จุติใหม่มหาเทพตี้เทียน นิยาย บท 619

ย้อนกลับไปไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ บริเวณบึงลึกดำทะมึนแห่งหนึ่งกลางห้วงมิติโกลาหล ซึ่งกินอาณาเขตกว้างใหญ่เท่ากับกาแล็กซี่ทางช้างเผือก ความลึกของมันดูไร้ขีดจำกัด ราวกับเชื่อมต่อไปยังขุมนรกอเวจีบรรพกาลก็ไม่ปาน

นี่คือสถานที่หวงห้ามแห่งห้วงมิติโกลาหล นอกจากจะมีพลังดูดกลืนรุนแรงยิ่งกว่าหลุมดำนับพันเท่าแล้ว ยังเป็นที่อยู่อาศัยของอสูรร้ายดึกดำบรรพ์อันน่าสะพรึงกลัว ที่แม้แต่ตัวตนระดับผู้ปกครองเอกภพยังไม่กล้าต่อกรอีกด้วย

ทันใดนั้น

ก๊าซซซซ!

ห่างออกไปไม่ไกล ได้มีพญามังกรดำสามเศียรบินหลุดออกจากพายุมิติโกลาหลด้วยท่าทีอ่อนแรง ถึงแม้ร่างกายของมันจะเต็มไปด้วยบาดแผลฉีกขาดยับเยิน แต่กลิ่นอายยังคงกล้าแข็งกว่าขอบเขตจักรพรรดิหลายสิบเท่า

น่าเสียดายที่ เมื่อพญามังกรตัวนี้ล้วงล้ำเข้ามาในอาณาเขตบึงมรณะ ร่างกายของมันก็ถูกดึงดูดให้จมลึกลงไปและถูกบีบอัดให้มีขนาดลดลงอย่างต่อเนื่อง

“ ก๊าซซ แย่แล้ว พลังดูดกลืนแข่งแกร่งยิ่งนัก ข้าไม่อาจต้านทานได้เลย ” พญามังกรสามเศียรกรีดร้องโหยหวน ไม่ว่าจะพยายามดิ้นรนอย่างไร ก็ไม่อาจหลุดพ้นจากพลังดูดกลืนของบึงมรณะได้

สุดท้ายมันจึงตัดสิ้นยอมเสี่ยง ทำลายสมบัติระดับพระเจ้าสามชิ้นเพื่อหวังอาศัยคลื่นพลังทำลายล้างผลักดันตัวเองออกมา

ตูมมม!

เกิดเสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว ราวกับเป็นการทำลายตัวเองของดวงอาทิตย์หนึ่งพันดวง ทำให้บึ่งมรณะถูกเปลวเพลิงอันร้อนแรงกลืนกินไปกว่าครึ่ง

“ หืม บึงน้ำนี่ประกอบขึ้นจากการบีบอัดห้วงมิติเวลาอันกว้างใหญ่ น้ำแต่ละหยดมหึมายิ่งกว่าโลกใบใหญ่หนึ่งดวง จนแม้แต่ฤทธานุภาพของอาวุธระดับพระเจ้าก็ยังทำลายมันไม่ได้เลยงั้นเหรอ ” พญามังกรดำสามเศียรมองสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยสีหน้าหวาดกลัว

แต่ทว่า พริบตาที่ตัวมันเสียสมาธิหันมองไปทางอื่น มัจฉาสีดำตัวเล็กขนาดเท่าฝ่ามือก็โดดลอยโผล่พ้นบึงน้ำมาจากทางด้านหลัง

ก่อนจะขยายร่างจนใหญ่โตมโหฬาร แล้วอ้าปากที่ชุมโชกโลหิตปรากฏวังวนมืดดำไร้สิ้นสุด ฮุบกลืนพญามังกรดำสามเศียรเข้าไปในคำเดียว

“ ก๊าซซซซ ไม่… ” เสียงคำรามโกรธแค้นอย่างไม่ยอมจำนนของพญามังกรดำยังคงดังสะท้านสะเทือนไปทั่ว

