จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 946

“ไม่ ฮองเฮายังไม่ตาย เพียงแต่ร่างกายอ่อนแอมาก ต้องพักฟื้นสักสองเดือนถึงจะหายดีได้ ขอฝ่าบาททรงตัดสินใจโดยเร็วด้วย!” หยุนถิงอธิบาย

“เปิดท้องผ่าคลอด ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย นี่มันผิดวิปริตชัดๆ ฮองเฮาเหนียงเหนียงน่ะเป็นแม่แห่งแผ่นดิน จะใช้วิธีเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?” หมอหลวงคนหนึ่งทนไม่ไหวบอกออกมา

“วิธีการของหมอหลวงหลิวดูปลอดภัยกว่า” เหล่าหมอหลวงพากันวิพากษ์วิจารณ์ทันที

หยุนถิงปรายตามองพวกเขาอย่างเย็นชา “อย่าเอาความคิดเก่าที่คร่ำครึไม่ยอมเปลี่ยนแปลงของพวกเจ้ามาพูดกับข้า กฎของบรรพบุรุษสำคัญกว่าชีวิตฮองเฮารึ? ในหมู่พวกเจ้า หากมีวิธีที่สามารถรักษาทั้งนางและลูกชายนางไว้ได้ ข้าจะไม่พูดอีก

หากเปลี่ยนเป็นแม่หรือลูกสาวของพวกเจ้าเจอเหตุการณ์เช่นนี้ พวกเจ้าจะยังใช้กฎของบรรพบุรุษมาเพิกเฉยชีวิตคนสองคนได้งั้นรึ? ฮองเฮาเป็นฮองเฮาแห่งแคว้นต้าเยียน ยังเป็นภรรยาของฝ่าบาท อีกทั้งยังเป็นแม่ของลูกด้วย เมื่ออยู่ต่อหน้าชีวิต ใครก็ไม่มีสิทธิ์มาตัดสินความเป็นความตายของฮองเฮาและลูกในท้องนางทั้งนั้น!”

เย็นชาเฉียบขาด เข้าตรงประเด็นเผ็ง พริบตาเดียวทำเอาหมอหลวงเหล่านั้นหุบปากสนิท

“ซื่อจื่อเฟยของข้าเพียงแค่รายงานฝ่าบาท มิได้มาขอความเห็นขยะอย่างพวกเจ้า!” จวินหย่วนโยวตะคอกอย่างเดือดดาล

คำพูดเดียว เหล่าหมอหลวงที่วิพากษ์วิจารณ์กันสนั่นพากันหุบปากลงฉับพลัน ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีกแม้แต่คำเดียว

ความโหดเหี้ยมกระหายเลือดของจวินซื่อจื่อ ทั่วทั้งสี่แคว้นรู้กันดี พวกเขาไม่กล้าเป็นศัตรูกับจวินซื่อจื่อหรอก ยิ่งไปกว่านั้นซื่อจื่อเฟยจะทำเช่นนี้ หากเกิดอะไรขึ้นมาจริงๆ พวกเขาก็ไม่ต้องรับผิดชอบ

“ฝ่าบาท ขอข้าพูดสักคำ ข้าเชื่อใจฝีมือการแพทย์ของซื่อจื่อเฟย ร่างกายของฮองเฮาเหนียงเหนียงรอไม่ได้นะ” หมอยมบาลเดินออกมาพูด

เขาเคยเห็นหยุนถิงเปลี่ยนอวัยวะให้กับกู้จิ่วเยวียน บัดนี้หยุนถิงบอกว่า ผ่าท้องคลอดลูกแล้วยังรอดได้ หมอยมบาลย่อมเชื่ออยู่แล้ว

“ข้าเองก็เชื่อนาง” ตาเฒ่าเหอเสริม

ฮ่องเต้สีหน้าเคร่งเครียด ทางหนึ่งคือความเป็นความตายของฮองเฮากับลูก อีกด้านก็เป็นวิธีการที่ตกตะลึงสะท้านโลกของหยุนถิง นั่นน่ะสองชีวิตเลยนะ บัดนี้ขนาดหมอยมบาลและตาเฒ่าเหอยังพูดอย่างนี้ ฮ่องเต้ย่อมเชื่อเช่นกัน

“หยุนถิง ข้าเชื่อเจ้า เจ้าอย่าทำให้ข้าผิดหวังนะ ข้าฝากฮองเฮากับลูกไว้ในมือเจ้าละ!”

“ฝ่าบาทวางใจเถิด ข้าจะไม่ให้พวกเขาเป็นอะไรแน่ รบกวนฝ่าบาทให้พวกเขาออกไปเถอะ!” หยุนถิงบอก

“ไสหัวไปให้หมด!” ฮ่องเต้ตะคอกดังอย่างเดือดดาล

เหล่าหมอหลวงที่คุกเข่าอยู่พากันล้มลุกคลุกคลานออกไปทันที หมอหลวงหลิวรีบตามพวกหยุนถิงเข้าไปในห้องทันที

หมอตำแยกับคนรับใช้ทั้งหมดโดนไล่ออกมาหมด และรออยู่หน้าประตู

ฮองเฮาที่สลบไสลฟื้นขึ้นมา พอเห็นหยุนถิงก็เหมือนเห็นพระมาโปรด “หยุนถิง ขอร้องเจ้าช่วยลูกข้าด้วย ไม่ต้องสนใจข้า ช่วยลูกข้าให้ได้นะ”

“เหนียงเหนียงวางใจเถอะ ท่านกับลูกไม่เป็นอะไรหรอก ข้ารับประกันกับท่านเอง ท่านแค่ให้ความร่วมมือกับข้าก็พอ” หยุนถิงปลอบ

นางรีบให้หมอยมบาลและตาเฒ่าเหอทำความสะอาดเตียงให้เรียบร้อย ส่วนตนนั้นหยิบอุปกรณ์การแพทย์ที่จำเป็นออกมาจากในมิติ หลังจากฆ่าเชื้อรอบๆแล้ว หยุนถิงก็วางยาสลบให้ฮองเฮา---

เวลาค่อยๆผ่านไป จวบจนวินาทีที่เสียงเด็กร้องไห้ออกมา พวกฮ่องเต้และทุกคนที่รออยู่ด้านนอกพากันลอบถอนหายใจโล่งอก

“คลอดแล้ว ฮองเฮาคลอดแล้ว เด็กคลอดแล้ว ดียิ่งนัก ดียิ่ง!” ฮ่องเต้เขย่าไหล่จวินหย่วนโยวอย่างตื่นเต้น

เพราะว่าตื่นเต้นมากเกินไป จวินหย่วนโยวโดนเขาเขย่าจนเจ็บ “ยินดีด้วยฝ่าบาท ท่านทำกระหม่อมเจ็บแล้ว”