เจาะมิติพลิกชีวิตแม่หญิงชาวบ้าน นิยาย บท 29

สถานการณ์เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว ทำให้คนไม่ทันได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ

คนที่อยู่หน้าสุดคือสามีของหม่าซานเหนียง เขาถือฝืนไว้อันหนึ่ง เส้นเอ็นบนหน้าผากก็ปูดขึ้นมา ท่าทางราวกับว่าเกลียดแค้นกู้หมิงซวงเป็นอย่างมาก

“กู้เอ้อยา เจ้ายังกล้ามาอีกหรือ? อีอ้วนที่สมควรถูกฟันเป็นพัน ๆ ชิ้นอย่างเจ้า ทำให้หน้าตาตระกูลหลี่ของข้าต้องอับอายไปหมดสิ้นแล้ว วันนี้ข้าจะตีเจ้าให้ตายไปเลย!”

กู้หมิงซวงรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก “บ้านเจ้าอับอายขายหน้า แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้า?”

ในระหว่างทางที่กลับหมู่บ้าน อย่างมากนางก็แค่โต้แย้งกับหม่าซานเหนียงไปสองสามคำ ตอนหลังยิ่งไม่พูดอะไรกับนางด้วยซ้ำ หม่าซานเหนียงลงจากเกวียนไปตั้งนานแล้ว พวกเขาไม่ได้กลับมาด้วยกันสักหน่อย

หรือว่า เพราะที่ตัวเองโต้แย้งกับอีกฝ่ายไปไม่กี่คำ ตอนนี้ก็เลยจะหาคนมาตีตัวเองเหรอ?

แต่ว่าหม่าซานเหนียงเป็นคนด่านางว่าอีอ้วนชัด ๆ ยังว่านางกับซูเหิงจิ่งเป็นหัวขโมยอีก

ในขณะที่กำลังสงสัยอยู่นั้น ผู้ชายของหม่าซานเหนียงซึ่งก็คือหลี่เต๋อฉายก็ก่นด่าเสียงดังขึ้นมา “เจ้าทำให้ซานเหนียงต้องกลายเป็นคนด่างพร้อย ยังกล้ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องอีก? กู้เอ้อยา เจ้าไม่กลัวเวรกรรมตามสนองบ้างเหรอ?”

กู้หมิงซวงนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วรีบมองเข้าไปในสวน

ก็เห็นหม่าซานเหนียงกำลังนั่งอยู่บนพื้น ถูกคนแก่คนหนึ่งกอดไว้เสื้อผ้าดูไม่เรียบร้อย สภาพแบบนั้น เหมือนถูกคนปู้ยี่ปู้ยำมาจริง ๆ ตรงด้านข้าง หญิงชรากำลังปาดน้ำตาอยู่ ร้องไห้แล้วพูดขึ้นว่า “คนชั่วช้า ได้พวกไม่มีหัวจิตหัวใจ กู้เอ้อยาเป็นคนก่อเรื่องไว้ แต่กลับมาทำร้ายลูกสาวของฉัน ต่อไปนี้ซานเหนียงจะมีชีวิตอยู่ยังไง หรือไม่ก็ไปกระโดดน้ำตายพร้อมกับยัยแก่อย่างข้าดีกว่า……”

หญิงชราร้องไห้ไปอย่างหมดหวัง

ในที่สุดกู้หมิงซวงก็รู้แล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ที่แท้ในระหว่างทางที่กลับหมู่บ้าน หม่าซานเหนียงถูกคนข่มขืนนั่นเอง

นางพูดขึ้นมาด้วยใบหน้าหมดคำพูด “หม่าซานเหนียงถูกข่มขืน แล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้า?”

“เจ้ายังกล้าพูดว่าไม่เกี่ยวกับเจ้าอีก ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าทำให้โจรพวกนั้นโกรธเคือง แล้วพวกมันจะมาข่มขืนซานเหนียงเหรอ?”

หลี่เต๋อฉายแววตาสั่นระริก

ในบ้านเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา ที่จริงควรจะปกปิดให้มิดชิดต่างหาก

แต่หม่าซานเหนียงนั้นถูกผู้ใหญ่บ้านให้คนหามกลับมา เรื่องนี้จึงปิดไม่อยู่แน่ เขาครุ่นคิดดูแล้วก็เลยเปิดโปงเรื่องนี้ออกมา แล้วโบ้ยความผิดให้กับกู้หมิงซวง ให้บ้านนางมารับผิดชอบ!

และบวกกับ หม่าซานเหนียงเองก็พูดว่า กู้หมิงซวงเป็นคนทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นมา

“นางถูกโจรพวกนั้นข่มขืนหรือ?”

หัวคิ้วของกู้หมิงซวงขมวดกันขึ้นมา ไม่น่าจะใช่นะ ทั้ง ๆ ที่โจรพวกนั้นถูกตัวเองและซูเหิงจิ่งหักแขนหักขาไปหมดแล้ว จะตามมาทันได้ยังไงกัน

ในนี้ คงจะต้องมีเรื่องเข้าใจผิดอะไรแน่ ๆ?

“กู้เอ้อยาเจ้าหมายความว่ายังไง คิดว่าพวกเราจะเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นได้เหรอ?”

