จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 993

“อ๊าก! ท่านพ่อช่วยข้าด้วย ข้ายังไม่อยากตาย ท่านพ่อ ได้โปรดช่วยข้าด้วย!” เวินเหลียงหยาตะโกนเสียงดังขึ้นมา

เจ้าบ้านตระกูลเวินเห็นดาบฟันไปที่คอลูกชายตัวเอง สีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นมา แต่เขาไม่สามารถทรยศบรรพจารย์ได้ จึงไม่ลังเลที่จะเปิดปากร้องขอชีวิต

“เวินหานเทียนท่านมันตาแก่เลอะเลือน เห็นลูกชายถูกฆ่าต่อหน้าต่อตาก็ไม่ทำอะไร ท่านยังคู่ควรเป็นพ่อคนอีกหรือ!” น้ำเสียงที่โกรธแค้นเสียงหนึ่งดังลอยมา

นางเหอฮูหยินเจ้าบ้านตระกูลเวินบุกเข้ามาด้วยความโกรธแค้น จากนั้นก็สะบัดตบเจ้าบ้านตระกูลเวินไปฉาดหนึ่ง

เจ้าบ้านตระกูลเวินโกรธเคืองขึ้นมา สีหน้ามืดมนเป็นอย่างมาก “เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง จะมาที่นี่ทำไมกัน?”

“ถ้าข้าไม่มา แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าเพื่อตาแก่ที่ไม่ตายคนหนึ่ง เจ้าถึงกับไม่สนใจความเป็นความตายของลูกชาย! ถ้าไม่ใช่เพราะว่าคนรับใช้ไปรายงานข้า ข้าก็คงต้องมาเก็บศพลูกชายซะแล้ว” นางเหอตะคอกออกมาไปอย่างโกรธจัด แล้วหันไปมองจวินหย่วนโยว

“บรรพจารย์ตระกูลเวินที่พวกท่านตามหาอยู่ในเรือนของเวินหานเทียนนั่นแหละ อยู่ในห้องทางซ้ายมือในเรือนของเขา เดินเข้าไปสามเมตร ตรงพื้นจะมีกระเบื้องสีดำอยู่แผ่นหนึ่ง ตรงนั้นเป็นทางเข้าห้องลับ!”

“เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ!” เวินหานเทียนจะห้ามปรามก็ไม่ทันการซะแล้ว

จวินหย่วนโยวคนที่เป็นองครักษ์ปลอมตัวมาก้าวเท้าออกเดิน แล้วองครักษ์เงามังกรและองครักษ์ลับคนอื่น ๆ ก็รีบติดตามไป พอเจ้าบ้านตระกูลเวินอยากจะตามไปด้วย ก็ถูกกระบี่ในมือหลงซานจ่อมาที่จมูกทันที

“ทางที่ดีเจ้าจงภาวนาขอให้ซื่อจื่อเฟยของเราอย่าเป็นอะไร ไม่งั้นตระกูลเวินทั้งตระกูลจะต้องถูกฝังไปด้วยแน่!” หลงซานตะคอกอย่างโกรธเคืองขึ้นมา

สีหน้าของเวินหานเทียนดูย่ำแย่มาก จ้องมองจวินหย่วนโยวเดินไปทางเรือนของตัวเอง แล้วดวงตาก็มืดมนลงไปอย่างลึกซึ้ง

“ท่านแม่ ในที่สุดท่านแม่ก็มา ข้านึกว่าตัวเองคงจะต้องตายซะแล้ว” เวินเหลียงหยาร้องไห้ตะโกนออกไป

“อย่ากลัวลูก แม่จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเจ้าแน่นอน!” นางเหอพูดปลอบประโลมขึ้นมา

วินาทีต่อมา เวินหานเทียนก็ก้าวยาว ๆ เดินมา แล้วก็ตบหน้านางเหอต่อหน้าผู้คนไปทีหนึ่ง “นังฮูหยินโง่ กล้าทรยศท่านบรรพจารย์ได้ยังไง แล้วต่อไปข้าจะมีจุดยืนยังไงอยู่ในตระกูลเวิน!”

นางเหอถลึงตาใส่เขา “ท่านเป็นห่วงแต่จุดยืนของตัวท่านเอง แต่กลับไม่สนใจความเป็นความตายของเหลียงหยา ข้ายอมให้ท่านไม่ต้องเป็นประมุขของตระกูลนี้!”

เวินหานเทียนกลับยิ่งโกรธเกรี้ยวมากยิ่งขึ้น ง้างมือขึ้นมาแล้วก็สะบัดไปที่นางเหออีกครั้ง “นังผู้หญิงหน้าโง่ เจ้าเป็นคนทำลายข้าทั้งนั้น ทำลายตระกูลเวิน ทำลายท่านบรรพจารย์ ดูซิวันนี้ข้าจะตบเจ้าให้ตายไปเลยไหม”

“ดีนี่เจ้าเวินหานเทียน กล้าลงมือกับข้าเลยหรือ ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะว่ามีตระกูลเหอของข้าคอยช่วยเจ้าไว้ แล้วเจ้าจะได้มานั่งอยู่ในตำแหน่งเจ้าบ้านตระกูลเวินหรือ แต่วันนี้กลับกล้ามาตบตีข้า วันนี้ข้าจะต้องฆ่าเจ้าให้ตายแน่!” นางเหอเองก็โกรธเกรี้ยวเป็นอย่างมาก ก็เลยต่อสู้กับเวินหานเทียนขึ้นมา

แต่นางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเวินหานเทียนเลยสักนิด เวินหานเทียนรู้สึกไม่อยากจะทนมาตั้งนานแล้ว จึงผลักนางเหอไปด้วยความโกรธแค้นและรังเกียจทีหนึ่ง ร่างกายของนางเหอล้มลงไปกับพื้นทั้งตัว แล้วขาก็บังเอิญไปถูกดาบเล่มหนึ่งที่อยู่บนพื้นเข้าพอดี เลือดสด ๆ ไหลออกมาทันที

“โอ๊ย ขาของข้า เจ็บจังเลย ใครก็ได้รีบไปตามหมอมาเร็ว!” นางเหอร้องตะโกนขึ้นมา

“ท่านแม่ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?” เวินเหลียงหยารีบวิ่งเข้ามาตรวจดู และรู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก

พอเวินหวู่อวี่เห็นขาของมารดา สีหน้าก็เคร่งขรึมไปหลายเท่า “ท่านพ่อ เรื่องที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คือจัดการพวกจวินหย่วนโยว ถ้าพวกเขาช่วยซื่อจื่อเฟยออกมาได้จริง ๆ ผลที่ตามมาก็ไม่ต้องคิดเลย!”

เวินหานเทียนเองก็คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเช่นนี้ ถลึงตามองนางเหอทีหนึ่งอย่างโกรธเคือง แล้วทิ้งคำพูด“ก่อกรรมไว้ ก็รับกรรมเอง!”ประโยคหนึ่งไว้ แล้วก็หมุนตัวจากไปเลย

นางเหอเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว สีหน้าขาวซีด พอเห็นแผ่นหลังที่เย็นชาไร้เยื่อใยของเวินหานเทียนแล้ว มุมปากของนางเหอก็มีรอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏออกมาเสี้ยวหนึ่ง

ตอนนั้น เขายังสามารถไร้เยื่อใยต่อมารดาของเวินเฉียนจิ่วได้ขนาดนั้น แล้วตอนนี้ตัวเองจะมาคาดหวังอะไรจากเขา

วินาทีนี้ ใจของนางเหอรู้สึกเกลียดเวินหานเทียนแทบตายอยู่แล้ว นางจะไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่