เจาะมิติพลิกชีวิตแม่หญิงชาวบ้าน นิยาย บท 24

ดาบใหญ่ส่องประกายสว่างขึ้นมา บนตัวดาบยังมีคราบเลือดเก่าติดอยู่ ชายฉกรรจ์ห้าหกคน ทุกคนล้วนตัวสูงใหญ่ บนใบหน้าคนที่เป็นหัวหน้ามีแผลเป็นคล้ายตะขาบตัวยาว ทำให้คนไม่กล้าจ้องมองตรง ๆ

พวกหญิงชาวบ้านโอบกอดกันแน่นอย่างกลมเกลียว ท่าทางดูหวาดกลัว

บนเกวียนนี้ นอกจากซูเหิงจิ่งแล้ว ก็มีลุงเสียงที่เป็นผู้ชายอีกคน

แต่เขาเกิดมาก็เป็นคนตัวซูบผอม แล้วก็ไม่ใช่คนที่ฝึกฝนวิชาอะไร พอตอนนี้มาเจอโจรเข้า ในใจก็รู้สึกกลัวจนทำอะไรไม่ถูกเลย

เขากลืนน้ำลายลงไป แล้วเปิดปากพูดขึ้นว่า “นายท่านทั้งหลาย ได้โปรดมีความเมตตาด้วยเถอะ พวกเราเป็นแค่คนบ้านนอกต่ำต้อย จะไปมีเงินได้ยังไง……ของที่เหลืออยู่ก็เป็นของที่ต้องเอามาจุนเจือครอบครัวให้มีชีวิตรอด ขอร้องพวกท่านได้โปรดช่วยยกมืออันสูงส่งขึ้นเล็กน้อย แล้วปล่อยพวกเราไปเถอะนะขอรับ”

“เจ้าไม่อยากส่งเงินออกมาหรือ?”

พอคนที่เป็นหัวหน้าได้ยินคำพูดนี้เข้า ก็ยกดาบใหญ่ขึ้นมา แล้วพูดเสียงเย็นขึ้นว่า “ไม่อยากส่งเงินออกมาใช่ไหม? ถ้าไม่อยากส่งเงินออกมา ข้าก็จะฆ่าพวกเจ้าซะ!”

พูดจบ ก็ฟันดาบลงไปบนเกวียนทีหนึ่ง

พื้นไม้ของเกวียนถูกฟันขาดออกทันที แล้วเศษขี้เลื่อยก็ร่วงลงไปด้านล่างไม่หยุด

พอเห็นภาพแบบนี้ พวกหญิงชาวบ้านก็กลัวจนเนื้อตัวสั่นเทา เอามือปิดปากตัวเองไว้แน่น โอบกอดกันไว้ไม่กล้าส่งเสียงแม้แต่นิดเดียว

เอาแต่กลัวว่าถ้าตัวเองส่งเสียงออกไป ก็จะถูกพวกโจรสังเกตเห็นเข้า แล้วจะฟันมาที่หัวตัวเอง

ลุงเสียงเองก็ไม่กล้าเปิดปากพูดแล้ว

โจรพวกนั้นโอบล้อมเกวียนเอาไว้ ออกคำสั่งให้พวกเขาส่งเงินออกมาอย่างเบื่อหน่าย พวกหญิงชาวบ้านเองก็ไม่กล้าขัดขืน จึงได้แต่ล้วงถุงเงินออกมาจากอก แล้ววางลงบนมือโจรอย่างตัวสั่น

จ้องมองถุงเงินพวกนั้นแล้ว ดวงตาของทุกคนก็แดงระเรื่อขึ้นมา

นั่นมันเป็นเงินที่พวกเขาหามาอย่างยากลำบาก แต่ตอนนี้กลับไปอยู่ในกระเป๋าคนอื่นต่อหน้าต่อตา แต่ทำยังไงได้ ถ้าไม่ส่งเงินออกไป ก็ต้องถวายชีวิตให้แล้ว!

เงินหมดแล้วยังหาใหม่ได้ แต่ถ้าตายไป มันก็จะไม่มีอะไรแล้วจริง ๆ

พอเห็นว่าทุกคนต่างก็ยอมมอบเงินออกมาอย่างว่าง่าย ในดวงตาโจรก็มีแววพึงพอใจปรากฏออกมา

ในขณะนั้นเอง พวกเขาเดินมาถึงหน้ากู้หมิงซวง

“อีอ้วน มองอะไร เงินของเจ้าล่ะ? รีบส่งเงินออกมาเดี๋ยวนี้!”

กู้หมิงซวงมานั่งอยู่ด้านข้าง แล้วมองอย่างเงียบ ๆ มานานแล้ว

พอเห็นโจรเดินมาถึงหน้าตัวเอง บนใบหน้าของนางไม่เพียงไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่นิดเดียว แต่กลับมีท่าทีเรียบเฉยได้อีก

เด็กสาวสอดมือเข้าในในอก ล้วงของบางอย่างออกมา แล้ววางไว้บนมือโจร

โจรพยักหน้าขึ้นอย่างพึงพอใจ และในขณะนั้นเอง อยู่ ๆ ดวงตาของกู้หมิงซวงก็สั่นไหว ข้อมือหมุนไปทีหนึ่ง อยู่ ๆ บนฝ่ามือก็มีเข็มเงินปรากฏขึ้นมาอันหนึ่ง แล้วปักลงไปบนคอโจรด้วยความเร็วราวสายฟ้าแลบ

