จุติใหม่มหาเทพตี้เทียน นิยาย บท 12

หลังจากได้ยินคำพูดนั้นของจ้าวเทียน หยางจงก็นิ่งเงียบไป

เขานึกถึงการกระทำก่อนหน้านี้ของพวกเขา ซึ่งพวกเขาเองก็ไม่เคยคิดว่าจ้าวเทียนเป็นเพื่อนตั้งแต่แรก ทั้งยังดูถูกเหยียดหยามอีกฝ่ายอยู่ตลอด

แล้วพอถึงเวลานี้ยังจะคิดให้จ้าวเทียนมาช่วยเหลืออีกเหรอ เขาก้มหน้าลงด้วยความละอายใจ

“ จ้าวเทียน…ฉันขอโทษที่เคยพูดจาดูถูกนาย นายช่วยเหลือพวกเขาหน่อยได้ไหม ” ซุยลี่เหยาพูดขึ้นอย่างขอร้อง เรื่องทั้งหมดในวันนี้เธอเองก็มีส่วนผิด

เพราะเธอเป็นคนดึงเอาพวกนายน้อยหลี่ มาเพื่อใช้ข่มจ้าวเทียน หลังจากนี้หากเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นเธอคงรู้สึกผิดอย่างมาก

…

ฮา ฮ่า ฮา

ในจังหวะนั้นนายน้อยหลี่ก็หัวเราะขึ้นเสียงดัง

“ เธอไม่จำเป็นต้องไปขอโทษมัน…พ่อของฉันพาคนมาช่วยแล้ว พวกแกทุกคนไม่รอดแน่! ” นายน้อยหลี่ตะโกนออกมาเสียงดัง

เขาได้ฉวยจังหวะตอนที่ทุกคนไม่สนใจ แอบโทรศัพท์ไปหาพ่อเขานานแล้ว และตอนนี้พ่อเขาก็มาถึงแล้ว

!!

ปังง!

เสียงประตูเปิดเข้ามาอย่างแรง

“ ไหน…ใครหน้าไหน มันกล้าทำร้ายลูกชายฉัน ” ชายวัยกลางคน เดินนำหน้าบอดี้การ์ดอีกสิบคนเข้ามา เขารีบเดินไปหาลูกชายทันที

แต่เมื่อเห็นสภาพของลูกชายที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ อารมณ์โกรธเกรี้ยวก็ระเบิดออกมา

“ พวกแกทุกคนตายแน่คืนนี้…อย่าหวังจะมีใครช่วยพวกแกได้ ” เขาพูดขึ้นด้วยเสียงดุดัน

“ พ่อต้องแก้แค้นให้ผมนะ…จัดการไอเด็กนั่นด้วย มันเป็นพวกเดียวกัน ” นายน้อยหลี่ พูดขึ้นอย่างอวดดี เขาชี้ไปที่จ้าวเทียนด้วยความเกลียดชัง

“ ไม่ต้องกลัวลูกพ่อ…คืนนี้พวกมันต้องโดนกระทืบจนกว่าลูกจะพอใจ” พ่อของนายน้อยหลี่พูดขึ้น

“ หลี่เฉียว…ไม่ได้เจอกัน2เดือน นายดูมีความกล้าขึ้นเยอะเลยนะ” เปาเจียงได้ก้าวเดินออกมา ตอนแรกเป็นเพราะเขายืนอยู่ด้านหลังพี่เว่ย พ่อของนายน้อยหลี่จึงไม่ทันสังเกตเห็น

!!

“ พี่…พี่เปา ” เสียงของหลี่เฉียวอ่อนลงทันที ชายคนนี้มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

“ นายจะกระทืบฉันไม่ใช่เหรอ..” เปาเจียงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา เจ้านายเขาเป็นผู้ยิ่งใหญ่ของโลกใต้ดินในเมืองนี้ ตัวเขาที่เป็นมือขวาก็มีโอกาสเจอหน้าหลี่เฉียว อยู่สองสามครั้ง

เมื่อก่อนพออยู่ต่อหน้าเขา หลี่เฉียวจะหายใจเสียงดังยังไม่กล้า แต่วันนี้มันกลับ…

“ พี่เปา...นี่มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด ” เขารีบดึงลูกชายมาก้มหัวขอโทษเปาเจียงทันที “ ผมจะกล้าไปทำร้ายพี่เปาได้ยังอย่างไร ลูกชายผมคงทำผิดจริงๆ ได้พี่ช่วยสั่งสอนก็ดีแล้ว ”

