จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 928

หยุนถิงยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ “ผู้อาวุโสเข้าใจข้าดีที่สุด อย่างมากก็ร้อยละเจ็ดสิบ”

ความจริงหยุนถิงมีความมั่นใจเต็มร้อย แต่ร่างกายของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ยิ่งไปกว่านั้นที่นี่เป็นโลกที่ต่างออกไป อุปกรณ์การรักษาย่อมเทียบกับยุคปัจจุบันไม่ได้ และร่างกายของกู้จิ่วเยวียนถูกทำร้ายจากพิษกู่มาเป็นเวลานาน ดังนั้นนางไม่กล้ารับประกัน

“ร้อยละเจ็ดสิบยังลังเลอะไรอยู่ รีบดำเนินการเถอะ ข้ารู้อยู่แล้วว่านังหนูอย่างเจ้าต้องเผื่อเหลือเผื่อขาดเอาไว้เล็กน้อยอยู่แล้ว” หมอยมบาลโล่งอกไปเปลาะหนึ่ง

“เรื่องนี้ต้องบอกเซวียนเอ๋อร์สักคำกระมัง มิเช่นนั้นถ้าหากเกิดเหตุฉุกเฉินขึ้น ข้ากล้วว่านางจะรับไม่ได้” ท่านเหอกล่าวด้วยความเป็นกังวล

“วางใจเถอะ ตั้งแต่นาทีที่กู้จิ่วเยวียนตัดสินใจตามข้ากลับมาที่ต้าเยียน ข้าก็สั่งให้คนส่งจดหมายไปให้เริ่นเซวียนเอ๋อร์อย่างลับๆแล้ว ถึงอย่างไรก็เป็นผู้ชายของนาง นางย่อมมีสิทธิ์รู้อยู่แล้ว” หยุนถิงตอบ

“สมกับที่เป็นหยุนถิง ไม่ว่าเรื่องอะไรก็คิดได้รอบคอบขนาดนี้ เช่นนี้ข้าก็วางใจแล้ว” ท่านเหอกล่าวด้วยความพึงพอใจ

“เมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นข้าจะสอนทั้งสองท่านเกี่ยวกับการผ่าตัดตั้งแต่ตอนนี้เลย จำเป็นต้องให้ทั้งสองท่านมีความชำนาญอย่างยิ่งให้ได้” หยุนถิงเอ่ยปาก

“ตกลง เราจะให้ความร่วมมืออย่างสุดกำลังแน่นอน”

“เช่นนั้นก็รบกวนหมอยมบาลกับท่านเหอตามข้าไปที่จวนซื่อจื่อเถอะ จนกว่าการผ่าตัดจะเสร็จสิ้นพวกท่านค่อยกลับมา” หยุนถิงกล่าว

“ข้าคิดถึงเรือนไผ่ของลานหลังจวนซื่อจื่อจริงๆ จะได้ไปดูดอกไม้ใบหญ้าสุดล้ำค่าของข้าด้วยพอดี” หมอยมบาลกล่าวอย่างร่าเริง

“ทำไม จวนตระกูลฟู่ของข้าทำให้เจ้าไม่สบายใจหรือ?” ฮูหยินเฒ่าฟู่ชำเลืองมา

“ไม่ใช่อยู่แล้ว ที่นี่ดีกว่าจวนซื่อจื่อมากเลย กินดีอยู่ดีทุกวัน แถมยังมีคนคอยทะเลาะแก้เบื่อ ดีกว่าดอกไม้ใบหญ้าของเรือนไผ่นั่นมาก” หมอยมบาลรีบเปลี่ยนคำพูดทันที

“ค่อยยังช่วยหน่อย รีบไปเถอะ รีบไปรีบกลับ”

“ตกลง การผ่าตัดเสร็จสิ้นเมื่อไหร่ข้าจะกลับมาทันที” หมอยมบาลให้คำมั่น

“ฮูหยินเฒ่าถ้าอย่างไรท่านไปกับพวกเราดีไหม ท่านอยู่คนเดียวในลานแห่งนี้ก็ไม่มีความหมายอะไร หากฮูหยินเฒ่าไม่รังเกียจก็สามารถช่วยข้าดูแลเด็กๆด้วย อย่างไรเสียหลายวันนี้ข้าก็ไม่มีเวลาสนใจพวกเขา และจวินซื่อจื่อก็เป็นผู้ชาย ต้องละเอียดรอบคอบสู้ฮูหยินเฒ่าไม่ได้อย่างแน่นอน” หยุนถิงเสนอแนะ

