จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 945

องครักษ์สองคนด้านหลังคุมตัวโหลวซิงเจ๋อทันที องครักษ์คนอื่นล้อมเขาไว้ คันธนูในมือเล็งไปที่เขาทั้งหมด ขอเพียงโหลวซิงเจ๋อกล้าหนี องครักษ์พวกนั้นไม่มีทางยอมออมมือให้แน่

ตอนนี้โหลวซิงเจ๋อเรียกฟ้าฟ้าไม่ขานเรียกดินดินไม่สน เขาได้แต่หันมองหยุนถิง “ถิงเอ๋อร์คนงามช่วยข้าด้วยสินะ?”

หยุนถิงทำสีหน้าเย็นชา ทำเป็นมองไม่เห็น

องค์หญิงใหญ่กลับมีสีหน้าบูดบึ้งยิ่งนัก “ถิงเอ๋อร์คนงาม เจ้าเรียกนางถิงเอ๋อร์คนงาม หรือว่าข้าไม่งดงามในสายตาเจ้ารึ?”

โหลวซิงเจ๋อพลันสำเหนียกได้ว่าตนพูดผิดไป รีบขอร้องอ้อนวอนทันที “ข้าผิดไปแล้ว ข้าอยากให้นางช่วยไง เลยพูดแบบนี้ออกไป”

“พาตัวไป!” องค์หญิงใหญ่แค่นเสียงเย็น ยกเท้าจากไปทันที

องครักษ์คุมตัวโหลวซิงเจ๋อตามไปทันที คนทั้งหมดพากันขึ้นรถม้าจากไป

“คิดไม่ถึงจริงๆว่า ดาวเด่นที่กินอยู่ในจวนเจ้าหน้าตาเฉยผู้นี้กลับโดนองค์หญิงใหญ่ควบคุมไว้เสียนี่” เริ่นเซวียนเอ๋อร์บอก

“ข้าเองก็คิดไม่ถึง ท่านพี่เก่งกาจจริงๆ” หยุนถิงบอกอย่างพอใจ ถือว่าได้ไล่เจ้าหน้าไม่อายนี่ไปได้เสียที

“ข้าแค่ไม่ชอบที่คนอื่นจะมาเกาะแกะถิงเอ๋อร์ แค่พูดแต่ปากก็ไม่ได้!” จวินหย่วนโยวบอกยอ่างไม่ปิดบังเลยสักนิด

“ไอ้โหย ไหน้ำส้มใหญ่โตเลยนะเนี่ย เรื่องสนุกดูจบแล้ว พวกเราก็ควรไปได้แล้วล่ะ ไม่อย่างนั้นจวินซื่อจื่อต้องหาว่าพวกเราเกะกะอีกแน่” เริ่นเซวียนเอ๋อร์บอกพลางลากกู้จิ่วเยวียนก้าวเดินออกไป

จวินหย่วนโยวยกมือขึ้นจูงมือหยุนถิง “คนเกะกะไปแล้ว ถิงเอ๋อร์อยากทำอะไร ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้านะ”

หยุนถิงกลอกตาไปมา แสร้งยั่วเขาว่า “ท่านพี่ ข้าอยากนอนแล้ว”

จวินหย่วนโยวมองนางด้วยสายตารักใคร่เอ็นดู “ยินดีอย่างยิ่ง” พูดจบ ก็อุ้มหยุนถิงขึ้นมาทันที

“ข้าแค่พูดไปอย่างนั้นเอง ล้อท่านเล่นน่ะ” หยุนถิงตื่นเต้นขึ้นมาทันที นางไม่อยากลงจากเตียงไม่ได้สามวันอีก

“แต่ข้าเอาจริงนี่” จวินหย่วนโยวหัวเราะน้อยๆ อุ้มนางจากไปทันที

แต่เขาไม่ได้อุ้มหยุนถิงกลับห้องจริงๆ แต่ไปเรือนข้างๆต่างหาก

ตอนนี้ที่ทางในแนวถนนรอบจวนซื่อจื่อถูกจวินหย่วนโยวซื้อไว้หมดแล้ว แต่ละเรือนก็สร้างทางเชื่อมติดกันหมดแล้ว ดังนั้นเลยเข้าออกอย่างสะดวก

พอเห็นทะเลดอกไม้ในเรือนนั้น หยุนถิงตะลึงไปเลย “ท่านพี่ ที่นี่ปลูกทะเลดอกไม้ใหญ่ขนาดนี้ไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

“ดอกไม้ใบหญ้าทุกต้นในนี้ก็ล้วนเป็นซื่อจื่อที่ปลูกด้วยตัวเอง บัดนี้เป็นปีที่สองแล้ว” หลิงเฟิงที่ตามมาด้วยกระซิบเสียงเบา

หยุนถิงตื้นตันใจนัก “ขอบคุณท่านพี่ ข้าชอบมากเลย”

“ถิงเอ๋อร์ชอบก็พอแล้ว” จวินหย่วนโยววางนางลง ทั้งสองคนจูงมือเดินไปยืนกลางทะเลดอกไม้อย่างช้าๆ

ลมพัดมาแผ่วเบา กลิ่นดอกหอมหมื่นลี้โชยเข้าจมูก ดอกเก๊กฮวยสีเหลืองทองยิ่งพลิ้วไหวตามลม ทั้งอบอุ่นและงดงาม

หลิงเฟิงคิดอย่างนั้นรีบถอยออกไปทันทีอย่างรู้งาน

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวจูงมือกันและกัน เดิมชมดอกไม้ “ท่านพี่ ดอกหอมหมื่นลี้เอามาทำขนมดอกหอมหมื่นลี้ให้ลูกๆได้ เสี่ยวเทียนและเสี่ยวเหยียนชอบกินที่สุดแล้ว เก็บดอกเก๊กฮวยมาชงชาเก๊กฮวย บำรุงตับและสายตาได้----“

จวินหย่วนโยวยิ้มอย่างหน่ายใจ ยังไงซะก็ปลูกเพื่อนางอยู่แล้ว นางอยากทำอะไรก็ทำเถอะ

ห่างไปไม่ไกล ซูกงกงเดินตามคนรับใช้คนหนึ่งพุ่งเข้ามาอย่างร้อนรน “ซื่อจื่อเฟยช่วยด้วย!”

เดิมทั้งสองคนที่อยู่ในบรรยากาศอบอุ่นพลันโดนเสียงแปดหลอดนี่รบกวนเอา

“ซูกงกง เรื่องอะไร ช่วยชีวิตใคร?” หยุนถิงมองมาทันที

“ฮองเฮาเหนียงเหนียงคลอดยาก เริ่มเจ็บท้องเมื่อคืนช่วงเที่ยงคืน หมอหลวงและหมอตำแยพากันอยู่รับใช้ แต่บัดนี้ผ่านมาหนึ่งคืนกับครึ่งวันแล้ว ฮองเฮาเหนียงเหนียงยังไม่คลอดเลย เหล่าหมอหลวงก็จนปัญญา ฝ่าบาทสั่งให้ข้าน้อยรีบมาเชิญซื่อจื่อเฟยทันที” ซูกงกงอธิบายเรื่องราวอย่างร้อนใจ