เจาะมิติพลิกชีวิตแม่หญิงชาวบ้าน นิยาย บท 28

กู้หมิงซวงพยักหน้าขึ้นอย่างแน่วแน่ “ได้แน่นอน!”

“อืม!” นางเฉาถูกความมั่นใจของกู้หมิงซวงทำให้มั่นใจไปด้วย ในใจรู้สึกวางใจลงได้ไม่น้อย“อืม!” นางเฉากู้หมิงซวง

เวลาหนึ่งก้านธูปผ่านไป ในที่สุดกู้เหวินจูนก็ทำข้อสอบเสร็จแล้ว และเอาข้อสอบส่งมอบให้หลี่ซิ่วฉายไปอย่างนอบน้อม

หลี่ซิ่วฉายคลี่กระดาษข้อสอบออกบนโต๊ะ ลูบหนวดไปด้วย แล้วเริ่มอ่านไปด้วย

ในสวยสงบเงียบไม่มีเสียงใด ๆ ทุกคนต่างก็จ้องมองไปที่หลี่ซิ่วฉายอย่างไม่ละสายตา และรอคอยคำตอบของเขาอยู่

แต่ก็เห็นเพียงหลี่ซิ่วฉายขมวดคิ้วบ้าง ผ่อนคลายออกบ้าง ส่ายหน้าขึ้นมาบ้าง และบางครั้งก็คลี่ยิ้มออกมาบ้าง ผู้คนที่อยู่ด้านล่างต่างก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร และไม่รู้ว่าตกลงข้อสอบของกู้เหวินจูนแผ่นนี้จะตอบอะไรไปบ้าง

กู้เหวินจูนยืนมองอยู่ข้าง ๆ ในใจเองก็รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

พวกข้อสอบที่หลี่ซิ่วฉายออกมาเมื่อกี้ เขาทำได้ทุกข้อ แต่ไม่รู้ว่าจะตอบได้ยังไงบ้าง……

สวีจิ้นหยวนเอาแต่คิดว่าจะไล่กู้เหวินจูนออกไปให้ได้ ในที่สุดก็อดทนต่อไปอีกไม่ไหว จึงรีบถามขึ้นมาว่า “อาจารย์ ตกลงคำตอบของกู้เหวินจูนเป็นอย่างไรบ้างขอรับ?”

“ดี ดีมาก!”

หลี่ซิ่วฉายตบโต๊ะแล้วยิ้มและพูดขึ้นมา “ข้อสอบชุดนี้ เหวินจูนตอบได้ไม่เลว สำนวนมีจิตวิญญาณ เนื้อหาหลากหลาย เมื่อก่อนมองไม่ออกเลยนะ ว่าเหวินจูนจะจะมีความสามารถแบบนี้ด้วย”

“อะไรนะ?”

สวีจิ้นหยวนตกตะลึงไปเลย และคิดไม่ถึงเหมือนกันจึงแย่งกระดาษข้อสอบไปจากมือหลี่ซิ่วฉายเลย แล้วก้มหน้าก้มตาเริ่มอ่านขึ้นมา

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ ทั้ง ๆ ที่เขาโกงข้อสอบชัด ๆ ทำไมถึงเขียนบทความดี ๆ ออกมาได้ล่ะ?”

พอหลี่ซิ่วฉายเห็นสวีจิ้นหยวนมีท่าทางแบบนี้ ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย แล้วพูดอย่างไม่พอใจขึ้นว่า “ความหมายของเจ้าคือข้าเข้าข้างกู้เหวินจูนเหรอ?”

