จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 944

กู้จิ่วเยวียนยิ้มอย่างเอ็นดู “ได้” พูดพลางเดินไปที่ต้นไม้ต้นใหญ่ พลางเด็ดแอปเปิ้ลที่เริ่นเซวียนเอ๋อร์พูดถึง

เขาควักผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดแอปเปิ้ลลูกนั้นให้สะอาด ก่อนยื่นให้ “กินเถอะ”

“ขอบคุณเสด็จอาเก้า” เริ่นเซวียนเอ๋อร์รับมากัดไปหนึ่งคำ “ว้าว หวานมากเลย รสชาติไม่เลวจริงๆ เสด็จอาเก้าเด็ดมาน่ะอร่อยที่สุดอยู่แล้ว”

“หากเจ้าชอบกิน ข้าจะช่วยเด็ดให้เจ้าอีกหลายผลดีหรือไม่” กู้จิ่วเยวียนถาม

“ไม่ต้องหรอก ท่านยังไม่หายดี จะเหนื่อยไม่ได้ ข้าเอง” เริ่นเซวียนเอ๋อร์ยัดแอปเปิ้ลเข้าปาก สะบัดชายเสื้อปีนต้นไม้ขึ้นไปเลย

“ช้าหน่อย ระวังหน่อย อย่าตกลงมาล่ะ” กู้จิ่วเยวียนบอกอย่างเป็นห่วง

นังหนูนี่หยั่งกับลิงเลยทีเดียว ใครเลยจะคิดว่าฮ่องเต้แคว้นเทียนจิ่วจะมาปีนต้นไม้อยู่นี่

“วางใจเถอะเสด็จอาเก้า ต้นไม้แค่นี้ไม่เปลืองแรงข้าหรอก” เริ่นเซวียนเอ๋อร์หยิบตะกร้ามา และปีนขึ้นต้นไม้อย่างรวดเร็ว “เสด็จอาเก้า อันนี้ทั้งใหญ่ทั้งหวาน ให้ท่านกินนะ อันนั้นก็ไม่เลว เด็ดมามากหน่อยไว้ให้พวกเรากินกันนะ”

พอเห็นท่าทางเคลิบเคลิ้มของนาง กู้จิ่วเยวียนก็หัวเราะขันนางออกมา “ที่นี่เป็นป่าผลไม้นะ เด็ดให้พอกินก็พอ”

“หายากนะที่จะได้กินผลไม้อร่อยแบบนี้ ข้าต้องเด็ดให้มากหน่อย” เริ่นเซวียนเอ๋อร์ปราดเปรียวมาก เด็ดผลที่ทั้งแดงและใหญ่เป็นพัลวัน ไม่นานก็ได้หนึ่งตะกร้าเต็ม

กู้จิ่วเยวียนเดินเข้าไป เดิมอยากจะพยุงนางลงมา แต่ก็ได้ยินเริ่นเซวียนเอ๋อร์พูดว่า “เสด็จอาเก้า ท่านถอยไปหน่อย ข้าไม่ชนท่านนะ เกิดทำท่านสลบไป ข้าจะแต่งงานกับท่านยังไงล่ะ”

กู้จิ่วเยวียนมุมปากกระตุก “เจ้าจะพูดเรื่องดีๆหน่อยมิได้รึ”

“ข้าแค่พูดตามความจริงเท่านั้นเอง”

กู้จิ่วเยวียนยืนข้างๆอย่างว่าง่าย ไม่พูดอะไรอีก

เริ่นเซวียนเอ๋อร์ลงมา หยิบแอปเปิ้ลลูกหนึ่งขึ้นมา “เสด็จอาเก้า ท่านชิมดูสิ ผลนี้แดงที่สุดแล้ว”

“ได้สิ” กู้จิ่วเยวียนรับมากัดไปหนึ่งคำ “อืม เซวียนเอ๋อร์เด็ดมาได้อร่อยนัก”

“แน่นอนอยู่แล้ว ทางนั้นนะมีอีกมากมายเลย เสด็จอาเก้าพวกเราไปดูกันนะ” เริ่นเซวียนเอ๋อร์บอกอย่างยินดี เดินเข้าไปด้านในอีก

นางเห็นผลที่ชอบ ก็เอาตะกร้าไปเด็ดมาอีก มาได้ระยะหนึ่งนี่เด็ดไปสิบกว่าตะกร้าแล้ว

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวรีบมาดูลูก สุดท้ายเห็นสิบกว่าตะกร้าอยู่ตรงหน้าเริ่นเซวียนเอ๋อร์ นางกลับกินมือขวาซ้ายข้างละหนึ่งอันอย่างเอร็ดอร่อยอยู่ที่พื้น

“หยุนถิง ผลไม้บ้านเจ้านี่อร่อยจริงๆ ไว้กลับไปเจ้าเอาผลไม้นี้ให้คนส่งไปแคว้นเทียนจิ่วนะ ข้าจะไปปลูกในอุทยานของพระราชวังสักหน่อยเหมือนกัน” เริ่นเซวียนเอ๋อร์บอกอย่างไม่เกรงใจ

“ได้ เจ้าส่งคนมาเอาเองนะ จะเอาแค่ไหนก็ขุดตามสบายเลย!” หยุนถิงตอบ

“ใจกว้างพอ” เริ่นเซวียนเอ๋อร์บอกอย่างพอใจมาก

“ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกเราเด็ดผลไม้หวานมากเลย พวกท่านลองชิมดูสิ” จวินเสี่ยวเหยียนกับจวินเสี่ยวเทียนหยิบผลไม้ที่เด็ดมาทั้งหมดออกมา

จวินหย่วนโยวยื่นมือรับมา “ขอบใจนะเสี่ยวเทียนกับเสี่ยวเหยียน” ระหว่างพูด ก็อ้าปากกินเลย

เริ่นเซวียนเอ๋อร์ตกใจ “จวินหย่วนโยว ท่านมิได้ชอบความสะอาดรึ ข่าวลือว่า ผลไม้น่ะหากไม่ล้างสักสามรอบ ท่านก็ไม่กินไม่ใช่รึ?”

“นั่นมันเมื่อก่อน เสี่ยวเทียนและเสี่ยวเหยียนให้น่ะย่อมไม่เหมือนกัน” จวินหย่วนโยวย้อน “อืม อร่อย หวานมาก”

ยืนมองดูลูกชายหญิงสองคน หยุนถิงหัวเราะหน่ายใจ พอมีลูกแล้วนิสัยคนเราเปลี่ยนจริงด้วย

คนรับใช้คนหนึ่งวิ่งทะเล่อทะล่าจากด้านนอกเข้ามารายงาน “ซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟยแย่แล้ว องค์หญิงใหญ่พาคนมาด้วยท่าทางดุร้ายนัก ข้าน้อยห้ามไว้ไม่อยู่”

หยุนถิงขมวดคิ้ว “องค์หญิงใหญ่ไม่ได้ไปตอนเหนือรึ ทำไมจู่ๆมาที่นี่ได้ล่ะ?”

จวินหย่วนโยวเหล่มองคนรับใช้คนนั้น “เจ้าพาองค์หญิงใหญ่ไปที่เรือนของโหลวซิงเจ๋อเลย”