กร๊วบ!ๆ

หลังหุบปากแล้ว สัตว์ประหลาดตัวนี้ก็กลับคืนสู่ร่างมัจฉาน้อยตามเดิม มันกวาดสายตามองไปรอบๆอย่างเย็นชา ก่อนจะมุดดำหายลงไปในบึงมรณะราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ โอกาสนี้แหละ รีบหนีออกไปเร็วเข้า!! ”

ไวเท่าความคิด ได้ปรากฏลูกเกาทัณฑ์สีทองพุ่งขึ้นมาบนผิวน้ำอย่างรวดเร็ว มันหมุนวนเป็นเกลียวคลื่นเจาะทะลวงห้วงมิติหายไปในพริบตา

จนกระทั่งเมื่ออยู่ห่างออกจากบึงมรณะหลายล้านกิโลเมตร ลูกเกาทัณฑ์ดอกนั้นก็ค่อยเปลี่ยนกลับคืนสภาพกลายเป็นบุรุษชุดดำผู้หนึ่ง

“ ไม่นึกเลย ว่าพลาดท่าเพียงครั้งเดียว ข้าจะหลงติดอยู่ในบึงบัดซบนั่นเป็นเวลานานถึงหนึ่งร้อยปี ไม่รู้ป่านนี้บุตรสาวข้าจะเป็นอย่างไรบ้าง ” โฮ่วอี้ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยล้า

“ ไม่ต้องกังวล เท่าที่ข้าลองอนุมานดู เวลาภายนอกนี่เพิ่งจะผ่านมาได้ปีกว่าเท่านั้น ”

เสียงอันแหบพร่าดังขึ้น พร้อมกับเงาที่อยู่ด้านโฮ่วอี้ได้ยืดขยายออกไปกลายเป็นมารอสูรร่างยักษ์ มีสามหัวหกแขน ทั่วร่างกายปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิงสีดำดูน่าสะพรึงกลัว

นี่คือร่างจริงของบรรพชนมารอนันกาล ศัตรูคู่ปรับตนสำคัญที่เคยส่งร่างอวตารมาบุกรุกหลุมอเวจีชั้นสิบแปด และเป็นผู้นำกองทัพมารมาปิดล้อมโฮ่วอี้กับจักรพรรดินีปิงเยว่ในอดีต

เพราะต้องการปกป้องสหาย โฮ่วอี้จึงชักนำศัตรูทั้งหมดหลบหนีไปอีกเส้นทางตรงข้าม สุดท้ายแม้จะสลัดหลุดจากห้าราชันมารและกองทัพมารหลายสิบล้านไปได้

แต่ทั้งตัวเขาและบรรพชนมารอนันตกาลก็หลงเข้าไปยังอาณาเขตบึงมรณะ จนเกิดการต่อสู้กับฝูงสัตว์ประหลาดที่อาศัยอยู่ในบึงในที่สุด

จะบอกว่าไม่มีมิตรแท้และศัตรูถาวรก็คงไม่ผิดนัก เมื่อต้องเผชิญกับวิกฤตการณ์แห่งความเป็นความตาย

ทั้งสองฝ่ายจึงต้องยอมปล่อยวางความแค้นแล้วร่วมมือกันแต่โดยดี เพราะหากยังมัวต่อสู้กันเอง ก็คงตกเป็นอาหารของสัตว์ประหลาดพวกนั้นแน่นอน

“ ดูเหมือน วันนี้จะครบกำหนดนัดหมายของปิงเยว่พอดี ” โฮ่วอี้พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหันไปจ้องมองบรรพชนมารอนันตกาลแล้วพูดขึ้นต่อ

“ เจ้ายังไม่ลืมคำสัญญาของตัวเองใช่ไหม… ”

“ ไม่ต้องห่วง เผ่ามารของข้ายึดมั่นในพันธสัญญาเป็นที่สุด เรื่องที่รับปากเจ้าไว้รับรองไม่ผิดคำพูดแน่นอน ” บรรพชนมารอนันตกาลพูดขึ้นอย่างจริงจัง

ในอดีตเคยมีครั้งหนึ่ง ที่ตัวมันถูกฝูงสัตว์ประหลาดแห่งบึงมรณะรุมจู่โจม เพราะเผลอปลดปล่อยกลิ่นอายวิญญาณตอนพบสมบัติล้ำค่าใจกลางบึงมรณะ หากไม่ได้โฮ่วอี้ยอมเสี่ยงชีวิตเข้าช่วยเหลือ ก็คงถูกฉีกทึ้งดวงวิญญาณออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไปแล้ว