หลี่เต๋อฉายถามขึ้นมาอย่างโกรธเคือง

ในสวน อยู่ ๆ หม่าซานเหนียงก็ลุกขึ้นมา แล้วพูดขึ้นว่า “ข้าไม่อยากอยู่แล้ว วันนี้จะโขกหัวตายอยู่ที่นี่เลย ข้าไม่อยากอยู่แล้ว……”

พูดจบ ก็จะไปชนกำแพง แต่กลับถูกแม่นางรั้งตัวไว้อย่างยากลำบาก

“ลูกสาว ถ้าเจ้าตายไป ก็เท่ากับว่าต้องให้คนผมหงอกอย่างข้ามาส่งคนผมดำงั้นหรือ? แล้วต่อไปข้าจะอยู่ยังไง……”

ด้านในสวน เกิดเสียงร้องไห้ดังขึ้นมาอีกครั้ง

หลี่เต๋อฉายหันไปมองพวกหม่าซานเหนียงทีหนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “กู้เอ้อยา เรื่องในวันนี้ ถ้าเจ้าไม่ให้คำอธิบายหนึ่งกับตระกูลหลี่เรา ก็อย่าคิดจะจากไปเลย!”

“เจ้าอยากได้คำตอบอะไรละ?”

กู้หมิงซวงถามขึ้นมาอย่างเรียบเฉย

“ชดใช้เงินมา! นอกซะจากว่าตระกูลกู้ของพวกเจ้าจะชดใช้เงินให้ข้าสิบตำลึง ไม่งั้นเรื่องนี้ไม่จบแน่ ๆ!”

เขาได้ยินหม่าซานเหนียงพูดว่า ไม่รู้กู้หมิงซวงไปหาบ้านร่ำรวยอะไรมา วันนี้ซื้อของมาจากตลาดมากมาย ตัวเองจึงจะฉวยโอกาสนี้ มารีดไถเงินก้อนใหญ่สักหน่อย

“พรืด……”

ชั่วขณะหนึ่ง คนที่อยู่เหตุการณ์กลับมีคนกว่าครึ่งที่หันมาเข้าข้างกู้หมิงซวง

หม่าซานเหนียงรู้สึกโกรธแค้นจนร่างกายสั่นเทา ในขณะเดียวกันในใจก็เกิดความไม่สบายใจขึ้นมา

นางไม่รู้เรื่องที่กู้หมิงซวงหักแขนหักขาโจรพวกนั้นไปแล้วด้วยซ้ำ ถึงได้แต่งเรื่องมั่ว ๆ แบบนี้ขึ้นมา และเห็นว่ากำลังจะเผยพิรุธออกมาแล้ว……

คิดมาถึงตรงนี้ ใจของหม่าซานเหนียงก็กระตุกขึ้นมา พอผลักแม่ตัวเองออก ก็วิ่งพุ่งเข้าชนไปที่เสาเลย ขอแค่ให้ตัวเองมีเลือดไหลนองออกมา ทุกคนก็จะต้องหันมายืนข้างตัวเองแน่

พอเห็นว่าหม่าซานเหนียงจะชนเข้ากับเสาแล้ว กู้หมิงซวงที่คอยสังเกตนางมาตลอดก็วิ่งไปข้างหน้า ร่างกายที่อ้วนกลมหลบหลีกผู้คนไปอย่างว่องไว แล้วคว้าขวับไปที่ผมของหม่าซานเหนียง และกระชากตัวนางกลับมา

“อ้า!”

หนังศีรษะของหม่าซานเหนียงแทบจะถูกกระชากออกมา และร้องอย่างเจ็บปวดขึ้นมา

กู้หมิงซวงคลายมือออกด้วยใบหน้ารังเกียจ แล้วพูดเยาะเย้ยขึ้นว่า “หม่าซานเหนียง เจ้าไม่ต้องเอาการฆ่าตัวตายมาข่มขู่ผู้คนหรอก เดี๋ยวพวกเราส่งคนไปหาผู้ใหญ่บ้าน ดูซิว่าขาของโจรพวกนั้นถูกหักไปจริง ๆ หรือเปล่า”

ผู้ใหญ่บ้านเป็นคนส่งคนหามหม่าซานเหนียงกลับมา งั้นเขาก็ต้องเห็นโจรที่อยู่ข้างทางแน่นอน

พอหม่าซานเหนียงได้ยินคำพูดของกู้หมิงซวง จิตใจก็ความระแวงขึ้นมาทันที

ถ้าเรื่องใหญ่ไปถึงผู้ใหญ่บ้านจริง ๆ แล้วสุดท้ายมาพิสุทธิ์ได้ว่าตัวเองเป็นคนแต่งเรื่องขึ้นมาใส่ร้ายคนอื่น นางจะต้องถูกขับไล่ออกจากหมู่บ้านต้าเฉียวแน่

นางไม่กล้าเสี่ยง

พอผู้คนรอบข้างเห็นหม่าซานเหนียงเงียบไป ทุกคนก็ไม่ได้เป็นคนโง่ จึงรู้ว่าใครเป็นคนแต่งเรื่องมั่ว ๆ ขึ้นมาใส่ร้ายคนอื่นทันที

“คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าหม่าซานเหนียงจะเป็นคนแบบนี้ไปได้”

“ใช่ ได้ยินมาว่าถ้าไม่ใช่กู้เอ้อยา พวกเขาคงถูกโจรพวกนั้นจับตัวไปตั้งนานแล้ว แต่นางกลับมาแว้งกัดได้อีก……นี่มันมากเกินไปแล้วมั้ง”

และในขณะนั้นเอง กู้หมิงซวงก็พูดขึ้นมาอย่างเรียบเฉย “ในเมื่อโจรพวกนั้นไม่ได้เป็นคนทำ งั้นใครเป็นคนข่มขืนหม่าซานเหนียงกันล่ะ?”