ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 15

เตรียมทุกอย่างเสร็จแล้ว ลู่ม่านก็ลงมือนึ่งดอกเบญจมาศป่าทันที

ดอกเบญจมาศเป็นหนึ่งในยาสมุนไพร แปรรูปเป็นยาค่อนข้างง่าย หลักๆเลยคือหลังจากที่นึ่งเสร็จแล้ว เอาไปตากแห้งได้แล้ว และฟังจากที่เฉินจื่ออานพูด ภูเขาด้านหลังของพวกเขา เป็นสถานที่ที่ดีและโด่งดังมากด้วย

ดอกเบญจมาศป่าที่ผลิตจากที่นี่ จะต้องขายได้ราคาดีแน่ๆ

ลู่ม่านตากไปด้วยและคิดฝันหวานไปด้วย เงินก้อนโตกำลังบินมาหานาง นี่มันช่างงดงามจริงๆ

กำลังคิดอยู่นั้น ด้านนอกก็มีคนเปิดประตูเข้ามา ปะหน้ากับลู่ม่านเข้าอย่างจัง

เสื้อคลุมยาวผ้าไหมนุ่ม มัดผมด้วยผ้าสีขาว ดูเหมือนนักเรียน เมื่อมองไปที่รูปลักษณ์ที่คล้ายกับเฉินจื่ออาน นางก็เข้าใจได้ทันที

เขาน่าจะเป็นฝาแฝดอีกคนที่บ้านเฉินรักนักรักหนา เฉินจื่อคังที่เรียนหนังสืออยู่ในตำบลชางผิงตลอด

เฉินจื่ออานที่ออกมาจากด้านในก็พูดขึ้นอย่างตกตะลึงว่า “จื่อคัง ทำไมวันนี้ถึงกลับมาล่ะ?”

เรียนหนังสือในตำบล ปกติจะสิบวันพักหนึ่งครั้ง แต่ครั้งนี้เฉินจื่อคังกลับมา ยังห่างจากครั้งก่อนตั้งห้าวัน

เฉินจื่อคังเดินเข้ามาโค้งคำนับเฉินจื่ออาน แล้วทักทายลู่ม่านไปด้วย “มีธุระเล็กน้อย กลับมาแค่ชั่วคราว ตอนบ่ายก็ต้องไปแล้ว”

“งั้นก็รีบไปเยี่ยมแม่เถอะ?”

เฉินจื่อคังพยักหน้า กลับหลังหันเดินไปที่ห้องหลัก

เฉินจื่ออานพูดขึ้นอีกว่า “เห็ดที่พวกเราไปเก็บมาครั้งก่อนอยู่ไหน? เอามาทำเป็นข้าวเที่ยงให้จื่อคังเถอะ”

ในหมู่บ้านไม่มีคนมาขายผัก ตอนนี้เวลาก็น้อย ดังนั้นจะไปซื้อในเมืองก็คงไม่ทันแล้ว เฉินจื่ออานนึกถึงผักกาดเห็ดที่ลู่ม่านทำให้กินครั้งก่อนอร่อยมาก จึงพูดขึ้น

ดูออกว่า เฉินจื่ออานรักน้องชายที่ดูมีมารยาทคนนี้เหมือนกัน แต่ว่า เขามีมารยาทขนาดนั้นจริงเหรอ?

ลู่ม่านนึกถึงเมื่อกี้ตอนที่เฉินจื่ออานยังไม่มา ท่าทีที่เย็นชาของเฉินจื่อคัง ทำเอานางอดไม่ได้เลิกคิ้วขึ้น