เจาะมิติพลิกชีวิตแม่หญิงชาวบ้าน นิยาย บท 20

กู้หมิงซวงยืนตะโกนขายอยู่หน้าแผง

ชาติก่อนนางเป็นหมอถอนพิษ การที่ต้องมาร้องตะโกนขายของอย่างนี้ นับว่าเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้

โบราณกล่าวไว้ว่า ไม่ลองทำดูจะรู้ได้อย่างไร?

เมื่อมองไปรอบ ๆ แล้วเห็นว่าคนอื่นเขาขายกันอย่างไร นางก็เลียนแบบ จากนั้นก็เริ่มโฆษณาไก่ฟ้าของตัวเอง

"เร่เข้ามาจ้า เร่เข้ามา ไก่ฟ้าตัวอ้วนราคาเพียงห้าสิบเหวิน ซื้อไปรับรองไม่เสียดายเงินแน่นอน….”

ว่าไม่ได้ การตะโกนขายของกู้หมิงซวงค่อนข้างได้ผล ผ่านไปไม่ทันไร ก็มีคนเข้ามาถามไถ่ว่าไก่ฟ้าขายอย่างไร

"ท่านป้า ไก่ฟ้าตัวนี้หนักสามชั่ง หากท่านต้องการซื้อเป็นชั่ง ล่ะก็ คิดเป็นชั่งละห้าสิบเหวินจ้ะ”

"สามชั่งก็ไม่ได้เยอะ หากข้าเหมาหมดทั้งตัวพอจะลดได้หรือไม่”

"ให้ท่านทั้งตัวในราคาร้อยห้าสิบ เป็นอย่างไร?”

"ก็ได้ เจ้าห่อให้ข้าเลย"

"ตกลง"

ก่อนออกจากบ้านนางเฉาล้างทำความสะอาดไก่ฟ้าจนสะอาด จึงนำมาชั่งได้เลย

กู้หมิงซวงปลื้มปริ่มใจเป็นอย่างมาก ไม่คาดคิดเลยว่าจะขายออกได้เร็วถึงเพียงนี้ ขณะที่กำลังจะไปหยิบถุงมาใส่ไก่ฟ้าให้ท่านป้าผู้ใจดี ก็มีไม้ด้ามหนึ่งถูกยื่นออกมาขวางหน้า แล้วฟาดลงบนแผงของกู้หมิงซวงอย่างแรง

เพียงแค่มีเสียงดังขึ้น ผู้คนในตลาดก็ส่งเสียงร้องอย่างตกใจ สตรีที่เพิ่งซื้อไก่ก็รีบหลบไปอยู่ด้านข้าง

"กล้ามาขายของในถิ่นของข้า โดยไม่คิดจะบอกล่วงหน้าเลยหรือ?”

ชายคนหนึ่งมีท่าทางอวดเบ่ง ถูกรายล้อมรอบไปด้วยลูกน้อง เดินมาหยุดตรงหน้ากู้หมิงซวง

กู้หมิงซวงขมวดคิ้ว แล้วมองสำรวจกลุ่มคนตรงหน้าขึ้นๆลงๆ

ใบหน้าซูบตอบและใต้ตาดำคล้ำ แสดงถึงรัศมีชั่วร้าย มองคราแรกก็รู้แล้วว่าเป็นกลุ่มอันธพาล

"พวกเจ้าเป็นใคร?"

"ไม่มีตาหรืออย่างไร นี่หลิวอู่เยี่ยกระไรล่ะ ตลาดแห่งนี้คือถิ่นของอู่เยี่ยทั้งนั้น การที่เจ้าบังอาจเข้ามาค้าขายในตลาดโดยไม่ได้รับอนุญาตจากอู้เยี่ยเช่นนี้ เชื่อหรือไม่ว่าพวกข้าเล่นงานเจ้าให้ตายได้”

ลูกกระจ๊อกที่อยู่ข้างๆเอ่ยพูดอย่างโหดเหี้ยม

"คือพวกเจ้าจะไล่ข้าออกไปงั้นหรือ?"

"แล้วจะทำไม? อีอ้วนเช่นเจ้าไยไม่อยู่บ้านดีๆ ออกมาขายไก่ฟ้าห่าเหวอะไรก็ไม่รู้”

หลิวอู่เยี่ยมองไปที่กู้หมิงซวงอย่างดูถูกเหยียดหยาม

ถ้าเป็นสตรีตัวเล็กหน้าตาสวย เขาก็ยังจะใจดีให้อยู่หรอก แต่น่าเสียดายที่คนตรงหน้าทั้งอ้วนและขี้เหร่

กู้หมิงซวงคิดว่าวันนี้จะค้าขายราบรื่น ไม่คิดเลยว่าจะมาซวยเช่นนี้

หลังจากสิ้นคำพูดของหลิวอู่เยี่ย นางก็แสยะยิ้ม แล้วเหลือบมองกลุ่มคนตรงหน้า

รูปร่างแต่ละคนไม่ได้สูงใหญ่ และดูเหมือนไม่เคยผ่านการฝึกต่อสู้ แต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นชายฉกรรจ์ แถมยังมีกันตั้งห้าหกคน ร่างกายของนางก็ไม่เอื้ออำนวย แค่สองหมัดก็คงสู้ไม่ได้ สู้ไปก็คงมีแต่เจ็บตัว

แต่จะให้นางยอมถูกไล่ออกไปทั้งอย่างนี้น่ะหรือ? ฝันไปเถอะ!

"แล้วถ้าข้าไม่ไปล่ะ?"

กู้หมิงซวงยืนอยู่กับที่ มองมาที่พวกเขาอย่างเยือกเย็น

"นี่ เจ้ามันอีอ้วนไม่รู้จักชั่วดี!"

หลิวอู่เยี่ยตกตะลึง เขาไม่ได้คาดหวังว่ากู้หมิงซวงจะกล้าขึ้นเสียงใส่เขา อีอ้วนนี่ไม่ต่างอะไรกับหมูตอน หน้าตาก็ขี้ริ้วขี้เหร่ หรือว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว?

เมื่อนึกได้เช่นนี้ หลิวอู่เยี่ยก็หยิบไม้ขึ้นมาฟาดไปที่ศีรษะของกู้หมิงซวง

เมื่อเห็นว่าไม้กำลังจะตกลงบนหน้าผากของตนเอง นางก็เตรียมโต่กลับ แต่กลับมีมือใหญ่จากข้างหลัง ยื่นออกมาจับไม้ไว้ได้อย่างแม่นยำ

ไม้หยุดค้างอยู่เหนือหัวของกู้หมิงซวง ต่อให้หลิวอู่เยี่ยจะออกแรงดึงมากเท่าใด ก็ไม่ขยับเพียงนิด