เจาะมิติพลิกชีวิตแม่หญิงชาวบ้าน นิยาย บท 25

“หึ?”

พอเห็นสายตาที่ตั้งอกตั้งใจของซูเหิงจิ่งมาตกอยู่ที่ใบหน้าตัวเอง ใจของกู้หมิงซวงก็เต้นแรงขึ้นมาทีหนึ่ง แล้วก็เบือนหน้าไปอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

“แค่ใบไม้ใบหนึ่งน่ะ” มือของซูเหิงจิ่งจับอยู่ตรงเส้นผมนางครู่หนึ่ง แล้วดึงใบไม้สีน้ำตาลอ่อนใบหนึ่งออกมา

“รอบข้างนี้เป็นป่าไม้ ลมอาจจะพัดมาติดไว้มั้ง” กู้หมิงซวงรีบเปลี่ยนหัวข้อเรื่องไป “พวกเราไปหาพวกลุงเสียงก่อนดีกว่า พวกเขาจะได้ไม่ต้องรอกันอย่างร้อนใจ”

“อืม”

ซูเหิงจิ่งไม่ได้พูดอะไร แล้วก็หมุนตัวเดินไปทางหมู่บ้านต้าเฉียวเลย

จ้องมองแผ่นหลังสูงใหญ่ของชายหนุ่ม กู้หมิงซวงก็ตบหน้าผากตัวเองเล็กน้อย เมื่อกี้ นางรู้สึกเขินอายขึ้นมาได้ยังไง!

ทั้ง ๆ ที่ตอนเผชิญหน้ากับนางเฉาและกู้เหวินจูนก็ไม่เห็นสนใจหน้าตาของตัวเองเลย แต่พอนึกขึ้นมาได้ว่าหน้าตาที่ทั้งอวบอ้วนและน่าเกลียดของตัวเอง ไปตกอยู่ในสายตาซูเหิงจิ่ง นางก็รู้สึกกระอักกระอ่วนมาก

ดูท่า จะต้องวางแผนการลดน้ำหนักให้เร็วขึ้นอีกหน่อยแล้ว!

มือทำท่าสู้ ๆ ขึ้นมาทีหนึ่ง แล้วกู้หมิงซวงก็รีบตามฝีเท้าซูเหิงจิ่งไป

……

อีกด้านหนึ่ง ในหัวสมองของลุงเสียงมีแต่ภาพพวกโจรโหดเหี้ยมและดุร้ายพวกนั้น ในใจยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นกังวล แล้วเดินทางต่อไปไม่ไหวจริง ๆ จึงรีบดึงเกวียนไว้แล้วหยุดลงบนทางที่ห่างออกมาครึ่งลี้

“โจวฟาเสียง ทำไมเจ้าไปเดินทางต่อไปแล้วล่ะ?”

“ใช่ ทำไมถึงหยุดเกวียนลงล่ะ? ถ้าเกิดโจรพวกนั้นตามมาจะทำยังไง?” หม่าซานเหนียงถามขึ้นมาอย่างร้อนรน

“เจ้าว่าพวกเราจากมากันแบบนี้ แล้วเอ้อยาจะทำยังไง?”

ลุงเสียงพูดขึ้นมาอย่างละอายใจ “ข้าเป็นห่วงมากจริง ๆ พวกโจรพวกนั้นมีเรื่องด้วยไม่ได้นะ เอ้อยาเป็นเด็กสาวตัวคนเดียว……พวกเราหนีมากันแบบนี้ ก็เท่ากับว่าเห็นคนเดือดร้อนแล้วไม่ช่วยนะซิ”

คำพูดพวกนี้ ทำให้พวกเขาเงียบขรึมกันไปหมด

มีแต่หม่าซานเหนียงที่ยังเบ้ปากแล้วพึมพำขึ้นว่า “เอ้อยาเป็นคนอยากเป็นผู้กล้าเอง มันเกี่ยวอะไรกับพวกเรา? ข้ายังไม่ได้โทษนางเลยที่ทำให้โจรพวกนั้นโกรธ จนเกือบจะทำให้ทุกคนต้องตายแล้ว!”

