จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 995

“ท่านพี่ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?” หยุนถิงสังเกตเห็นความผิดปกติของจวินหย่วนโยว แล้วก็เดินเข้ามาถามอย่างเป็นกังวล

จวินหย่วนโยวยื่นแผ่นกระดาษในมือมา หยุนถิงก็รับมาดูเล็กน้อย แล้วสีหน้าก็เย็นชาลง “นี่มันมีคนคอยรายงานความเคลื่อนไหวของเราให้ตระกูลเวินรู้นี่ ถึงว่าตอนนั้นทำไมเวินเหลียงหยาถึงได้มาปรากฏตัวได้เหมาะเจาะขนาดนั้น”

ที่จริงหยุนถิงเองก็เดาออกแล้ว เพราะว่าพวกเขานั่งบอลลูนมาตลอดทาง ความเคลื่อนไหวไม่แน่นอน แล้วทำไมถึงมีคนมารู้เรื่องได้โดยบังเอิญขนาดนี้

พอเห็นจวินหย่วนโยวมีสีหน้าเย็นชาราวกับน้ำแข็ง แต่ไม่พูดอะไร หยุนถิงก็รู้สึกสงสัย “ท่านพี่ แผ่นกระดาษนี่เป็นของปลอมหรือ?”

“ไม่ใช่ มันคือของจริง นี่คือลายมือของพ่อบ้าน!” จวินหย่วนโยวตอบกลับมา

เขาเคยสัญญากับหยุนถิงไว้ จะไม่ปิดบังซึ่งกันและกันต่างหาก เพราะฉะนั้นจวินหย่วนโยวจึงบอกตามความจริงไป

คราวนี้หยุนถิงนิ่งอึ้งไปเลย “พ่อบ้าน พ่อบ้านของจวนซื่อจื่อ มันเป็นไปได้ยังไง?”

“เกี่ยวข้องกันหรือเปล่า กลับไปถามก็รู้เรื่องเอง” น้ำเสียงของจวินหย่วนโยวแฝงความเย็นชาเอาไว้หลายส่วน

คิดดูแล้วก็รู้สึกกลัว หยุนถิงรู้สึกว่าฝ่าเท้าเย็นยะเยือกไปหมด พ่อบ้านอยู่ในจวนซื่อจื่อมาหลายสิบปี สามารถพูดได้ว่าเฝ้ามองจวินหย่วนโยวเติบโตขึ้นมาเลยก็ว่าได้ แล้วปฏิบัติต่อเสี่ยวเหยียนกับเสี่ยวเทียนราวกับเป็นหลานชายหลานสาวแท้ ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะจวินหย่วนโยวบอกว่าเป็นลายมือของพ่อบ้าน ตีให้ตายหยุนถิงก็ไม่เชื่อหรอก

อยู่ในจวนซื่อจื่อมาหลายสิบปี จนได้รับความไว้วางใจจากจวินหย่วนโยวอย่างลึกซึ้ง ถ้าเขาอยากต่อกรกับจวินหย่วนโยวก็เป็นง่ายดาย ผ่านมานานหลายปีขนาดนี้ พ่อบ้านก็ไม่ลงมือ ทำไมอยู่ ๆ ถึงมาติดต่อกับตระกูลเวิน แถมยังส่งจดหมายหาตระกูลเวิน เรื่องนี้ช่างทำให้คนรู้สึกสงสัยจริง ๆ

“ท่านพี่ ท่านอย่าคิดมากไปเลย บางทีนี่อาจจะเป็นลายมือที่คนอื่นลอกเลียนแบบพ่อบ้านก็ได้” หยุนถิงพูดปลอบโยนไป

นางเองก็ไม่เชื่อ พ่อบ้านที่ดูแลท่านพี่มาอย่างละเอียดยิบทุกเรื่อง แล้วรักใคร่เด็กทั้งสองมากเช่นนี้ จะมาเป็นคนทรยศหรือไส้ศึกไปได้

“หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น” จวินหย่วนโยวพึมพำขึ้นมาประโยคหนึ่ง

