เจาะมิติพลิกชีวิตแม่หญิงชาวบ้าน นิยาย บท 19

ไม่ใช่ว่ากู้เหวินจูนไม่อยากสอบบัณฑิต

แต่ในเมื่อบุตรชายเจ้าถิ่นประกาศิตไว้ถึงเพียงนั้น ว่าหากตระกูลของเขากล้าไปเหยียบที่มณฑลอีก ก็จะตัดขาเขาทิ้งเสีย

"อย่างไรเสียมันต้องมีทางออกน่า" กู้หมิงซวงสนับสนุน "ท่านพี่ ข้ารู้ว่าผลการเรียนของท่านพี่ไม่ได้ด้อยไปกว่าสวีขิ้นหยวน สวีจิ้นหยวนสอบถงเซิงและซิ่วฉายได้ ท่านพี่ก็ต้องสอบได้เช่นกัน ปีนี้ท่านพี่ก็สิบหกแล้ว คงไม่อยากใช้ชีวิตอยู่บ้านนอกคอกนาตลอดไปหรอกกระมัง?”

สีหน้าของกู้เหวินจูนพลันทอแววซับซ้อน

ไม่ต้องพูดถึงสิ่งอื่นใด เอาแค่หากในอนาคตสวีจิ้นหยวนสอบติดซิ่วฉาย สถานะของพวกเขาในหมู่บ้านก็แตกต่างกันแล้ว

ผู้มีการศึกษามักจะได้รับความเคารพและความน่าเชื่อถือจากผู้อื่น

พอถึงเวลานั้น หากเขาพูดสิ่งใดไม่ดีใส่ตระกูลกู้ จากขาวก็คงถูกคำพูดของเขาใส่ร้ายจนกลายเป็นดำ

เช่นนั้นครอบครัวของเขาก็จะยิ่งวางตัวลำบากในหมู่บ้าน

เขาคงต้องฮึดสู้สักตั้ง เพื่อคนในครอบครัวเสียแล้ว

หลังอาหารเย็น กู้เหวินจูนมีความคิดริเริ่มที่จะนำหนังสือออกมา อ่านตรงชานบ้านโดยอาศัยแสงสว่างจากตะเกียง

เมื่อเห็นพี่ชายคิดได้ ดวงตาของกู้หมิงซวงก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็ไปเก็บกวาดโต๊ะอาหารช่วยนางเฉา

นางเฉาสงสารกู้หมิงซวงที่เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน จึงไม่ให้นางช่วยล้างจาน ปล่อยให้นางนั่งดูเท่านั้น

"ซวงเอ๋อร์ จะให้พี่เจ้าไปสอบซิ่วฉายจริงๆหรือ?"

บุตรชายของเจ้าถิ่นที่นั่นหาใช่เจ้าถิ่นที่ดีเสียเมื่อไหร่ แม้นจะบอกว่าเรื่องมันผ่านมาหลายปีแล้ว แต่ไม่อาจรับประกันได้ว่าฝ่ายนั้นจะยังจำได้อยู่หรือไม่

"ใช่ ท่านแม่ไม่ต้องกังวล พอถึงเวลานั้นข้าจะไปกับท่านพี่เอง” กู้หมิงซวงโยนไฟเข้าเตาไฟไปพลาง เอ่ยพูดไปพลาง “มีลูกคอยดูอยู่ทั้งคน ท่านพี่จะไม่เป็นอะไรแน่ๆ”

"ถึงจะพูดออกมาเช่นนี้ แต่การสอบซิ่วฉายก็ใช่ว่าจะสอบได้ง่ายๆ….”

