ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 14

จ้าวซื่อถูกซ้อมไปทีหนึ่ง ใบหน้าคงบวมช้ำไปหมด หลังจากนั้นสองสามวันก็ไม่ได้ออกมาเลย

ลู่ม่านก็ใช้โอกาสนี้ เอาดอกเบญจมาศป่าที่เก็บมาได้ออกมานึ่ง กำลังทำอยู่นั้น เฉินหลิ่วเอ๋อก็เดินเข้ามา

คนเหมือนกับชื่อ เอวบางนุ่มเหมือนต้นหลิว แต่ว่า ตอนที่กระทำกับพี่สะใภ้อย่างพวกนาง กลับเหมือนต้นหลิวที่มีหนามคมออกมาเต็มต้น

เห็นลู่ม่านกำลังจุดไฟ นางก็รีบกรีดร้องเสียงแหลมขึ้นมา“พี่สะใภ้สาม ไม่ใช่เวลาทำอาหารสักหน่อย จะใช้ฟืนให้เปลืองทำไม!”

ตั้งแต่ถูกเฉินจื่ออานตบหน้า นางก็ไม่กล้าเรียกชื่อจริงของลู่ม่านอีกเลย

ลู่ม่านพูดอย่างเรียบเฉยว่า “ข้านึ่งของอยู่”

“ฟืนพวกนี้ไว้ใช้ทำอาหาร ไม่ได้เอามาให้เจ้านึ่งของนะ ถ้าเจ้าอยากใช้ ก็ไปเก็บมาเองสิ!” เห็นได้ชัดว่าตั้งใจมาหาเรื่อง กำลังแก้แค้นแทนแม่ตัวเองสินะ

ลู่ม่านมองไปยังหน้าต่างห้องหลัก ก็เห็นตรงหน้าต่างมีเงาของคนกำลังมองมาทางนี้อยู่

“ฟืนพวกนี้เป็นฟืนที่พี่สามของเจ้าเก็บมา ข้าเป็นพี่สะใภ้สามของเจ้า เอามาใช้เล็กน้อยจะเป็นไรไป?”

“นั่นก็ไม่ได้อยู่ดี!” เฉินหลิ่วเอ๋อกลอกตามองบน “ฟืนที่พี่สามเก็บมาเป็นของทุกคน ไม่ใช่ของพวกเจ้าสองคนสักหน่อย”

พูดไปพูดมา ไม่แยกบ้านก็วุ่นวายแบบนี้แหละ

ลู่ม่านแสยะยิ้มเย็นชา “เจ้าหมายความว่า ไม่วางรวมกัน ก็จะเป็นของตัวเองใช่ไหม?”

เฉินหลิ่วเอ๋อไม่เข้าใจความหมายของนาง จึงพยักหน้าพูดว่า “ใช่!”

“งั้นได้!” ลู่ม่านไม่อยากให้ผลงานของตัวเองถูกพวกเขาแย่งไป “เจ้าพูดเองนะ ถึงเวลาอย่ากลับคำพูดล่ะ ถ้ากลับคำขอให้หน้าพัง”

นางตั้งใจพูดหนัก เฉินหลิ่วเอ๋อตกใจจนรีบปิดหน้าตัวเอง

พูดจบ ลู่ม่านก็ถือของเข้าห้องไป