เพราะว่าเป็นพ่อบ้านที่เฝ้ามองตัวเองมาตั้งแต่เล็กจนโต สำหรับจวินหย่วนโยวแล้วเปรียบเสมือนกับพ่อคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ แล้วจู่ ๆ ก็มารู้ว่าเขาทรยศตัวเอง ทรยศจวนซื่อจื่อ แถมยังทำร้ายหยุนถิง ในพริบตาเดียวจวินหย่วนโยวจึงทำใจยอมรับไม่ได้จริง ๆ

…………

แคว้นเป่ยลี่

ตั้งแต่รั่วเฟิงซีตั้งครรภ์มา เป่ยหมิงฉี่ก็ดูแลเอาใจใส่นางเป็นอย่างมาก และใส่ใจมากเป็นพิเศษ พอจัดการงานประชุมเช้าเสร็จก็ไปอยู่เป็นเพื่อนรั่วเฟิงซีเลย

รั่วเฟิงซีเองก็รู้สึกตกใจที่ได้เป็นคนพิเศษ และซาบซึ้งเป็นอย่างมาก ความรู้สึกของทั้งสองคนก็เพิ่มพูนขึ้นมาไม่น้อย

วันนี้พอเป่ยหมิงฉี่ประชุมเช้าเสร็จแล้ว ก็มากินอาหารเช้าเป็นเพื่อนรั่วเฟิงซี รั่วเฟิงซีตักน้ำซุปให้เองกับมือไปถ้วยหนึ่ง “ฝ่าบาทลองชิมอันนี้ดูซิเพคะ?”

“นี่คือซุปที่เหนียงเหนียงไปตุ๋นเองที่ห้องครัวเล็ก ตุ๋นไปตั้งหนึ่งชั่วยามเลยนะเพคะ” สาวใช้ซูหรงรีบเปิดปากพูดขึ้นมา

“ต่อไปเรื่องพวกนี้พวกบ่าวทำก็พอแล้ว เจ้าคอยพักผ่อนให้ดี ๆ ก็พอแล้ว” เป่ยหมิงฉี่รับซุปถ้วยนั้นไปก็ดื่มเลย

“หมอหลวงบอกว่าให้หม่อมฉันคอยออกกำลังทุกวันบ้าง ไม่งั้นถ้าเอาแต่นอนอย่างเดียวมันจะไม่ดีต่อครรภ์สักเท่าไหร่” รั่วเฟิงซีพูดอธิบายขึ้นมา

“ได้ งั้นเจ้าก็คอยระวังไว้ อย่าให้เหนื่อยมากเกินไปล่ะ” เป่ยหมิงฉี่พูดแล้วก็แหงนหน้าดื่มซุปถ้วยนั้นไปจนหมดเลย

“เพค่ะ” รั่วเฟิงซียังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นเป่ยหมิงฉี่ขมวดคิ้วขึ้นมากะทันหัน และสีหน้าขาวซีดไป นางก็ตกใจจนสะดุ้งขึ้นมา “ฝ่าบาท ฝ่าบาทเป็นอะไรไปเพคะ?”

พอคำพูดจบลง เป่ยหมิงฉี่ก็กระอักเลือดแดงสด ๆ ออกมาคำหนึ่ง แล้วเอามือไปจับโต๊ะไว้โดยอัตโนมัติ พยายามที่จะนั่งให้มั่งคง

“ฝ่าบาท ฝ่าบาทเป็นอะไรไป ทำไมถึงกระอักเลือดออกมาได้ ใครก็ได้รีบไปตามหมอหลวงมาเร็ว!” รั่วเฟิงซีประคองเป่ยหมิงฉี่ไว้อย่างเป็นกังวล

สาวใช้ซูหรงกับพวกบ่าวตกใจกันจนลนลานไปเลย

เป่ยหมิงฉี่ขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปม แล้วมองไปที่ซุปถ้วยนั้นโดยอัตโนมัติ “ในซุปมียาพิษ!”