จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 832

“ความหวังดีของท่านเฒ่าข้าเข้าใจ ทำเต็มที่ก็พอ ข้าเก็บกู่พิษในห้องลับของเซียวหรูซื่อมาหมดแล้ว ท่านลองดูเถิดว่ามีสิ่งใดใช้ได้หรือไม่” หยุนถิงรีบเอากู่พิษเหล่านั้นออกมาจากในมิติทันที

ระยะนี้สิ่งที่ยายขุยได้ยินได้เห็นมามันเหนือความคาดหมายของนางทั้งนั้น พอรู้ว่านี่เป็นความชอบของหยุนถิง ถึงยายขุยจะตกตะลึง แต่ก็พอเข้าใจได้

นางเป็นลูกของคุณหนู ย่อมต้องไม่เหมือนผู้อื่นอยู่แล้ว

ดังนั้นตอนนี้มาเห็นหยุนถิงหยิบกู่พิษออกมา ยายขุยตื่นเต้นจนเนื้อตัวสั่นเทา

“นี่ นี่มันหนอนกู่ที่หาได้ยากยิ่งในรอบหลายสิบปีหรือแม้กระทั่งร้อยปีนี่ หลายชนิดในนี้เป็นระดับราชากู่เลยทีเดียว หาได้ยากจริง”

“ของพวกนี้เซียวหรูซื่อทุ่มเทกำลังกายใจเลี้ยงมาหลายปีน่ะ ท่านเฒ่าลองดูหน่อยเถิดว่ามีชนิดที่สามารถรักษาจิ่นฉิงหรือไม่?” หยุนถิงถาม

“มีจริงๆ สองชนิดนี้ได้ มีฤทธิ์ต้านคานกับกู่พิษในตัวนาง ใช้พิษต้านพิษ แต่ในเมื่อเป็นกู่พิษที่พิษร้ายหมด ย่อมต้องเจ็บจนอยากตายนะ” ยายขุยอธิบาย

“ท่านเฒ่ามาเถอะ ข้าเชื่อท่าน ต้องการให้ข้าทำอะไรก็บอกมาได้เลย ข้าคิดว่าจิ่นฉิงสลบไสลมาหลายปี ย่อมต้องอยากเจอจิ่วฟ่างเร็วๆแน่นอน” หยุนถิงถอนหายใจบอก

“ได้!”

จากนั้นยายขุยก็ใช้มีดสั้นกรีดฝ่ามือจิ่นฉิงหนึ่งแผล จากนั้นรองเลือดจากฝ่ามือนางลงในชาม และวางหนอนกู่ตัวนั้นลงในชามเลือดอีก—

หยุนถิงดูอยู่ข้างๆอย่างละเอียด ฟังอย่างตั้งใจ เป็นลูกมือให้อย่างระมัดระวัง

ส่วนจิ่วฟ่างที่อยู่ด้านนอกก็หิ้วหัวใจรอ กังวลอย่างมาก เดินวนไปมาหน้าประตู พลางหันมองในประตู

แต่มองไม่เห็นอะไร และไม่ได้ยินอะไรเลยเหมือนกัน มันทำให้เขายิ่งร้อนใจมากขึ้น

องครักษ์คนนั้นที่รับผิดชอบอาหารการกินของจวินหย่วนโยวกับหยุนถิงถือชามสองชามเข้ามา “จวินซื่อจื่อ บะหมี่ได้แล้ว”

“ซื่อจื่อเฟยกำลังยุ่ง ให้ห้องครัวอุ่นอาหารรอไว้ รอซื่อจื่อเฟยหิวแล้วก็จะกินได้เลย บะหมี่สองชามนี้เจ้ายกออกไปเถอะ!” จวินหย่วนโยวบอก

ถิงเอ๋อร์ยุ่งอยู่ด้านใน เขารออยู่ด้านนอกมีหรือจะกินลง

“ขอรับ!” องครักษ์รีบยกออกไปทันที

โม่เหลิ่งเหยียนพาพวกโอจื่อโฝวเดินเข้ามาจากด้านนอก พอเห็นจวินหย่วนโยวกับจิ่วฟ่าง โม่เหลิ่งเหยียนเข้าใจในบัดดล

“เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ทำการรักษาอยู่ด้านใน” จวินหย่วนโยวตอบ

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ มาวางหมากสักตาแล้วกัน” โม่เหลิ่งเหยียนเสนอ

จวินหย่วนโยวคิดๆดู รออยู่ที่นี่ก็ไม่มีอะไรทำ เลยรับปากไป

จากนั้นองครักษ์ก็นำกระดานหมากหยกขาวเข้ามาวางบนโต๊ะหินในสวน จวินหย่วนโยวกับโม่เหลิ่งเหยียนนั่งลงเดินหมากกัน

โอจื่อโฝวเดินเข้าไปหาจิ่วฟ่างทันที เขาดึงแขนจิ่วฟ่างอย่างตื่นเต้น พูดเสียงสั่นเทาว่า “จิ่วฟ่าง เรื่องคืนนี้มันช่างเหนือความคาดหมายของข้า จริงๆ

หยุนถิงมีอาวุธร้ายกาจขนาดนั้นด้วย สามารถเดินเหินใต้ทะเลได้ และยังบอกพิกัดได้ พอเจาะจงตำแหน่งในระยะทางที่ไกลจากสองเมืองขนาดนั้นก็เริ่มระเบิดเลย