ถึงแม้บรรพชนมารอนันตกาลจะมีชีวิตเป็นนิรันดร์ไม่มีวันตาย แต่การที่ต้องไปฟื้นคืนชีพในท้องสัตว์ประหลาดพวกนั้น และถูกสังหารซ้ำไปซ้ำมาไม่จบไม่สิ้น ก็ถือเป็นชะตากรรมที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตายเสียอีก

“ ดีมาก งั้นพวกเรารีบกลับไปยังจักรวาลของข้ากันเถอะ ” โฮ่วอี้พูดออกมาด้วยรอยยิ้ม

อันที่จริงตัวโฮ่วอี้ไม่ค่อยกังวลเรื่องพันธสัญญาเท่าไหร่นัก เนื่องจากบรรพชนมารอนันตกาลจำเป็นต้องอาศัยร่างกายเขาเป็นพาหนะ

จนกว่าจะฟื้นฟูอาการบาดเจ็บกลับมาได้เหมือนเดิม ซึ่งนั่นก็หมายความว่า ชะตากรรมรวมไปถึงชีวิตของอีกฝ่ายจะตกอยู่ในเงื้อมมือเขานั่นเอง

สองชั่วโมงผ่านไป

โฮ่วอี้ก็ทะลวงมิติมาถึงประตูเอกภพตามที่ได้ตกลงกับจักรพรรดินีปิงเยว่ไว้ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ฉีกเปิดช่องว่างเข้าไป ก็สัมผัสได้ถึงรังสีคุกคามของผู้แข็งแกร่งจำนวนมาก กำลังมุ่งตรงมาทางนี้อย่างรวดเร็ว

“ ดูเหมือนศัตรูของบุตรสาวเจ้าใกล้จะมาถึงแล้ว จะทำเช่นไรล่ะ คอยป้องกันอยู่ตรงนี้หรือกลับไปรวมตัวกับพวกพ้องก่อน ” บรรพชนมารถามออกมาอย่างเคร่งเครียด เพราะรู้ดีว่าฝ่ายตรงข้ามคือราชธิดาของราชันสวรรค์เก้าภพศัตรูเก่า

“ หนึ่งผู้ปกครอง กับยี่สิบเอ็ดจักรพรรดิเทพงั้นรึ ด้วยกองกำลังขนาดนี้คงไม่ได้ตั้งใจมาจับตัวบุตรสาวข้าเพียงอย่างเดียวสินะ ” โฮ่วอี้หันไปมองทิศทางหนึ่งด้วยสายตาเย็นชา

จากที่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับบรรพชนมารเกือบร้อยปี ทำให้โฮ่วอี้ได้รับข้อมูลมากมายเกี่ยวกับมหาอำนาจต่างๆในห้วงมิติโกลาหล โดยเฉพาะกับราชวงศ์ฉินอันยิ่งใหญ่ที่ปกครองจักรวาลระดับสูง

หากเปรียบเทียบระดับการฝึกตนออกเป็นสามขั้นใหญ่ๆ ตั้งแต่นักสู้ไปจนถึงปราณทิพย์จะถูกเรียกว่าอาณาจักรดาวเคราะห์ เพราะสามารถดูดกลืนพลังปราณบนโลกเพื่อทะลวงขอบเขตได้

ตั้งแต่ระดับแดนเทพ ไปจนถึงจักรพรรดิเทพจะถูกเรียกว่าอาณาจักรทะเลดารา เพราะต้องอาศัยพลังงานสวรรค์และพลังงานโกลาหลเพื่อยกระดับตนเอง

ส่วนตั้งแต่ขอบเขตผู้ปกครองขึ้นไปนั้นจะถูกเรียกว่าอาณาจักรเอกภพ ซึ่งเมื่อผู้ฝึกตนสามารถบรรลุมาถึงขอบเขตนี้ได้แล้ว

ทางเดียวที่จะบุกทะลวงไปยังขอบเขตต่อไปได้ ก็คือการแย่งชิงพลังต้นกำเนิดจากจักรวาลแห่งอื่นเท่านั้น