ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 13

อาหารเย็นในวันนี้ ถือว่าเป็นอาหารที่อร่อยมากสำหรับคนทั้งตระกูลเฉิน

ข้าวต้มข้นมากจนสามารถเสียบตะเกียบได้ ที่น่าตกตะลึงก็คือ ผัดผักกาดอร่อยและหอมหวานกว่าปกติที่ได้กินมาก

ทำเอาทุกคนทั้งในและนอกกินกันไม่หยุด

จ้าวซื่อลูกกลอกตาไปมา ยิ้มเหมือนไม่ยิ้มแล้วพูดว่า “น้องเสี่ยวม่าน ไม่คิดว่าเจ้าจะทำอาหารเก่งขนาดนี้นะ? ดูเหมือนพวกผู้ชายจะชอบกินมากเลยนะ? ต่อไป น้องเสี่ยวม่านต้องทำบ่อยๆแล้วล่ะ”

ลู่ม่านแสยะยิ้มเย็นชา จ้าวซื่อเก็บทุกเม็ดจริงๆสินะ อยากให้นางอยู่บ้านทำอาหารล่ะสิ?

“ได้สิ!” ลู่ม่านหยักหน้า “งั้นพี่สะใภ้ใหญ่ก็ไปทำงานในนากับพวกท่านพ่อทุกวันแล้วกัน จะได้ช่วยพวกผู้ชายแบ่งเบาภาระด้วย”

นางตั้งใจพูดเสียงดัง พวกผู้ชายที่อยู่ทางนั้นต่างก็มองมาทางนี้กันหมด

จ้าวซื่อขี้เกียจมาก ปกติชอบใช้ข้ออ้างทำอาหารไม่ไปทำงานอยู่บ่อยครั้ง ครั้งนี้ได้ยินลู่ม่านบอกให้นางไปทำงาน นางไม่มีทางทำอยู่แล้ว

“น้องเสี่ยวม่าน ข้าแค่ล้อเล่นเอง จะให้เจ้าทำอาหารทุกวันได้อย่างไร?”

เฉินจื่อฉายเห็นแล้วก็รีบพูดว่า “จ้าวซื่อ เจ้าพูดไร้สาระอะไรอีกแล้ว?”

จ้าวซื่อก็ถึงหุบปาก คีบผัดผักกาดให้เถาฮัวอย่างไม่พอใจแรงๆ “กิน!”

พอพูดจบ ทันใดนั้นเฉินหลี่ซื่อก็ใช้ตะเกียบฟาดไปที่หลังมือของจ้าวซื่อ “ทำไมไม่กินให้ตายล่ะ? กิน?”

จ้าวซื่อเก็บจนร้องซี๊ดออกมา “ท่านแม่ทำอะไรน่ะ? คนเยอะแยะไม่ตี มาตีข้าทำไม?”

เฉินหลี่ซื่อไม่ได้อยากตีจ้าวซื่อ แต่จ้าวซื่อโดดเด่นเกินไป จึงถูกใช้เป็นข้ออ้าง

โดยเฉพาะ ตอนที่ทุกคนยอมรับว่าลู่ม่านทำอาหารอร่อย นั่นเหมือนกำลังตบหน้านางอยู่เลย เหมือนกำลังบอกว่าเมื่อก่อนนางอมของไว้ไม่ยอมทำให้พวกเขา!

“ข้าจะตีเจ้า! ตีเจ้าแล้วยังไง?” เฉินหลี่ซื่อว่าแล้วตีอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ตีพลาด ตีโดนตัวของเถาฮัวเข้า