จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 831

“เป็นของกินเล่นอย่างหนึ่งที่ข้าชอบกินตอนเด็ก เผ็ดนิดหน่อย นั่นเป็นสิ่งที่ข้าชอบมากที่สุด” หยุนถิงอธิบาย

จวินหย่วนโยวได้ยินคำนี้ก็มีสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย “ของกินเล่นอย่างเดียวก็เป็นสิ่งที่เจ้าชอบมากที่สุดน่ะ แล้วข้าล่ะ”

หยุนถิงยกนิ้วชี้ขึ้นมาแกล้งเย้าจวินหย่วนโยวเล่นด้วยการเชยคางนางขึ้น “คุณชายท่านนี้ ท่านหน้าตาหล่อเหลานัก ใบหน้านี้คิ้วตานี้โดนใจข้านัก มา ยิ้มให้ข้าสักหน่อยสิ”

จวินหย่วนโยวให้ความร่วมมือโดยดี ทำเอาหยุนถิงหัวเราะขันออกมา “คุณชาย ท่านยิ้มน่าดูเกินไปแล้ว ข้าจะตกหลุมรักแล้วนะ เสร็จกัน ต่อไปในใจข้าไม่เหลือที่ให้คนอื่นอีกแล้วล่ะ”

“พูดเช่นนี้ได้ งั้นหากข้าจูบเจ้าสักหน่อย ชาตินี้เจ้าก็จะรักข้าเพียงคนเดียวใช่หรือไม่” จวินหย่วนโยวหัวเราะขันออกมา ยื่นหน้าเข้าไปจูบหยุนถิงหนึ่งที

แต่ก็แค่แผ่วเบาครู่เดียว จวินหย่วนโยวก็ถอยออกมาเลย

เพราะยังไงที่นี่ก็เป็นห้องกระจก ทะลุโปร่งหมด จากด้านในเห็นด้านนอกอย่างชัดเจน แน่นอนจากด้านนอกก็สามารถมองเห็นทุกอย่างด้านในหมด

บนเกาะนี้ล้วนเป็นคนของโม่เหลิ่งเหยียนทั้งหมด ให้ลูกน้องเหล่านั้นมาเห็นตนหวานกับถิงเอ๋อร์ เขาไม่อยากเลยจริงๆ

หยุนถิงพอใจมาก “คุณชายท่านออกตัวก่อนเช่นนี้แล้ว ข้าเองก็ต้องมีของกลับไปไห้ด้วยสิ งั้นข้าร้องเพลงให้ท่านฟังแล้วกัน”

“ได้!”

จากนั้นหยุนถิงก็ร้องเพลงดาวดวงน้อยขึ้นมา เมื่อก่อนนางเคยร้องให้จวินหย่วนโยวหลายครั้งแล้ว ตอนนี้จวินหย่วนโยวเองก็ร้องเป็นแล้ว

พอฟังหยุนถิงร้อง จวินหย่วนโยวก็ร้องด้วยกันกับนางขึ้นมา

เสียงทุ้มต่ำมีจังหวะ ผสานกับเสียงอ่อนโยนไพเราะของหยุนถิง เสียงของทั้งคู่สอดประสานกันอย่างเหมาะเจาะ สะท้อนไปทั่วทั้งห้องกระจก อบอุ่นยิ่งนัก

เช้าวันต่อมา หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวพึ่งตื่น ก็เห็นจิ่วฟ่างอุ้มจิ่นฉิงรออยู่หน้าประตู

“เจ้ามาเช้าจริงๆ!” จวินหย่วนโยวแค่นเสียงเรียบ

ถิงเอ๋อร์ของเขายังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย หมอนี่ก็อุ้มคนมาหาแล้ว แต่จวินหย่วนโยวก็เข้าใจเขา จิ่วฟ่างรักจิ่นฉิงยิ่งนัก ถึงได้ร้อนใจขนาดนี้กระมัง

“ท่านพี่ จิ่วฟ่างแค่เป็นห่วงจิ่นฉิง พานางไปที่เรือนที่หลังคาสีแดงนั่น ที่นั่นมีอุปกรณ์การรักษาของข้าทั้งหมด” หยุนถิงบอก

“ได้!” จิ่วฟ่างอุ้มจิ่นฉิงไปทันที

“จวินซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟยขอถามว่าเช้านี้พวกท่านอยากทานอะไรรึ?” องครักษ์คนหนึ่งเดนิเข้ามาถาม

โม่เหลิ่งเหยียนกำชับเขาเป็นพิเศษ ให้เขารับผิดชอบอาหารการกินของจวินหย่วนโยวกับหยุนถิง

“เรียบง่ายหน่อยก็พอแล้ว บะหมี่สักชามแล้วกัน” หยุนถิงตอบ

“ได้!”

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวรีบไปทันที เจอยายขุยด้านนอกเรือนพอดี เมื่อคืนเพราะว่าดึกมากแล้ว ดังนั้นหยุนถิงเลยให้คนไปบอกยายขุยแต่เช้าเลย

“ข้าได้ยินว่าจับตัวคนที่วางยาพิษคุณหนูตอนนั้นได้แล้ว มันอยู่ไหน ข้าจะดูให้เห็นกับตาสิว่าใครกันที่ชั่วร้ายเพียงนี้?” ยายขุยถามอย่างตื่นเต้น

“เซียวหรูซื่อ ฮูหยินเจ้าทะเลแห่งเขตทะเลนิรนาม แต่ตอนนี้นางไม่อยู่ ข้าให้ซวนอ๋องพานางออกไปเมื่อคืน ให้นางดูให้เห็นกับตาว่าอำนาจทุกอย่างที่นางมีถูกทำลายหมดแล้ว!” หยุนถิงบอกอย่างเคียดแค้น พูดเรื่องทั้งหมดออกมา

ทำเอายายขุยมีสีหน้าเคียดแค้นเดือดดาลนัก “เซียวหรูซื่อน่าตายนัก ที่แท้เป็นนางที่ทำร้ายคุณหนู เสียแรงที่ตอนนั้นคุณหนูจริงใจต่อนาง ยังเคยช่วยชีวิตนาง เจ้าคนอกตัญญูที่ชั่วร้ายสารเลวนี่”

“ท่านเฒ่าอย่าโกรธไปเลย หากทำตนเองไม่สบายก็จะไม่มีแรงทรมานนางแล้ว รบกวนท่านเฒ่าไปดูอาการจิ่นฉิงกับข้าก่อนเถอะ รอพวกซวนอ๋องกลับมาแล้ว เซียวหรูซื่อจะยกให้ท่านละ!” หยุนถิงปลอบ

“ได้ เซียวหรูซื่อสารเลวนี่ ข้าจะให้นางอยู่ก็ไม่ได้ตายก็ไม่ได้แน่” ยายขุยกัดเขี้ยวเคี้ยวฟันบอก ในเวลาเดียวกันก็ตื้นตันใจนัก

ลูกสาวของคุณหนูนี่ดีจริง สืบรู้ความจริงได้เร็วขนาดนี้ จับตัวคนที่ให้ร้ายคุณหนูได้ ไม่ว่าจะเป็นฝีมือหรือการวางแผนล้วนเหนือกว่าคุณหนูมากนัก