ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 13

อาหารเย็นในวันนี้ ถือว่าเป็นอาหารที่อร่อยมากสำหรับคนทั้งตระกูลเฉิน

ข้าวต้มข้นมากจนสามารถเสียบตะเกียบได้ ที่น่าตกตะลึงก็คือ ผัดผักกาดอร่อยและหอมหวานกว่าปกติที่ได้กินมาก

ทำเอาทุกคนทั้งในและนอกกินกันไม่หยุด

จ้าวซื่อลูกกลอกตาไปมา ยิ้มเหมือนไม่ยิ้มแล้วพูดว่า “น้องเสี่ยวม่าน ไม่คิดว่าเจ้าจะทำอาหารเก่งขนาดนี้นะ? ดูเหมือนพวกผู้ชายจะชอบกินมากเลยนะ? ต่อไป น้องเสี่ยวม่านต้องทำบ่อยๆแล้วล่ะ”

ลู่ม่านแสยะยิ้มเย็นชา จ้าวซื่อเก็บทุกเม็ดจริงๆสินะ อยากให้นางอยู่บ้านทำอาหารล่ะสิ?

“ได้สิ!” ลู่ม่านหยักหน้า “งั้นพี่สะใภ้ใหญ่ก็ไปทำงานในนากับพวกท่านพ่อทุกวันแล้วกัน จะได้ช่วยพวกผู้ชายแบ่งเบาภาระด้วย”

นางตั้งใจพูดเสียงดัง พวกผู้ชายที่อยู่ทางนั้นต่างก็มองมาทางนี้กันหมด

จ้าวซื่อขี้เกียจมาก ปกติชอบใช้ข้ออ้างทำอาหารไม่ไปทำงานอยู่บ่อยครั้ง ครั้งนี้ได้ยินลู่ม่านบอกให้นางไปทำงาน นางไม่มีทางทำอยู่แล้ว

“น้องเสี่ยวม่าน ข้าแค่ล้อเล่นเอง จะให้เจ้าทำอาหารทุกวันได้อย่างไร?”

เฉินจื่อฉายเห็นแล้วก็รีบพูดว่า “จ้าวซื่อ เจ้าพูดไร้สาระอะไรอีกแล้ว?”

จ้าวซื่อก็ถึงหุบปาก คีบผัดผักกาดให้เถาฮัวอย่างไม่พอใจแรงๆ “กิน!”

พอพูดจบ ทันใดนั้นเฉินหลี่ซื่อก็ใช้ตะเกียบฟาดไปที่หลังมือของจ้าวซื่อ “ทำไมไม่กินให้ตายล่ะ? กิน?”

จ้าวซื่อเก็บจนร้องซี๊ดออกมา “ท่านแม่ทำอะไรน่ะ? คนเยอะแยะไม่ตี มาตีข้าทำไม?”

เฉินหลี่ซื่อไม่ได้อยากตีจ้าวซื่อ แต่จ้าวซื่อโดดเด่นเกินไป จึงถูกใช้เป็นข้ออ้าง

โดยเฉพาะ ตอนที่ทุกคนยอมรับว่าลู่ม่านทำอาหารอร่อย นั่นเหมือนกำลังตบหน้านางอยู่เลย เหมือนกำลังบอกว่าเมื่อก่อนนางอมของไว้ไม่ยอมทำให้พวกเขา!

“ข้าจะตีเจ้า! ตีเจ้าแล้วยังไง?” เฉินหลี่ซื่อว่าแล้วตีอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ตีพลาด ตีโดนตัวของเถาฮัวเข้า

เฉินจื่อฉายก็ถึงรู้ตัว รีบเดินเข้ามาข้างใน กระชากผมของจ้าวซื่อ แล้วลากนางออกไป

“ยัยบ้า เจ้าบ้าไปแล้วไง?”

“เฉินจื่อฉาย! เจ้าไม่เห็นว่าลูกสาวถูกตีหรือไง? ข้าก็แค่กินอาหารไปผิดหัวใครกัน?”

เถาฮัวและเฉินสือซ่วนที่อยู่นอกห้องเห็นเช่นนี้แล้วก็ร้องไห้แล้วรีบตามออกไป เสียงไกลออกไปเรื่อยๆ

เพราะมีเรื่องนี้เข้ามาแทรก จะกินก็กินไม่ได้แล้ว ลู่ม่านจึงพาเหอฮัวกับหลิวซื่อเดินออกไป พวกผู้ชายก็เข้าไปปลอบใจเฉินหลี่ซื่อ

หลิวซื่อเอ่ยขึ้น “พี่สะใภ้ใหญ่กล้าหาญจริงๆ……”

ลู่ม่านรู้สึกว่าครั้งนี้จ้าวซื่อทำดีมาก “การเป็นแม่คน ปกป้องลูกแบบนี้ถูกต้องแล้ว ข้ารู้สึกว่าพี่สะใภ้ใหญ่เก่งมากจริงๆ”

หลิวซื่อได้ยินแล้ว ก็มองไปยังเหอฮัวที่ตัวผอมแห้ง อดไม่ได้ครุ่นคิดตาม