จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 994

เวินหานเทียนที่อยู่ในสวนมองเห็นองครักษ์ลับสองคนที่เฝ้าอยู่ตรงปากทางบุกเข้าไปด้วยแล้ว ห้องลับทั้งห้องก็พังทลายลงมา แม้แต่ห้องที่อยู่ด้านบนก็ยังกลายเป็นเศษซาก ในดวงตาก็มีแววได้ใจพาดผ่านไป

หินด้านบนห้องลับหนักเป็นพันกิโลกรัม พอเปิดระบบทำลายตัวเองแล้ว ก็ไม่มีทางเหลือผู้รอดชีวิตได้ พอขจัดจวินหย่วนโยวกับหยุนถิงไปได้แล้ว การยึดครองเมืองหลวงแห่งแคว้นต้าเยียนของตระกูลเวินของพวกเขาก็อยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้ว

“สั่งการลงไป ให้คนของตระกูลเวินทุกคน รีบอพยพทันที!” เจ้าบ้านตระกูลเวินออกคำสั่งออกไป

“ขอรับ!” เวินหวู่อวี่ปฏิบัติตามทันที

ฮูหยินประมุขนางเหอเพิ่งได้รับบาดเจ็บที่ขามาเมื่อกี้ และเจ็บปวดจะตายอยู่แล้ว ก็ถูกคนหามจากไปเลย

“พวกเจ้าระวังกันหน่อยนะ อย่าทำให้ท่านแม่เจ็บนะ” เวินเหลียงหยาพูดอย่างเป็นห่วงขึ้นมา และจากไปพร้อมกับเวินเพียรหรัน

เวินหวู่อวี่นำชายฉกรรจ์ทั้งหมดไป พวกคนรับใช้ก็ถูกเลิกจ้าง ทั้งตระกูลเวินเคลื่อนไหวครั้งใหญ่กะทันหันเช่นนี้ ผู้คนต่างก็ไม่ทราบสาเหตุ แต่ในเมื่อเป็นคำสั่งของประมุข พวกเขาก็ทำได้แค่ปฏิบัติตามเท่านั้น

ส่วนในมิติ พวกหยุนถิงก็โชคดีที่พ้นเคราะห์มาได้ เป็นครั้งแรกที่พวกองครักษ์ลับกับองครักษ์เงามังกรได้เข้ามาในมิติของซื่อจื่อเฟย ก่อนหน้านี้พวกเขารู้มาตลอดว่าซื่อจื่อเฟยมีมิติ พอได้มาเห็นทุกอย่างในนี้ครั้งแรกก็พากันตกตะลึงไปหมดเลย

“ถิงเอ๋อร์ เจ้าเป็นยังไงบ้าง ไม่ได้บาดเจ็บใช่ไหม?” จวินหย่วนโยวมองมาอย่างเป็นกังวล

“ท่านพี่วางใจเถอะ ข้าก็สบายดีนี่เจ้าคะ” หยุนถิงตอบกลับไป

องครักษ์ที่ปลอมตัวเป็นจวินหย่วนโยว รีบดึงหน้ากากหนังบนใบหน้าออกทันที แล้วปรากฏใบหน้าที่แท้จริงออกมา “ซื่อจื่อได้โปรดลงโทษด้วย เป็นเพราะว่าข้าน้อยไม่สามารถปกป้องซื่อจื่อเฟยให้ดีเอง!”

ผู้คนพากันคุกเข่าขอรับโทษ หยุนถิงรีบบอกให้พวกเขาลุกขึ้นมา “เพราะว่ามีพวกเจ้าอยู่ด้วย ข้าถึงได้ปลอดภัยเช่นนี้ ท่านพี่อย่าไปโทษพวกเขาอีกเลย เด็กคนนั้นฟื้นขึ้นมาหรือยังเจ้าคะ?”

จวินหย่วนโยวเหล่มองผู้คนทีหนึ่ง “ในเมื่อซื่อจื่อเฟยขอไว้ พวกเจ้าก็ลุกขึ้นมาเถอะ”

“ท่านแม่ พี่ชายตัวเล็กฟื้นแล้ว” จวินเสี่ยวเหยียนร้องตะโกนขึ้นมาคำหนึ่ง ผู้คนรีบหันมองไปที่เด็กคนนั้น

หยุนถิงรีบวิ่งเข้าไป “เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

เด็กคนนั้นลืมตาขึ้นมามองไปรอบ ๆ สุดท้ายสายตาก็มาตกอยู่ที่ตัวหยุนถิง “พี่ซินฉี ทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?”