การศึกษาเล่าเรียนนั้น สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือการพัฒนาตนเองให้เป็นคนดี ส่วนความรู้ความสามารถนั้นเป็นเรื่องรอง

แต่วันนี้ การต่อต้านทุกวิถีทางที่สวีจิ้นหยวนแสดงออกมา กลับทำให้เขารู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก

“อาจารย์ ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น……”

“หึ ถ้าพวกเจ้าคิดว่าข้าเข้าข้างกู้เหวินจูนละก็ ก็มาดูบทความที่เขาเขียนออกมาก็แล้วกัน”

พูดจบ อาจารย์ก็เอาบทความโยนลงไปให้ผู้คนที่อยู่ด้านล่างเวที

ทุกคนรีบหยิบขึ้นมาอ่านไปรอบหนึ่ง พออ่านจบแล้ว บนใบหน้าของทุกคนก็เกิดแววแปลกใจและชื่นชมขึ้นมา

ความสามารถระดับนี้ จะมาโกงข้อสอบเมื่อก่อนหน้านี้ได้ยังไงกัน?

พอเห็นท่าทีของทุกคน กู้หมิงซวงก็รู้ว่าตัวเองไม่ได้เชื่อคนผิด นางรู้สึกโล่งไปเปลาะหนึ่ง แล้วมองไปทาอาจารย์ และพูดขึ้นว่า “อาจารย์ ตอนนี้ท่านรู้สึกว่า พี่ชายข้ายังจะโกงข้อสอบอยู่อีกหรือไม่?”

“ข้าเป็นคนเข้าใจเขาผิดไปเอง” หลี่ซิ่วฉายเองก็เด็ดขาดมาก ลูบเคราไปแล้วก็ยิ้มขึ้นมา และพูดขึ้นมาด้วยใบหน้าชื่นชม “ตอนนี้ข้าขอประกาศว่า ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เหวินจูนจะได้เป็นถงเซิง อีกหนึ่งเดือนให้หลังจะได้ไปเข้าสอบที่ลานสอบในที่ว่าการอำเภอ!”

“ขอบคุณขอรับอาจารย์!”

ทั้งตัวกู้เหวินจูนตื่นเต้นจนตัวสั่นขึ้นมา นางเฉาที่อยู่อีกข้างหนึ่งก็มีสีหน้าดีอกดีใจขึ้นมาด้วย

มีแต่สวีจิ้นหยวน ที่กำหมัดไว้แน่น ในดวงตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความเกลียดแค้น

“อ๋อ ใช่แล้ว หนังสือเล่มนี้คืนให้เจ้าดีกว่านะ”

อยู่ ๆ กู้หมิงซวงก็เดินไปตรงหน้าสวีจิ้นหยวน แล้วเอาหนังสือในมือฟาดไปที่หน้าสวีจิ้นหยวน แล้วพูดเสียงเย็นขึ้นว่า “หนังสือเล่มนี้ไม่ใช่ของพี่ชายข้าด้วยซ้ำ ด้านในหนังสือมีไหมหนีบอยู่เส้นหนึ่ง เส้นไหมเป็นวัสดุของการปักเย็บ มีแต่น้าโจวที่อยู่ต้นหมู่บ้านเท่านั้นที่เป็นคนมี หรือไม่พวกเราลองเอาไปถามดูสักหน่อยไหม ว่าหลายวันมานี้ มีคนบ้านไหนไปเอาเส้นไหมที่บ้านน้าโจวมาบ้าง”

พอสวีจิ้นหยวนได้ยินเช่นนี้ ดวงตาก็สั่นไหว แล้วรีบเปิดหนังสือออกมาก็เห็นว่าในนั้นมีเส้นไหมอยู่เส้นหนึ่งจริง ๆ ด้วย เขาทำได้ว่าเมื่อหลายวันก่อน ตอนที่ท่านแม่ออกไปข้างนอก บนตัวมีเส้นไหมติดอยู่หลายเส้น หรือจะเป็น……

ถ้าเกิดว่าตรวจสอบต่อไปจริง ๆ ไม่แน่อาจจะตรวจสอบมาถึงตัวเองก็ได้ พอถึงตอนนั้น……เขาก็จบเห่แล้ว

สวีจิ้นหยวนตกใจจนหน้าขาวซีด พอสายตาของเพื่อนบัณฑิตทุกคนต่างก็มองมาที่ตัวเอง ก็แทบอยากจะหารูสักแห่งบนพื้นแล้วมุดตัวเข้าไป

คือหม่าซานเหนียงหรือ?