“ แก…รีบขอโทษพี่เปาเร็วๆเข้า ” เขาสั่งลูกชายด้วยเสียงดุดัน วันนี้ช่างน่าอับอายขายหน้าจริงๆ ถ้าบุคคลตรงหน้าเกิดต้องการหาเรื่องเขาขึ้นมา กิจการหลายอย่างของตระกูลหลี่ อาจโดนรังควานจนต้องปิดตัวไปเป็นแน่

เมื่อมองการแสดงตรงหน้าจ้าวเทียนก็ยิ้มขึ้นอย่างเย็นชา เขาเดินไปหาเฉินจิ้งที่ยังแกล้งสลบอยู่

“ นายต้องให้ฉันปลุกเองใช่ไหม ” เขาพูดขึ้นด้วยเสียงราบเรียบ

พรึ่บ!

เฉินจิ้งดีดตัวขึ้นมาทันที เขายืนก้มหน้ายิ้มอย่างอายๆให้ซุยลี่เหยา ซึ่งอีกฝ่ายก็มองกลับมาด้วยความสับสน

“ เดี๋ยวฉันมีเรื่องต้องทำ…นายช่วยจัดการเรื่องทางนี้ต่อด้วยละกัน ” จ้าวเทียนพูดเสร็จ เขาก็หันไปพยักหน้าให้กงเสี่ยวเหมยเล็กน้อย ซึ่งอีกฝ่ายก็กล่าวคำอำลาออกมา

จากนั้นเขาก็เดินออกไปจากประตูทันที

“ น้องชาย…รอก่อน ” เปาเจียงรีบร้องเรียกไว้

“ หืม…คุณต้องการกักตัวผมอยู่ที่นี่เหรอ ” จ้าวเทียนพูดขึ้นอย่างเย็นชา

เปรียะ! แกร่ก!

พื้นกระเบื้องใต้เท้าเขาแตกเป็นชิ้นๆทันที

“ เข้าใจผิดแล้ว…ฉันแค่อยากเชิญน้องชายไปพบเจ้านายของฉัน ” เขาโค้งตัวให้เล็กน้อย แล้วยื่นนามบัตรใบหนึ่งให้ไป

“ ถ้าวันไหนน้องชายสะดวก ติดต่อมาที่เบอร์นี้ ฉันจะรีบส่งคนไปรับ ” เปาเจียงพูดขึ้นด้วยความเคารพ ชายหนุ่มคนนี้แม้แต่ผู้เฒ่าหวังยังสนใจ ย่อมไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน

เขามองออกเช่นกันว่า บัตรทองที่ผู้เฒ่าหวังปาออกมานั้นแฝงลมปราณไว้ นั่นหมายความว่าจ้าวเทียนที่ใช้นิ้วคีบบัตรใบนั้นได้แบบสบายอ ก็ต้องอยู่ในขั้นผู้เชี่ยวชาญแน่นอน

ในเมืองแห่งนี้ ผู้ที่อยู่ในขั้นผู้เชี่ยวชาญทุกคนสมควรได้รับการเคารพ มันไม่เกี่ยวกับเรื่องอายุ สิ่งที่ใช้วัดค่าคนแบบพวกเขาคือความแข็งแกร่งเท่านั้น

พ่อลูกตระกูลหลี่และคนอื่นๆ มองจ้าวเทียนที่เดินออกไปด้วยความคิดที่แตกต่างกัน ทำไมคนระดับเปาเจียง ต้องแสดงความอ่อนน้อมขนาดนี้ จริงๆแล้วเขาเป็นใครกันแน่

“ ไปท่าเรือตงหมิน ” จ้าวเทียนขึ้นรถ แล้วหันไปบอกกับคนขับแท็กซี่

“ ตอนนี้พึ่งจะสี่ทุ่ม ฉันน่าจะไปทัน ” เขาพูดออกมาเบาๆ

เรื่องที่เขาได้ยินมาจากห้อง VIP บนชั้น 3 นั้นเกี่ยวข้องกับคนที่เขาตามหาอยู่

อีกทั้งยังอาจจะเกี่ยวพันไปถึงตัวการที่แท้จริง ที่เป็นคนจัดการกับครอบครัวเขาอีกด้วย

