จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 833

“คุณหนูใหญ่ นี่มันดอกกล้วยไม้ที่ท่านปลูกเองนี่ ไม่ได้วางไว้ในห้องคุณชายจิ่วฟ่างรึ หรือว่าโดนลมพัดลงมา ไม่สิ ไม่มีลมนี่นา?” หรงเอ๋อร์ถามอย่างไม่เข้าใจ

คำถามนี้เสียดหูวี่รั่วยีนัก สีหน้าไม่น่าดูมากขึ้น

ดอกกล้วยไม้นี้นางฟูมฟักเอาใจใส่ กระถางดอกไม้เองก็เป็นของล้ำค่า กระถางดอกไม้หนักขนาดนี้จะโดนลมพัดลงมาได้อย่างไรกัน นอกเสียจากว่า?

“คุณหนูใหญ่ คงไม่ใช่คุณชายจิ่วฟ่างโยนลงมากระมัง จิ่วฟ่างนี่ก็ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงนัก ตอนนี้ข้าน้อยจะไปถามเขาว่าคิดอย่างไรกันแน่?” หรงเอ๋อร์พุ่งขึ้นชั้นสองอย่างโกรธขึ้ง

ครั้งนี้วี่รั่วยีไม่ได้ห้ามนาง

นางเองก็อยากรู้ว่า เป็นความคิดของจิ่วฟ่างจริงหรือไม่ พูดให้ถูกคือ เป็นความคิดของจวินหย่วนโยว

หรงเอ๋อร์พุ่งไปที่ห้องจิ่วฟ่าง ถีบประตูกระเด็นเปิดออก “จิ่วฟ่าง ดอกกล้วยไม้กระถางเมื่อครู่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมถึงหล่นไปที่ชั้นหนึ่งได้ นั่นน่ะเป็นกระถางที่คุณหนูใหญ่เลี้ยงดูปลูกมาด้วยตัวเอง ตั้งใจมามอบให้เจ้าเลยนะ?”

จวินหย่วนโยวเหล่มองหรงเอ๋อร์ที่ยืนสองมือเท้าเอวท่าทางใหญ่โตอยู่หน้าประตูห้องตน ใบหน้าหล่อเหลาเย็นเยียบนั้นเต็มไปด้วยแววรังเกียจและดูถูก

“ข้าเป็นคนโยนกระถางดอกไม้นั้นทิ้งเอง นางมอบให้แล้วข้าต้องรับงั้นรึ?” จวินหย่วนโยวแค่นเสียงเย็น

น้ำเสียงไม่เบานัก ทำให้วี่รั่วยีที่อยู่ชั้นหนึ่งยังได้ยิน

วินาทีนี้วี่รั่วยีรู้สึกแก้มร้อนผ่าวแสบร้อน คำพูดของจวินหย่วนโยวเหมือนตบหน้านางฉาดใหญ่

เขารังเกียจเดียดฉันท์ตนถึงเพียงนี้

“เจ้านี่มันช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเสียจริง คุณหนูใหญ่ของข้าไม่เคยมอบดอกไม้ให้บุรุษใดมาก่อน เจ้าเป็นคนแรก กล้าปฏิเสธคุณหนูใหญ่ของข้า หาเรื่องตาย---“ หรงเอ๋อร์แค่นเสียงอย่างเดือดดาล

เพียงแต่นางยังพูดไม่ทันจบ จวินหย่วนโยวสะบัดแขนเสื้อพรึ้บ กำลังภายในอันแข็งแกร่งสายหนึ่งโจมตีเข้าไป ซัดหรงเอ๋อร์ลอยกระเด็นออกไปเลย

“อ๊า!” เสียงร้องดังขึ้น ตัวหรงเอ๋อร์ลอยกระเด็นออกไปสิบกว่าเมตร ไปกระแทกกับต้นไม้ใหญ่เข้าพอดี ทำเอาต้นไม้ใหญ่หักโค่นไปด้วยเลย นางกระอักเลือดสลบไปเลย

สีหน้าวี่รั่วยีไร้ซึ่งสีเลือด กระดูกข้อนิ้วมือในแขนเสื้อค่อยๆซีดขึ้น โกรธจนสั่นไปทั้งตัว

คำโบราณว่าไว้จะตีหมาก็ต้องดูเจ้าของก่อน จวินหย่วนโยวไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเช่นนี้ กล้าทำร้ายสาวใช้ตนจนสลบ นี่มันตบหน้านางฉาดใหญ่ชัดๆ

นางคือคุณหนูใหญ่แห่งเกาะเทียนหลง มีแต่คนยกย่อง ประจบเอาใจนางแต่เด็ก นางเคยได้รับความอัปยศและการเหยียดหยามเช่นนี้เมื่อไหร่กัน

เสียแรงที่ก่อนหน้านี้ตนช่วยเขาปิดบังฐานะ วินาทีนี้สายตาวี่รั่วยีฉายแววเหี้ยมเกรียมขึ้น

นางหมุนตัวพุ่งไปเรือนเซียวหลันทันที ตอนนี้งานวันเกิดของฮูหยินเจ้าทะเลผ่านไปแล้ว คนอื่นในเขตทะเลต่างพากันลากลับไปแล้ว เกาะเทียนหลงกลับสู่ความสงบอย่างวันวาน

ความเคลื่อนไหวเมื่อคืนกระเทือนไปถึงเซียวหลันเช่นกัน เสียงระเบิดดังสนั่นฟ้านั่นทำให้พื้นที่ทั่วทั้งเกาะเทียนหลงสะเทือนไปตามๆกัน

เซียวหลันตกใจสั่นระรัว ไม่ได้นอนเลยทั้งคืน เช้าวันต่อมารีบส่งคนไปตรวจสอบดูว่าเกิดอะไรขึ้น

ตอนนี้องครักษ์หลายคนกำลังรายงาน “ฮูหยิน ความเคลื่อนไหวเมื่อคืนคือเมืองซ่งและเมืองหลี สองเกาะนี้ไม่รู้เพราะเหตุใดเมื่อคืนโดนทำลายราบเป็นหน้ากลอง

ได้ยินว่าทหารเดนตายของเมืองซ่งไม่มีใครรอดเลย และอาวุธของเมืองหลีโดนทำลายหมดไม่เหลือ ขอฮูหยินโปรดสั่งการด้วย!”

เซียวหลันเหมือนโดนสายฟ้าฟาด อึ้งอยู่นานไม่พูดอะไร

นางติดตามเซียวหรูซื่อมาหลายปี ย่อมรู้ดีอยู่แล้วว่า สองเมืองนี้สำคัญต่อเซียวหรูซื่ออย่างไร ทหารเดนตาย อาวุธ ทรัพย์สินที่นางเลี้ยงสะสมมาหลายปีล้วนเก็บไว้ที่สองเมืองนี้ทั้งสิ้น

แต่อีกฝ่ายกลับทำลายสองเมืองนั้นโดยง่ายดายไม่กระเทือนถึงผู้อื่น เห็นได้ชัดว่าผู้ที่ลงมือนั้นฝีมือร้ายกาจ โหดเหี้ยมอย่างมาก

ทันใดนั้นเซียวหลันพลันนึกถึงหยุนถิง หรือว่าเป็นนาง?

ก็จริง นางสามารถแฝงตัวเข้าไปในสำนักหมอเทวดาได้ เข้ามาในเกาะเทียนหลงฆ่าผู้อาวุโสอวี๋ได้ ยังมีอะไรที่นางไม่กล้าทำอีก