“เป็นความคิดที่ดี พวกเราไปพร้อมกันเถอะ” หมอยมบาลยื่นมือไปดึงมือของฮูหยินเฒ่าฟู่ขึ้นมา

“ปล่อยมือ ชายหญิงมิควรแตะเนื้อต้องตัวกัน เจ้าทำเช่นนี้ไม่เหมาะสม” ท่านเหอเอ่ยปากทันที

“ยังจะชายหญิงมิควรแตะเนื้อต้องตัวกันอีก ข้ากับฮูหยินเฒ่าล้วนเป็นคนแก่ที่ใกล้จะเข้าโลงแล้วทั้งคู่ ใครมันยังจะไปสนใจเรื่องพวกนี้อยู่ ไปกันเถอะอย่าไปสนใจเขาเลย” หมอยมบาลพูดจบ ก็จูงมือฮูหยินเฒ่าฟู่จากไป

“ข้าก็คิดถึงเจ้าเด็กน้อยสองคนนั้นอยู่พอดี” ฮูหยินเฒ่าฟู่พูดจบ ก็ติดตามจากไป

เมื่อก่อนไม่รู้สึกว่าการอยู่คนเดียวมันน่าเบื่อ ตอนนี้มีตาเฒ่าสองคนนี้แล้ว นางเคยชินกับการพูดคุยหยอกล้อกับพวกเขาแล้ว หากตัวเองอยู่ต่อคนเดียวคงจะน่าเบื่อจริงๆ ตอนนี้นางชอบความครึกครื้นมากกว่าจริงๆ บางทีนี่อาจจะเป็นเพราะแก่แล้วกระมัง

ท่านเหอที่อยู่ด้านหลังไม่เพียงแต่ไม่โกรธ ตรงกันข้ามใบหน้ายังเต็มไปด้วยการบรรลุผล “ตาเฒ่าสองคนนี้น่าเบื่อเกินไปแล้ว ดีที่ได้ข้าคอยช่วยเหลือ ในใจของหมอยมบาลคงจะแอบมีความสุขอยู่เลยล่ะ”

หยุนถิงถูกสามคนนี้หยอกจนอดขำไม่ได้ เป็นเฒ่าทารกกันจริงๆ

“พี่หญิงใหญ่ หมอยมบาลดุดันจริงๆ” หยุนหลีอดที่จะกล่าวอย่างนับถือไม่ได้

“ท่านลุงของเจ้าก็ดุดันมากเช่นกันนี่นา พวกเจ้าสองคนคบกันนานขนาดนี้แล้ว ควรจัดงานแต่งงานเสียที” หยุนถิงมองมา

หยุนหลีตกตะลึง “พี่หญิงใหญ่ท่านอย่าทำให้ข้าตกใจ ข้ายังเด็กอยู่ ไม่รีบร้อน อีกอย่างพี่หญิงสามก็ยังไม่ได้แต่งงานเลย”

“งานแต่งงานของเจ้ากับซูเอ๋อร์ถึงเวลานั้นก็จัดพร้อมกันเลย เรื่องนี้ควรกำหนดวันแล้ว หากผัดวันประกันพรุ่งอีกเกรงว่าท่านลุงของเจ้าคงจะต้องเป็นบ้าแน่ เสวี่ยเชียนโฉวดีต่อเจ้ามาก ไม่ด้อยไปกว่าที่จวินหย่วนโยวปฏิบัติต่อข้า ดังนั้นเจ้าต้องรู้จักพอใจ ยิ่งต้องถนอมคนที่อยู่ตรงหน้า ความสัมพันธ์จะดีขนาดไหนยืดเยื้อนานไปก็เกิดปัญหาขึ้นมาได้ทั้งนั้น” หยุนถิงอธิบายอย่างอดทน

“พี่หญิงใหญ่ ปัญหาอะไร?” หยุนหลีไม่เข้าใจ