จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 947

ตั้งแต่หน้าผาก ถึงปลายจมูก สุดท้ายไปหยุดที่ริมฝีปากบางอ่อนนุ่มของหยุนถิง แต่จวินหย่วนโยวทำเพียงแค่แตะแผ่วเบาก็ผละออก

เขารู้ว่าหยุนถิงเหนื่อยมาก ต้องการการพักผ่อน ดังนั้นจวินหย่วนโยวจึงมิได้รบกวนหยุนถิง สุดท้ายก็ไปจุมพิตที่คอนางอีก

หยุนถิงที่สะลึมสะลือรู้สึกคันคอขึ้น ขมวดคิ้วเล็กน้อย เอียงคอหนี จวินหย่วนโยวถึงยอมรามือ ดวงตามีแววพึงพอใจ

จากนั้นจวินหย่วนโยวก็ช่วยเช็ดตัวหยุนถิงให้สะอาดอย่างระมัดระวัง และอุ้มนางขึ้นจากถังน้ำ โดยใช้ผ้าห่มห่อไว้

หยุนถิงเลยตื่นขึ้น “ท่านพี่ ข้าหลับไปได้อย่างไรกันนี่?”

“เจ้าเหนื่อยมากน่ะ พักผ่อนให้สบายเถอะ ปกติตอนกลางคืนลูกสองคนชอบเตะผ้าห่ม เจ้าต้องคอยห่มให้พวกเขา เลยพักผ่อนไม่ดี ตอนนี้จะได้พักผ่อนให้เต็มที่เสียหน่อยไ จวินหย่วนโยวอุ้มหยุนถิงมุ่งตรงไปที่เตียงทันที

“ได้” หยุนถิงหลับตาอย่างวางใจ

จวินหย่วนโยวนั่งอยู่ข้างเตียงเฝ้านาง และช่วยนวดมือให้นางอย่างแผ่วเบา เขารู้ว่าทุกครั้งที่หยุนถิงทำการผ่าตัด จะต้องถือมีดผ่าตัดนานมาก ดังนั้นเลยช่วยผ่อนคลายให้นาง

อีกด้านหนึ่ง ตำหนักของฮองเฮา ฮองเฮามองดูเด็กน้อยที่นอนอยู่ข้างๆ ก็ตื้นตันจนน้ำตาไหล

ฮองเฮาได้ยินคำพูดของหมอหลวงหลิวทั้งหมด นางได้ยินหมอหลวงหลิวบอกว่าช่วยได้เพียงคนเดียว ก็โกรธจนสลบไป

ตอนนี้มาเห็นลูกน้อยตรงหน้า นางรู้สึกอัศจรรย์นัก นางซาบซึ้งในบุญคุณของหยุนถิงยิ่งนัก นางช่วยตนและลูกไว้

“นี่คือลูกของข้า หน้าตาน่าเกลียดน่าชังนัก คิ้วตาเหมือนฝ่าบาทมาก” ฮองเฮาดีใจน้ำตาไหลพราก

“เจ้าหนูเหมือนข้ามากจริงๆ ลำบากฮองเฮาแล้วนะ เจ้าอย่าร้องไห้สิ ไม่ดีกับดวงตานะ พักฟื้นให้ดี!” ฮ่องเต้บอกอย่างสงสาร

ฮองเฮาพยักหน้าเบาๆ “อืม ฝ่าบาทต้องขอบคุณหยุนถิงมากๆนะ นางช่วยข้าและลูกไว้!”

“ข้ารู้ดี เจ้าวางใจเถอะ”

เพราะฮองเฮาพึ่งคลอดเสร็จ ร่างกายยังอ่อนเพลียเหนื่อยล้าอยู่มาก แถมยังเป็นการผ่าท้องคลอด ไม่นานก็หลับไป

เด็กพลันร้องไห้จ้า ฮ่องเต้ตื่นเต้นยิ่งนัก “ไปเรียกแม่นมมาเร็ว มาให้นมซะ ห้ามรบกวนการพักผ่อนของฮองเฮาเด็ดขาด!”

ฮองเฮาที่สะลึมสะลืออยู่ได้ยินคำนี้ ก็ยิ้มมุมปากแล้วหลับอย่างเป็นสุข

กว่าหยุนถิงจะตื่น ก็ฟ้ามืดแล้ว นางรีบไปดูอาการฮองเฮาทันที

ฮองเฮาพึ่งตื่น พอเห็นหยุนถิงก็ตาแดงเรื่อ “หยุนถิง ขอบคุณเจ้ามากที่ช่วยข้าและลูกไว้ ต่อไปชีวิตนี้ของข้าเป็นของเจ้าแล้ว ขอเพียงเจ้าต้องการ ข้าจะไม่รีรอเลย”

“เหนียงเหนียงเกรงใจไปแล้ว” หยุนถิงช่วยตรวจร่างกายให้นาง หมอหลวงหลิวคอยช่วยดูน้ำเกลืออยู่ข้างๆตามคำสั่งของหยุนถิงตลอด บัดนี้เหลือขวดสุดท้ายแล้ว

“ลำบากหมอหลวงหลิวแล้ว” หยุนถิงบอก

“ซื่อจื่อเฟยเกรงใจไปแล้ว กระหม่อมเป็นกบในกะลาเอง ฝีมือการแพทย์ของซื่อจื่อเฟยนั้นกระหม่อมไม่อาจเทียบชั้นได้จริงๆ” หลิวเทียนไท่บอกอย่างเลื่อมใส

“หลิวเทียนไท่ถ่อมตนไปแล้ว ท่านไปพักผ่อนเถอะ”

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมทูลลา!”

หยุนถิงสั่งความรายละเอียดที่ต้องใส่ใจกับมามารับใช้ฮองเฮาอีก จากนั้นอยู่พูดคุยกับฮองเฮาครู่หนึ่ง

ฮองเฮาเห็นรอยแดงที่คอหยุนถิง “เจ้ากับจวินซื่อจื่อรักใคร่ต่อกันจริงๆนะ คิดจะมีลูกเพิ่มหรือไม่เล่า?”

หยุนถิงยิ้มบอก “เมื่อหลายวันก่อนระดูมาช้า ข้าก็นึกว่าท้องแล้ว สองวันนี้จับชีพจรตนเองพบว่าไม่มี ไม่รีบร้อนหรอก รอเสี่ยวเทียนกับเสี่ยวเหยียนโตขึ้นหน่อยก็ดี แบบนี้พวกเขาพอรู้เรื่องหน่อย จะได้ทะเลาะกันน้อยหน่อย”