…

เวลาเที่ยงคืน หน้าโกดังร้างท่าเรือตงหมิน

รถตู้กันกระสุนได้ขับเข้ามาจอดด้านข้างโกดังอย่างเงียบๆ หญิงสาวคนหนึ่งในชุดต่อสู้รัดรูปสีดำสวมทับไว้ด้วยเสื้อเกราะกันกระสุน เธอมีใบหน้ารูปไข่ที่งดงาม รูปร่างสูงเพรียว เสียเพียงอย่างเดียว หน้าอกเธอแบนราบไปซักหน่อย

แต่มันก็ได้ถูกชายชราสองคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าหม่าจิ้ง ใช้มีดสั้นในมือป้องกันได้หมด

กิ้งๆๆๆ กระสุนปืนมากมายตกลงบนพื้นเสียงดัง ไม่มีนัดไหนฝ่าการป้องกันของชายชราทั้งสองไปได้

หลังจากที่พวกหลงซูฉียิงจนกระสุนหมด…

ฟิ้ว ๆๆๆ ฉึกๆๆๆ

ชายชราสองคนนั้นปามีดสั้นสี่เล่มออกมา มันปักไปตรงลำคอของนายตำรวจทั้งสี่คน พวกเขาเอามือกุมบาดแผลตรงคอตัวเองไว้ แล้วค่อยๆล้มลงไป

“ หยุดทำสิ่งที่ไม่มีประโยชน์เถอะครับ…คุณหนูหลง ” หม่าจิ้งพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม

“ แก…ต้องการอะไร ” หลงซูฉีกัดฟันถามขึ้น มองไปยังคนของเธอที่ตายไปด้วยสายตาเจ็บปวด เธอเสียใจที่ครั้งนี้เธอประมาทเกินไป

เพราะความใจร้อนของเธอเอง ที่วางแผนเองด้วยตัวคนเดียว ไม่ได้ปรึกษาพ่อ ทำให้ไม่ได้พาผู้เชี่ยวชาญของตระกูลหลงมาด้วย

อีกฝ่ายมีผู้เชี่ยวชาญอยู่ด้วยถึงสองคน พวกเธอแทบไม่มีโอกาสชนะเลย

“ คุณหนู…พวกผมจะถ่วงเวลาไว้ให้เอง คุณหนูรีบหนีไป ” เจียงซี หัวหน้าทีมรบพิเศษ เขากระซิบบอกหลงซูฉีเบาๆ

…

“ พวกคุณอย่าคิดทำอะไรโง่ๆดีกว่า…เมิงอ้าวกับสุยฉีพวกนายมาทางนี้เถอะ ” หม่าจิ้งพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี ทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของเขาตั้งแต่ต้น

ตุบ ตุบ

ตำรวจสองนายที่อยู่ด้านหลังหลงซูฉี ก้าวออกไปยืนอยู่ข้างๆหม่าจิ้งด้วยความเคารพ

“ พวกนาย…ทำไม ” หลงซูฉีถามขึ้นอย่างโกรธแค้น ไม่คิดเลยว่าที่แท้ทีมของเธอก็มีคนทรยศ

“ คุณฟาน…คุณก็ออกมาเถอะ ” หม่าจิ้งร้องเรียกไปอีกทางด้านหนึ่ง อีกฝ่ายก็เดินออกมาจากเงามืดด้านข้างของโกดังทันที

หม่าจิ้งมองไปที่ใบหน้าของหลงซูฉีด้วยความตื่นเต้น แววตาของคนที่โดนทรยศ แววตาสิ้นหวังแบบนี้แหละ ที่เขาชื่นชอบมาก

“ เอาล่ะถึงเวลาแล้ว…คุณหนูหลง ” หม่าจิ้งหันมามองหลงซูฉี ด้วยแววตาชั่วร้าย “ จะว่าไปคุณหนูหลงก็ดูดีเหมือนกันนะ ถึงหน้าอกจะเล็กไปหน่อยก็เถอะ ”

“ แก…พ่อฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่ ถ้าฉันหายตัวไปยังไงเขาก็ต้องจัดการแก” หลงซูฉีกัดฟันพูดขึ้น ถ้าถึงเวลาจริงๆเธอตั้งใจจะฆ่าตัวตาย ดีกว่าต้องตกเป็นของเล่นมันจนตาย

ฮ่า ฮ่า ฮา

“ ตาแก่นั่น…จะทำอะไรฉันได้ พรุ่งนี้ฉันก็จะออกไปจากเมืองนี้แล้ว ” หม่าจิ้งหัวเราะเสียงดัง

“ ไม่หรอก…แกได้ตายคืนนี้แน่นอน! ”