เจาะมิติพลิกชีวิตแม่หญิงชาวบ้าน นิยาย บท 23

เรื่องล้อเล่น คนอื่นต้องรู้สึกขำถึงจะเป็นเรื่องล้อเล่น

อย่างคำพูดที่ตั้งใจทำร้ายคนอื่นแบบนี้ มันใช่การล้อเล่นที่ไหน?

กู้หมิงซวงไม่อยากสนใจพวกเขาอีกแล้ว ขายของมาทั้งวัน นางรู้สึกเหนื่อยมากจริง ๆ เด็กสาวไม่พูดอะไรอีก หลับตาลงและพักสายตาไป

ถึงแม้ซูเหิงจิ่งที่อยู่ข้าง ๆ จะไม่ได้หลับตา แต่ทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้าของเขาล้วนเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม พวกหญิงชาวบ้านจึงไม่มีใครกล้าคุยกับเขา

คนพวกนั้นหัวหดลงเล็กน้อย หม่าซานเหนียงที่สร้างเรื่องขึ้นมาเมื่อกี้พูดเสียงต่ำขึ้นว่า “เป็นคนอารมณ์ร้อนจริง ๆ แค่พูดถึงประโยคเดียวก็ไม่ได้ ลูกพี่ลูกน้องห่าง ๆ อะไร ข้าว่าเรียกตัวมาเป็นขโมยชัด ๆ”

“เจ้าเสียงเบาหน่อย คนเขาโมโหแล้ว ยังจะพูดมากอีก” ป้าหนิวเกลี้ยกล่อมขึ้นมา

“โมโหหรือ? เป็นแค่เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมจะมาโมโหอะไร? เจ้าดูโป๊ยกั้กที่พวกเขาซื้อมาซิ ข้ายังไม่กล้าซื้อเลย ทั้ง ๆ ที่กู้เจ้าสามไม่มีเงิน ตกลงไปเอาเงินมาจากไหนกัน?”

ใช่ เอาเงินมาจากไหนกัน?

พวกเขาต่างก็รู้สึกสงสัยกับปัญหานี้

แต่เห็นได้ชัดเลยว่ากู้หมิงซวงไม่อยากจะสนใจพวกนาง พวกนางเองก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก ท่าทางที่กู้หมิงซวงสั่งสอนสวีเฟิ่งฉินในวันนั้น ทุกคนต่างได้เห็นกันมาแล้ว

ใครจะไปรู้ว่านางจะเกิดบ้าขึ้นมากะทันหันแล้วเอาขวานมาไล่ฟันพวกเขาให้ตายหรือเปล่า?

ไม่นานหัวข้อในการสนทนาของพวกเขาก็เปลี่ยนไป เปลี่ยนไปคุยเรื่องสามีและลูก ๆ ของตัวเอง หรือไม่ก็พูดคุยเรื่องซุบซิบนินทาในหมู่บ้าน อย่างเช่นแม่ม่ายคนไหนมีความสัมพันธ์อะไรกับใคร และสิ่งที่ทำให้กู้หมิงซวงรู้สึกแปลกใจก็คือ เรื่องที่พวกเขาคุยกันมากที่สุดกลับเป็นเรื่องของแม่ม่ายสวี

แม่ม่ายสวีเป็นแม่แท้ ๆ ของสวีจิ้นหยวน อายุพอ ๆ กับนางเฉา อายุน้อย ๆ ก็ต้องมากลายเป็นแม่ม่าย กู้หมิงซวงไม่ได้มีภาพความทรงจำของนางมากนัก จำได้แค่ว่าหน้าตาสะสวยพอสมควร

“เมื่อคืนข้าออกไปเข้าห้องน้ำ เจ้าลองทายดูซิว่าข้าไปพบเจออะไรมา?”

“อะไรหรือ?”

“ข้าเห็นแม่ม่ายสวีกำลังเกลือกกลั้วอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งบนกองฟาง ก้นนี่ขาวจั๊วะเลย มาอยู่ภายใต้แสงจันทร์เหมือนจะสามารถสะท้อนแสงออกมาได้เลย……”

รอบข้างเกิดเสียงหัวเราะดังขึ้นมารอบหนึ่ง

“ผู้ชายคนนั้นคือใครหรือ เจ้าเห็นหน้าชัดหรือเปล่า?”

หม่าซานเหนียงส่ายหน้าเล็กน้อย แล้วเบ้ปากพูดขึ้นว่า “มองไม่ชัด ลูกชายข้ากำลังร้องไห้อยู่ตรงใต้ระเบียง ข้าเลยต้องรีบกลับเข้าบ้านไป”

“จริง ๆ เลย นึกว่าจะได้ฟังเรื่องราวดี ๆ ซะแล้ว ไร้สาระจริง ๆ!”

คนที่สามีไม่อยู่บ้านเมื่อคืน ตอนนี้เริ่มกังวลขึ้นมาเล็กน้อยแล้ว ส่วนคนที่สามีอยู่บ้าน ก็เหมือนคนที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

พวกเขาพูดคุยกันอย่างเปิดเผย ทำให้กู้หมิงซวงที่นั่งอีกด้านได้ยินแล้วก็ตกตะลึงไป

พอหันไปมองซูเหิงจิ่ง เขายังคงเป็นเหมือนก่อนหน้านี้ ใบหน้าเรียบเฉย ไม่มีท่าทีอะไรเลย

เสียงของกู้หมิงซวงดังขึ้นมากะทันหัน ทำให้พวกเขาตกใจจนสะดุ้ง

“กู้เอ้อยา นี่เจ้าบ้าไปแล้วเหรอ? พวกเราพูดคุยกันสนุก ๆ มันไปรบกวนอะไรเจ้าหรือ?”

“ใช่ เจ้านี่บ้าอำนาจเกินไปแล้วมั้ง!”

“ถ้าไม่อยากตายก็หุบปากซะ!” กู้หมิงซวงไม่มีเวลาว่างมาโต้เถียงกับพวกเขา เลยพูดออกไปตรง ๆ ว่า “ในป่ามีโจรซ่อนอยู่”

“อะไรนะ?”

พอได้ยินคำพูดนี้ พวกเขาก็แทบจะเป็นลมไปเลย เมื่อกี้พวกเขายังมั่นอกมั่นใจเป็นอย่างมาก ครู่เดียวก็โอบกอดกันไว้อย่างเนื้อตัวสั่น

ลุงเสียงเองก็ลนลานขึ้นมา “เอ้อยา เจ้าแน่ใจนะ?”

มาคราวนี้ ไม่ต้องให้กู้หมิงซวงตอบอีก พวกโจรก็กระโดดออกมาจากป่าแล้ว และจ้องมองมาที่พวกเขาอย่างโหดเหี้ยม

พอพวกเขาจ้องมองดูดี ๆ ก็แทบจะตกใจจนฉี่ราดใส่กางเกง ตัวดีเลย โจรพวกนี้ถึงกับถือดาบใหญ่มาด้วย!

“เอาข้าวของออกมาให้หมด ไม่งั้นข้าจะเด็ดชีวิตที่ไร้ค่าของพวกเจ้าซะ!”

คนที่เป็นหัวหน้าเอาดาบใหญ่ปักลงดิน แล้วพูดข่มขู่ขึ้นมา