ตั้งแต่หมู่บ้านก่อตั้งขึ้นมา แต่ละครัวเรือนก็เคยมีซิ่วฉายอยู่แค่ไม่กี่คน แถมอายุยังมากถึงสามสิบกว่าจะสอบติดซิ่วฉายได้ ในชนบทเช่นนี้ การสอบติดซิ่วฉายเป็นอะไรที่ยากเทียมฟ้า มิเช่นนั้นพอสวีจิ้นหยวนสอบติดถงเซิง จะจองหองอวดเบ่งเช่นนี้หรือ

กู้หมิงซวงไม่อยากสนทนาสิ่งที่ชวนให้สิ้นหวังกับนางเฉา เพราะนางเชื่อมั่นในตัวพี่ชายของนาง

"จริงสิ ท่านแม่ว่าบ้านเรายังขาดแคลนอะไรหรือไม่ พรุ่งนี้ข้าจะได้ซื้อติดมือกลับมาด้วย”

นางเฉาเอ่ยพูดโดยไม่หยุดคิด "ไม่ขาดเหลืออะไรหรอก ข้าว่าเจ้าเก็บเงินเอาไว้ดีกว่า ไปตลาดก็ระวังตัวด้วย เส้นทางที่ใช้เดินไปตลาดเปลี่ยวเสียยิ่งกระไร ขโมยขโจรก็ยิ่งเยอะ มิเช่นนั้นให้ข้าไปถามป้าหนิวดีหรือไม่ หากพรุ่งนี้นางไปตลาด เจ้าจะได้ติดเกวียนนางไปด้วย จะได้ไม่ต้องเดินเท้า”

"ไม่ดีกว่า มีพี่จิ่งอยู่ทั้งคน ท่านจักกังวลอันใดไป"

นางไม่ชอบขอร้องผู้ใด ยอมเดินเท้าไปยังจะดีกว่าอีก

กู้หมิงซวงกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม ไม่ได้สังเกตว่าซูเหิงจิ่งที่ประตูเข้าได้ยินคำพูดของนางเข้า มือที่กำลังจะจับประตูพลันชะงัก หางตาก็พลันกระตุกขึ้น

ก่อนที่จะเข้านอน กู้หมิงซวงก็ไปดูอาการกู้หย่วนเต้าอีกครา นางฝังเข็มให้เขาเสร็จสรรพก็หันหลังเดินกลับไปที่ห้องหับของตนเอง

ในตอนแรกทุกคนยังคงกังวลว่าซูเหิงจิ่งจะหลับหนอนตรงไหน แต่เขาก็ม้วนเสื่อไปปูนอนตรงลานบ้านอย่างหัวไว

เช้าวันรุ่งขึ้น กู้หมิงซวงตื่นมาล้างหน้าล้างตาและเก็บข้าวของเตรียมตัวเข้าไปในเมือง

ก่อนออกเดินทาง กู้เสี่ยวซานแอบยัดลูกกวาดในย่ามของกู้หมิงซวง ส่วนนางเฉาก็แอบยัดหมั่นโถวกับไข่ไก่ลงในย่ามของนางเช่นกัน

หมู่บ้านต้าเฉียวมีถนนเพียงสายเดียวที่เชื่อมต่อถึงเมืองชิงสือ ทั้งสองข้างทางของถนนสายนี้คือภูเขาแห้งแล้งและแม่น้ำ ระหว่างทางไร้เงาผู้คนอยู่อาศัย

เมื่อทั้งสองออกเดินทางท้องฟ้าก็สว่างขึ้น

กู้หมิงซวงเดินตามซูเหิงจิ่งด้วยขาสั้นๆ เมื่อเห็นชายหนุ่มแบกตะกร้าสาน เดินทอดน่องอย่างสบาย ก็รู้อิจฉาจนน้ำตาแทบไหล