ไม่ต้องใช้กำลังคนเลยสักนิด ระเบิดไม่กี่ลูกจัดการระเบิดเกาะทั้งเกาะให้ราบเป็นหน้ากลอง ชาตินี้ข้าไม่เคยเจออาวุธร้ายกาจขนาดนี้มาก่อนเลย

นั่นน่ะเป็นสองเกาะที่ฮูหยินเจ้าทะเลให้ความสำคัญที่สุด มาโดนทำลายลงง่ายดายขนาดนี้ เจ้าไม่เห็นใบหน้าซีดเหมือนปลาตายของฮูหยินตอนนั้น โกรธจนสลบไปเลย

ข้าไม่เคยเลื่อมใสใครมาก่อน แต่ผ่านเมื่อคืนมาแล้วข้าเลื่อมใสต่อหยุนถิงอย่างหมดใจ ข้าตัดสินใจแล้ว ชาตินี้ขอเพียงนางไม่ไล่ข้าไป ข้าจะติดตามนางแน่นอน!”

พอฟังโอจื่อโฝวพรั่งพรูทุกอย่างออกมา จิ่วฟ่างสีหน้าตึงเครียดยิ่งนัก “เจ้าบอกว่า ระเบิดเกาะสองเกาะไปเลย อาวุธอะไรร้ายกาจขนาดนี้?”

โอจื่อโฝวสีหน้าภูมิใจ “ดังนั้นถึงได้บอกว่าเมื่อคืนเจ้าไม่ได้ไปน่ะน่าเสียดายนัก ข้าได้เห็นเองกับตาแล้ว ร้ายกาจมากจริงๆ รอต่อไปหากมีโอกาส ข้าจะพาเจ้าไปนั่งสักครั้ง”

“เห็นท่าทางภูมิใจของเจ้าแล้ว พูดราวกับว่าเป็นของเจ้าอย่างนั้นแหละ นั่นเป็นอาวุธที่พี่หญิงใหญ่ข้าคิดค้นขึ้น!” หยุนหลีที่เดินเข้ามามองค้อนเขา

“เจ้า เจ้าบอกว่าอาวุธที่ร้ายกาจขนาดนั้นหยุนถิงเป็นคนคิดค้นรึ?” โอจื่อโฝวถามอย่างตกใจ

โอจื่อโฝวพลันพุ่งเข้ามา “ซื่อจื่อเฟย ท่านรับศิษย์ไหม ข้าอยากกราบไหว้ท่านเป็นอาจารย์!”

คนมากมายล้วนพูดกันอย่างนี้ โอจื่อโฝวเลื่อมใสหยุนถิงจริงๆ

หยุนถิงอึ้งกับคำถามเขาไปเลย “ข้าไม่รับศิษย์นะ”

โอจื่อโฝวยังอยากพูดอะไรอีก ก็รับรู้ถึงสายตาคมปลาบเย็นเยียบของจวินหย่วนโยวมองมาที่ตน ทำเอาเขาขนหัวลุก

“รอต่อไปหากท่านอยากรับศิษย์ จะพิจารณาข้าได้หรือไม่?” โอจื่อโฝวได้แต่กระซิบเสียงเบา

“ได้ ไว้ข้าอยากรับเมื่อไหร่ค่อยว่ากันนะ”

มองดูจวินหย่วนโยวกับหยุนถิงจากไป โอจื่อโฝวเลื่อมใสยิ่งนัก ทำไมเมื่อก่อนเขาตาบอดไปเคารพผู้อาวุโสอวี๋เป็นอาจารย์นะ ฝีมือเขาแค่นั้นเทียบกับอาวุธของหยุนถิงแล้วเท่ากับขี้ผงเลยนะ

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวไปหาของกิน โม่เหลิ่งเหยียนคอยอยู่ด้วยตลอด ทั้งหมดพากันปรึกษาแผนการต่อไป หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวถึงได้กลับไป

เกาะเทียนหลง จวินหย่วนโยวกลับถึงห้องตนเอง ฟ้าก็มืดแล้ว เขามองแวบเดียวก็สังเกตเห็นกล้วยไม้กระถางนั้นที่วางข้างหน้าต่าง สีหน้าพลันเย็นชาลงทันที

“ไอ้โหย ดูท่าจะมีคนคิดถึงท่านพี่อยู่นะ” หยุนถิงแกล้งเย้า

นางในตอนนี้ ปลอมตัวเป็นคนรับใช้ เพื่อให้เคลื่อนไหวได้อย่างสะดวก

สายตาคมปลาบของจวินหย่วนโยวเต็มไปด้วยแววรังเกียจ สะบัดมือจนกระถางดอกไม้กระถางนั้นลอยออกไปเลย

วี่รั่วยีรออยู่สองวัน ก็ไม่เห็นจิ่วฟ่างกลับมาเสียที ในใจรู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดี เลยอยากมาดูสักหน่อย

สุดท้ายพอนางมาที่ชั้นหนึ่ง ก็เห็นกระถางดอกไม้หนึ่งหล่นลงมาจากชั้นสอง เพล้งดังขึ้น แตกกระจายต่อหน้านาง

พอดูดอกไม้นั้นชัด วี่รั่วยีสีหน้าซีดเผือดฉับพลัน

นั่นคือดอกกล้วยไม้ที่นางปลูกด้วยตัวเอง ทั่วทั้งเกาะเทียนหลงมีแค่กระถางนี้กระถางเดียว