โจรคิดไม่ถึงด้วยซ้ำ ว่าในกลุ่มคนพวกนี้จะมีคนกล้าต่อต้าน จึงถูกกู้หมิงซวงปักเข็มลงบนคอโดยไม่ได้ระวังตัวสักนิด

เขาร้องโหยหวนขึ้นมาคำหนึ่ง แล้วร่างกายก็ล้มหงายหลังไป เสียงดังตูมขึ้นมาทีหนึ่งก็ล้มไปกองอยู่บนพื้น

เสียงร้องของอีกฝ่าย ทำให้ความสนใจของโจรคนอื่น ๆ ถูกดึงดูดมาทางนี้หมด

พอพวกเขาเห็นว่าสถานการณ์ดูผิดปกติไป ก็ชักดาบออกมาฟันไปที่กู้หมิงซวง

กู้หมิงซวงรีบกระโดดลงมาจากเกวียน แล้วร้องตะโกนออกไปว่า “ลุงเสียง ท่านรีบควบเกวียนหนีไปเร็ว!”

“แต่ว่า ซวงเอ๋อร์ แล้วเจ้าจะทำยังไงล่ะ?”

กู้หมิงซวงเป็นแค่เด็กสาวคนหนึ่ง ถึงจะอ้วนไปหน่อย แต่ว่าไขมันเยอะก็ไม่สามารถเอามาใช้แทนแรงได้นะ ถ้าทิ้งนางให้ต่อสู้กับโจรพวกนี้ตัวคนเดียว ลุงเสียงเป็นกังวลมากว่ากู้หมิงซวงจะพบเจอกับอันตรายเข้าได้!

“ฟังที่ข้าบอกเถอะ ถ้าไม่อยากตายก็รีบหนีไปซะ!”

กู้หมิงซวงตะคอกเสียงเย็นออกไป

กลัวว่าลุงเสียงจะไม่ยอมฟัง นางเลยเอาเข็มเงินขึ้นมา แล้วปักลงไปที่หลังตูดวัวทีหนึ่ง พอวัวรู้สึกเจ็บ ก็ออกวิ่งอย่างบ้าคลั่งขึ้นมาทันที

หมู่บ้านต้าเฉียวถูกโจรร้ายพวกนี้ก่อกวนมานานหลายปีแล้ว

ในเมื่อครั้งนี้จับตัวพวกมันได้แล้ว ก็อย่าปล่อยเสือกลับเข้าถ้ำอีกเลย

ซูเหิงจิ่งฟังคำพูดของกู้หมิงซวงแล้ว ก็พยักหน้าเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นว่า “เรื่องนี้ไม่ยาก หักแขนหักขาพวกมันให้หมดก็พอแล้ว”

“อะไรนะ?”

โจรพวกนั้นได้ยินคำพูดนี้เข้า แต่ละคนก็ตกใจจนร้องหาพ่อหาแม่ขึ้นมา แล้วรีบคุกเข่าอ้อนวอนอยู่บนพื้น

“นายท่านทั้งสอง นายท่านทั้งสอง ข้าคุกเข่าคำนับพวกท่านแล้ว ขอร้องพวกท่านช่วยปล่อยพวกข้าไปเถอะ พวกเราโดนบีบบังคับมาจนไม่มีทางเลือก ถึงต้องมาปล้น……”

“ใช่ ใช่ พวกเราโดนบีบบังคับมาเหมือนกันนะ……”

“หึ นึกว่าข้าไม่รู้หรือ หลายปีมานี้ พวกเจ้าทำร้ายชาวบ้านในหมู่บ้านต้าเฉียวไปไม่น้อย” กู้หมิงซวงพูดขึ้นมาอย่างดูถูก “ไปตกอยู่ในมือโจรจึงต้องเป็นโจร สามารถพูดได้ว่าโดนบีบบังคับและไม่มีทางเลือก แต่การทำร้ายผู้คนจนถึงแก่ชีวิต มันคือการถูกบีบบังคับและไม่มีทางเลือกด้วยเหรอ? พี่จิ่ง ทำตามที่พี่พูดเถอะ!”

ตามความผิดในหลายปีมานี้ของพวกเขา ถึงจะฆ่าให้ตายก็ไม่เกินไป

แค่หักแขนหักขา ถือว่าปรานีพวกเขาแล้ว

“อืม”

ซูเหิงจิ่งพยักหน้าเล็กน้อย แล้วหักแขนขาพวกเขาไปทั้งหมด แล้วก็โยนทิ้งไว้ข้างทาง ถึงเวลา ก็จะมีคนมาเห็นพวกเขา แล้วเอาตัวพวกเขาไปส่งให้ทางการเอง

ที่นั่น ต่างหากที่เป็นจุดที่พวกเขาควรอยู่

พอจัดการกลุ่มโจรพวกนี้ได้แล้ว กู้หมิงซวงก็รู้สึกอารมณ์ดีพอสมควร

นางเดินไปที่พื้นหญ้า แล้วหยิบเงินเมื่อกี้ขึ้นมาให้หมด จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ปฏิบัติกับคนพวกนี้ ต้องไม่อ่อนข้อให้เด็ดขาด ยิ่งอ่อนข้อให้ พวกมันก็จะยิ่งได้คืบจะเอาศอก ไปเถอะ พวกเราไปหาพวกลุงเสียงกันดีกว่า”

“เดี๋ยวก่อน” อยู่ ๆ ซูเหิงจิ่งก็เดินตรงหน้ากู้หมิงซวง แล้วพูดขึ้นว่า “บนผมเจ้ามีอะไรติดอยู่”