ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 12

“ข้าไม่ให้!” เฉินหลี่ซื่อปฏิเสธ

เฉินหลี่ซื่อเคยผ่านความอดอยากมาก่อน ลำบากมามาก ดังนั้นนางจึงขี้เหนียวกว่าปกติ กลัวว่าวันไหนจะต้องไปขอทานอีก

ลู่ม่านรู้สึกว่า นางก็เข้าใจความรู้สึกนี้ดี แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน จะเอาแต่คิดแบบนี้แล้วให้ทุกคนในบ้านหิวไปด้วยกันเหรอ?

ตาแก่เฉินถูกปฏิเสธ ก็เลยโกรธ

“ยัยแก่ เจ้าจะไปเอามาไหม?”

“ข้าไม่ให้!” เฉินหลี่ซื่อกรีดร้อง “นางอยากแยกบ้านก็แยกบ้านไปสิ ที่นี่บ้านข้า นางไม่มีสิทธิ์มาตัดสิน”

ประเด็นแยกบ้าน เป็นคำต้องห้ามสำหรับตาแก่เฉิน เขาได้ยินแล้วก็โกรธจนหน้าบึ้งตึงทันที แล้วขว้างหม้อยาสูบในมือออกไป

เฉินหลี่ซื่อก็ถูกกลัวขึ้นมาจริงๆ โยนกุญแจในมือออกไป “เอาไปๆ ข้าไม่สนใจแล้ว!”

ตาแก่เฉินก็ถึงเคาะบุหรี่ เรียกเฉินหลิ่วเอ๋อมา “เจ้าไปเอาข้าวสารมาให้พี่สะใภ้สามของเจ้า” จบแล้ว เขาก็ไม่ลืมพูดต่อว่า “ต่อไป ตักข้าวสารตามนี้ ตอนที่ทำงาน ก็ให้พวกเด็กๆกินให้อิ่ม”

พอพูดจบ เฉินหลี่ซื่อก็ร้องไห้โฮออกมาเหมือนของถูกขโมยไป

เฉินหลิ่วเฮ่อก็กลัวว่าเฉินหลี่ซื่อจะถูกรังแก ถึงแม้จะไม่พอใจมาก แต่ก็ไปเอามาแต่โดยดี

ลู่ม่านรับมา แล้วพูดกับตาแก่เฉินอย่างอ่อนน้อมว่า “ขอบคุณค่ะท่านพ่อ” จากนั้นก็เดินกลับเข้าครัวไป

เพิ่งออกจากประตู ก็เจอเข้ากับเฉินจื่ออานพอดี

เขาคว้าตัวลู่ม่านไว้ แล้วมองตั้งแต่หัวจรดเท้า “ข้าได้ยินเสียงทางนี้ เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไร! เจ้าดูสิข้าจะปล่อยให้ตัวเองถูกรังแกง่ายๆเหรอ?” ลู่ม่านส่ายหน้า “แต่ว่า ข้าก็ยังซาบซึ้งใจมากเลยนะ ที่เจ้าวิ่งมาปกป้องข้า”

คนโบราณแสดงความรู้สึกออกมาไม่เก่ง แต่นางเป็นคนปัจจุบัน จะรักหรือเกลียดก็จะแบ่งแยกให้ชัดเจน

เฉินจื่ออานก็ถึงวางใจ จากนั้นก็หันไปมองด้านใน “ท่านแม่เป็นอะไรไปเหรอ?”