เมื่อกี้ถ้าไม่ใช่เพราะกู้หมิงซวงขัดขวางโจรพวกนั้นเอาไว้ ถึงพวกเขาจะมอบเงินออกไปแล้ว ก็ไม่แน่ว่าจะหนีรอดมาได้ ไม่แน่อาจจะถูกจับไปกระทำชำเราร่างกายในป่าก็ได้

ผู้หญิงสมัยโบราณให้ความสำคัญกับความบริสุทธิ์ของร่างกายมาก ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ ชีวิตนี้ก็พังทลายแล้ว

พอเห็นหม่าซานเหนียงยังโทษกู้หมิงซวง ลุงเสียงก็โมโหขึ้นมาเลย “หม่าซานเหนียง นี่เจ้าทำไมถึงเหมือนเป็นคนอกตัญญูแบบนี้?”

“ใช่ ใช่!” ป้าหนิวทนดูต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว “ถ้าไม่ใช่เพราะเอ้อยา ตอนนี้พวกเราจะได้มานั่งสบาย ๆ กันอยู่อย่างนี้เหรอ เจ้านี่ลืมบุญคุณคนง่ายเกินไปแล้วมั้ง”

“ข้า ถุย! ป้าหนิว ข้าว่าพวกเจ้านี่ได้กินข้าวบ้านกู้เอ้อยามาใช่ไหม ยัยเอ้อยาคนนี้เป็นตัวซวยอยู่แล้ว ข้าว่าเป็นเพราะนางนะแหละ พวกเราถึงได้มาเจอโจรตอนขากลับเข้าได้”

หม่าซานเหนียงหึเสียงเย็นออกมาคำหนึ่ง “พวกเจ้าจะรอนางอยู่ที่นี่ใช่ไหม งั้นพวกเจ้าก็ค่อย ๆ รอไปก็แล้วกัน ถ้ารอจนโจรมาก็อย่ามาโทษว่าเขาไม่เตือนก็แล้วกัน ข้าไปก่อนล่ะ”

พูดแล้ว นางก็เอาข้าวของของตัวเองขึ้นมาแล้วก็ไปเลย

“เจ้า!”

ลุงเสียงกำหมัดไว้แน่น สีหน้าอดกลั้นจนแดงก่ำ ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นว่าหม่าซานเหนียงเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เขาคงต่อยไปหมัดหนึ่งตั้งนานแล้ว

ที่กอต้นกกหลังเกวียน กู้หมิงซวงได้ยินคำพูดเมื่อกี้ของพวกเขาชัดเจนหมดทุกคำ นางมองตาขาวอย่างหมดคำพูดขึ้นมาทีหนึ่ง คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าตัวเองช่วยทุกคนด้วยความหวังดี แต่กลับมาถูกหม่าซานเหนียงแว้งกัดเข้าคำหนึ่ง

จ้องมองเศษเงินในตะกร้าไม้ไผ่ทีหนึ่ง กู้หมิงซวงก็เอาส่วนของหม่าซานเหนียงออกมาเลย แล้วโยนเข้าอกตัวเองไป

ในเมื่อหม่าซานเหนียงไม่เห็นค่า งั้นนางก็ถือซะว่าเก็บค่าธรรมเนียมหน่อยแล้วกัน และถือว่าเจ๊ากันไป

“ไปเถอะ พวกเราไปหาลุงเสียงกัน”

กู้หมิงซวงเดินออกมาจากหลังกอต้นกก พาซูเหิงจิ่งเดินไปทางเกวียนด้วยกัน

บนเกวียน ทุกคนกำลังด่าหม่าซานเหนียงไปด้วย แล้วก็เป็นห่วงกู้หมิงซวงไปด้วย

อยู่ ๆ ดวงตาของลุงเสียงก็เป็นประกายขึ้นมา แล้วรีบลุกขึ้นมาพูดอย่างดีใจขึ้นว่า “ทุกคนดูซิ คือเอ้อยา เอ้อยากลับมาแล้ว!”