หากเป็นยุคปัจจุบันนางก็ถือว่าเป็นเด็กคนหนึ่ง ขาของเด็กคนหนึ่งจะยาวแค่ไหนกันเชียว

บวกกับไขมันบนร่างกาย ก็ยิ่งดูอ้วนดูสั้น

หลังจากเดินๆโดดๆมาเป็นเวลานาน ในที่สุดกู้หมิงซวงก็สาวเท้าตามซูเหิงจิ่งทัน

ซูเหิ่งเหลือบมองนาง

อันที่จริง ชายหนุ่มควบคุมความเร็วในการเดินให้ช้าลงแล้ว แต่กระนั้นก็ไม่คิดเลยว่ากู้หมิงซวงจะยังเดินตามไม่ทัน

หลิวชุนฮัวที่อาศัยอยู่ในเมืองเช่นเดียวกัน

ในช่วงปีแรก ๆที่กู้ต้าไห่เริ่มค้าขาย เขาขายทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นของชิ้นเล็กชิ้นน้อย จนเมื่อเริ่มเก็บเงินได้ ถึงได้มาเปิดร้านขายผ้าในเมือง

หลังจากของเสร็จ หลิวชุนฮัวก็เตรียมกลับไปดูร้าน

นางอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ตอนเลือกซื้อผักจึงค่อนข้างเหม่อลอย เพราะเอาแต่คิดถึงเรื่องเมื่อวาน

หลังจากล้มเหลวในการได้ตัวเสี่ยวซาน หลังจากกลับมากู้ต้าไห่ยังตบหน้านางซ้ำ ด่าทอนางเป็นสตรีไร้น้ำยา ให้กำเนิดลูกไม่ได้

หัวใจของหลิวชุนฮัวพลันทุกข์ทน จงเกลียดจงชังครอบครัวกู้เจ้าสามยิ่งกว่าเดิม เกลียดที่พวกเขาไม่ยอมยกเสี่ยวซานให้ จนตนเองต้องมาเดือดร้อนเช่นนี้

นางเลือกผักไปสาปแช่งในใจไป ในตอนที่หันหลังกลับ ก็เห็นร่างคุ้นตาปรากฏสู่สายตา เ

นั่นมันกู้เอ้อยามิใช่หรือ?

นางเห็นกู้หมิงซวงกำลังยืนอยู่หน้าแผงลอย และตะโกนว่า"ไก่ฟ้าจ้า ไก่ฟ้า ไก่ฟ้าตัวอ้วนๆ ผู้ใดผ่านไปผ่านมาแวะเข้ามาดูได้นะจ๊ะ…..”

ไก่ฟ้า?

หลิวชุนฮัวพลันตื่นตระหนก นางไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายได้ไก่ฟ้ามาจากไหน นางสนแค่ว่าไก่ฟ้าขายเป็นเงินได้ หากกู้เอ้อยาได้เงินมา แล้วเมื่อใดจะนำเสี่ยวซานมาขายให้พวกตน?

หากเป็นเช่นนั้นนางจะไม่ถูกกู้ต้าไห่ทุบตีอีกหรือ?

หัวสมองของหลิวชุนฮัวพลันแล่น นางกลอกตาล่อกแล่กไปมา ไม่สนแม้แต่จะซื้อผักอีกต่อไป รีบถือตะกร้าผักเดินเข้าไปหาเหล่าอันธพาลในตลาด

"ข้าให้พวกเจ้าห้าสิบเหวิน แล้วแต่พวกเจ้าจะใช้วิธีใด แต่จงเข้าไปทำลายแผงขายของอีอ้วนนั่นซะ”

หลิวชุนฮวากัดฟันกรอด

เหล่านอันธพาลตาเป็นประกาย พร้อมกับรับเงินเอาไว้ เอ่ยพูดยิ้มๆว่า “เดี๋ยวพวกข้าจัดการให้ รับรองนางนั่นไม่กล้ามาขายของที่ตลาดนี้อีกแน่นอน”

หลิวชุนฮัวพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ จากนั้นก็หาที่ซ่อนตัว นางต้องได้เห็นกู้หมิงซวงถูกขับไล่ออกไปเองกับตาถึงจะพอใจ!