังคิดอยู่เลยว่า รอเสร็จเรื่องทางเขตทะเลนิรนามแล้วก็จะพาจิ่นฉิงไปจวนซื่อจื่อแห่งแคว้นต้าเยียน ขอร้องซื่อจื่อเฟยให้ช่วย ไม่คิดว่าคนผู้นี้มาจะยืนอยู่ตรงหน้าตน แถมยังเป็นถิงหยุนอีก

“ได้ ข้าจะจำคำพูดนี้ไว้ พรุ่งนี้ข้ากับยายขุยจะช่วยกันตรวจนางอย่างละเอียด!” หยุนถิงตอบ

“ขอบคุณมาก!”

“เกรงใจอะไร เจ้าเองก็เคยช่วยข้าไว้” หยุนถิงบอกหน้าตาเฉย

“เจ้าเคยช่วยนาง เมื่อไหร่กัน เหตุใดข้าไม่รู้เรื่อง?” โอจื่อโฝวโพล่งถามออกมาทันที

“ตอนนั้นนางแอบไปที่คุก เกือบโดนฉินเจี่ยจับได้ ตอนนี้ข้าจะเข้าไปเสาะหาจิ่นฉิงพอดี เลยได้เจอนางเข้า และให้นางซ่อนตัวไว้!” จิ่วฟ่างเล่าเรื่องราวออกมาง่ายๆ

โอจื่อโฝวอดเลื่อมใสจิ่วฟ่างขึ้นมาไม่ได้ “พวกเจ้ายังมาเจอกันได้อีก เก่งจริง”

โอจื่อโฝวแอบบ่นในใจ ทำไมตอนแรกตนไม่เจอบ้างล่ะ จะได้ให้นางติดค้างน้ำใจตนไว้หนึ่งครั้ง

“บางทีนี่อาจเป็นบุพเพต่อกัน พวกเจ้าสองคนคิดจะทำอะไรต่อไปล่ะ?” หยุนถิงถามออกมา

โอจื่อโฝวพลันสีหน้ากระดากขึ้นมา พอคิดถึงว่า ก่อนหน้านี้ตนจงใจหาเรื่องกลั่นแกล้งถิงหยุน ตอนนี้เขาเริ่มกระดากที่จะพูดมันออกมาละ

คนบนโต๊ะนี้ล้วนมีฐานะสูงส่งทั้งนั้น แต่พวกเขากลับไม่มีมาดเลยสักนิด ทุกคนล้วนพูดคุยกันด้วยความจริงใจ ล้อเล่นหยอกล้อกัน นี่เป็นสิ่งที่โอจื่อโฝวอิจฉาที่สุด

“ข้า ข้ายังไม่รู้เลย” โอจื่อโฝวบอกอย่างกระอักกระอ่วน

เขากลัวพูดตรงๆออกมาแล้วจะโดนปฏิเสธ

“ข้าผิดต่อจิ่นฉิง ดังนั้นครึ่งชีวิตที่เหลือจะอยู่กับจิ่นฉิงตลอด ค้นหาหนทางรักษาเป็นเพื่อนนาง” จิ่วฟ่างตอบ

หยุนถิงมองดูคนสองคนที่ทำหน้ากระอักกระอ่วนกัน “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นต่อไปพวกเจ้าก็ติดตามข้าแล้วกัน”

“จริงรึ?” ความกระดากอายเมื่อครู่ของโอจื่อโฝวแปรเปลี่ยนเป็นยินดีอย่างยิ่ง และถามออกมาอย่างไม่คิดเลย

“แน่นอน ติตตามข้าน่ะได้ แต่มีเรื่องหนึ่งคือ ต้องจงรักภักดีอย่างที่สุด หากใครกล้าทรยศข้า ผลลัพธ์มันไม่ใช่อะไรที่พวกเจ้าจะทนรับได้แน่

หากวันไหนพวกเจ้าอยากจากไป หรืออยากไปมีชีวิตของตนเอง บอกข้าคำหนึ่งก็พอ ข้าจะไม่ก้าวก่ายเรื่องของพวกเจ้าแน่” หยุนถิงบอกอย่างหนักแน่นเข้มงวด

“ข้าไม่ทรยศแน่นอน” โอจื่อโฝวตอบทันที

พอคิดถึงสติปัญญา ฝีมือของหยุนถิงแล้ว เขาเลื่อมใสอย่างที่สุด

“ตอนนี้ข้าไม่ หากเจ้ารักษาจิ่นฉิงไม่ได้ ข้าจะพานางไปหาหมอที่อื่น” จิ่วฟ่างครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนตอบ

“ตกลง!”

หม้อไฟหม้อหนึ่งทุกคนกินกันอย่างเอร็ดอร่อย สบายอารมณ์ พอกินข้าวเสร็จ จวินหย่วนโยวพาหยุนถิงไปพักผ่อน

โม่เหลิ่งเหยียนกลับพาพวกหมิงจิ่วซางออกเดินทาง หยุนหลีพอคิดถึงว่าเซียวหรูซื่อทำอย่างนั้นกับท่านแม่พี่หญิงใหญ่ เลยตามไปจัดการเซียวหรูซื่อด้วย

เสวี่ยเชียนโฉวเองย่อมตามติดไม่ลดละอยู่แล้ว ให้นางอยู่กับซวนอ๋อง ถึงเขาจะดูออกว่าซวนอ๋องไม่ได้คิดอะไรกับหยุนหลี แต่เขาไม่วางใจนี่นา

โอจื่อโฝวเองก็อยากรู้ว่าหยุนถิงใช้อะไรมาโจมตีสองเกาะที่การคุ้มกันแข็งแกร่งที่สุดของฮูหยินเจ้าทะเล และตามไปด้วยกัน