กู้หมิงซวงขมวดคิ้วขึ้นมา อยู่ ๆ ก็หันไปพูดกับนางเฉาขึ้นว่า “ท่านแม่ ข้าอยากไปดูสักหน่อยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น”

นางเฉาไม่ชอบดูเรื่องเฮฮา พอเห็นกู้หมิงซวงยืนกรานจะไป จึงได้พยักหน้าแล้วพูดขึ้นว่า “ก็ได้ พวกเราไปดูด้วยกันเถอะ”

พูดแล้ว นางก็เอาซาลาเปาไส้หมูออกมาจากกระเป๋าผ้ายื่นให้กับกู้เหวินจูน แล้วพูดอย่างรู้สึกสงสารขึ้นว่า “กินซาลาเปารองท้องไปก่อนสักสองลูกนะ นี่เป็นของที่น้องสาวเจ้าตั้งใจเอากลับมาให้เจ้าจากในเมือง”

“ซวงเอ๋อร์ซื้อมาหรือ?” กู้เหวินจูนถามขึ้นมาอย่างตกตะลึง “ซวงเอ๋อร์ไปเอาเงินมาจากไหนกัน?”

“ได้มาจากการขายไก่ฟ้าน่ะ” กู้หมิงซวงพูดขึ้นมาโดยไม่หันไปมองด้วยซ้ำ “ไม่ต้องเสียดายเงินหรอก ท่านแค่กินไปก็พอแล้ว”

กู้เหวินจูนยังไม่ทันได้เปิดปากพูดเลย ก็ต้องหุบปากลงแล้ว

ทั้งสามคนเดินไปด้วยฝีเท้าอันรวดเร็ว ตามหลังพวกเขาไป ไม่นานก็ไปถึงหน้าบ้านหม่าซานเหนียง

สิ่งที่ทำให้กู้หมิงซวงต้องตกตะลึงคือ ขณะนี้ รอบ ๆ บ้านหม่าซานเหนียงถูกห้อมล้อมจนน้ำไหลไม่เข้าแล้ว ผู้คนล้วนเบียดเสียดกันชะเง้อหัวเข้าไปดูข้างใน สถานการณ์แบบนั้น รุนแรงยิ่งกว่าวันที่กู้เจ้าสามได้รับบาดเจ็บสักอีก

กู้หมิงซวงมองไม่ชัดว่าตกลงมันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ป้าหนิวแทรกตัวออกมาจากฝูงชน แล้วพูดอย่างร้อนรนขึ้นว่า “เอ้อยา เจ้ามาทำไมกัน? ฉวยโอกาสตอนที่พวกเขายังไม่เห็นเจ้า รีบกลับไปเร็ว”

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

กู้หมิงซวงจิตใจหนักอึ้ง

นางรู้สึกแปลก ๆ ตั้งแต่แรกแล้ว พอป้าหนิวมาพูดแบบนี้ ถึงรู้ว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับตัวเองด้วย?

“หม่าซานเหนียง นางถูก……”

คำพูดของป้าหนิวยังพูดไม่ทันจบ อยู่ ๆ ในสวนก็มีเสียงกรีดร้องดังลอยมา “คือกู้เอ้อยานี่ กู้เอ้อยามาแล้ว รีบจับตัวนางไว้ อย่าให้นางหนีไปซะล่ะ!”

พูดจบ คนกลุ่มหนึ่งก็ถือไม้ฝ่าออกมาจากด้านใน แล้วมาห้อมล้อมกู้หมิงซวงไว้ตรงกลาง