พอพูดจบเขาก็รู้สึกว่าแปลก ๆ “ไม่ซิ ท่านไม่ใช่พี่ซินฉี ท่านเป็นใครกันแน่ แล้วที่นี่คือที่ไหน?”

“เจ้าไม่ต้องกลัว ที่นี่เป็นที่ที่ปลอดภัย ข้าเป็นคนช่วยเจ้ามาเองบรรพจารย์ตระกูลเวินถูกฝังอยู่ใต้ห้องลับไปแล้ว ข้าชื่อหยุนถิง แม่ของข้าคือกู้เยว่หลัว ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือข้าเป็นชนเผ่าเลือดครึ่งหนึ่ง” หยุนถิงตอบกลับไปเสียงเบา

เนี่ยนเจินมองไปที่นางอย่างตกตะลึง “ท่านเป็นซื่อจื่อเฟยแห่งแคว้นต้าเยียน หยุนถิงหรือ?”

“เจ้ารู้จักข้าหรือ?” หยุนถิงถามออกไป

พอเนี่ยนเจินได้ฟัง ก็ฝืนความเจ็บปวดลุกขึ้นมา แล้วก็ไปคุกเข่าลงตุ๊บตรงหน้าหยุนถิง “พี่ซินฉีเคยบอกกับพวกเราว่า ท่านเป็นความหวังเดียวของเผ่าเลือดเรา ถ้าตามศักดิ์แล้วข้าต้องเรียกท่านว่าท่านน้าเล็ก ยังเคยบอกว่าจะพาพวกเราไปพึ่งพิงท่าน แต่ว่าระหว่างทางกลับมาถูกคนโจมตีแล้วลักพาตัวไป

ทุกคนแตกแยกกันไปหมด เพื่อปกป้องพวกเรา พี่ซินฉีต้องมาบาดเจ็บหนัก จากนั้นพวกเราก็ถูกตาเฒ่านั่นจับตัวมา แล้วเอาไปขังไว้ในห้องลับที่มืดมิด เขาใช้มีดกรีดข้อมือของพวกเรา แล้วเอาเลือดของเราไป

พวกท่านลุงท่านอาและพี่ชายพี่สาวทั้งหลาย ต่างถูกเขาทำร้ายจนตาย ทีแรกข้าก็คิดว่าตัวเองต้องตายด้วยเช่นกัน คิดไม่ถึงว่าข้าจะยังมีชีวิตอยู่ ท่านได้โปรดช่วยเผ่าเลือดด้วย ได้โปรดช่วยพี่ซินฉีด้วยเถอะ”

หยุนถิงรีบประคองเขาขึ้นมา “เจ้ารีบลุกขึ้นมาเร็ว ในเมื่อเจ้าเป็นคนเผ่าเดียวกับมารดาข้า ข้าก็ต้องช่วยเจ้าอยู่แล้ว เจ้าพักรักษาตัวอยู่ที่นี่ไปก่อน ข้าจะต้องส่งคนไปตามหาพี่ซินฉีของเจ้าและคนอื่น ๆ ให้เจอแน่นอน”

“ขอบคุณซื่อจื่อเฟยมาก ขอบคุณมาก” เนี่ยนเจินพูดขึ้นมาอย่างซาบซึ้ง

“ต่อไปเรียกข้าว่าน้าเล็กเถอะ เจ้าชื่ออะไรหรือ?” หยุนถิงเปิดปากพูดขึ้นมา

“ขอบคุณท่านน้าเล็กมาก ข้าชื่อเนี่ยนเจิน”

“พี่เนี่ยนเจิน ต่อไปพวกเราก็เป็นคนในครอบครัวเดียวกันแล้วนะ มีท่านพ่อกับท่านแม่อยู่ ไม่มีใครมาทำร้ายท่านได้อีกแล้ว” จวินเสี่ยวเหยียนพูดขึ้นมาอย่างจริงจัง