เจาะมิติพลิกชีวิตแม่หญิงชาวบ้าน นิยาย บท 32

กู้หมิงซวงขี้เกียจที่จะโต้แย้งกับบิดาแล้ว ในเมื่อยังไงมือก็ต้องรักษาอยู่

“ใช่แล้ว ท่านพ่อ พวกเราจ้างคนงานประจำมาคนหนึ่ง เดี๋ยวข้าจะแนะนำให้ท่านได้รู้จักสักหน่อยนะ” กู้หมิงซวงพูดขึ้นมา แล้วมองไปทางกู้เสี่ยวซาน และถามขึ้นว่า “พี่จิ่งล่ะ?”

“พี่จิ่ง……” กู้เสี่ยวซานกอดขาพ่อเอาไว้ สายตากลอกไปมาอย่างไร้เดียงสา แล้วพูดขึ้นว่า “พี่จิ่งออกไปตั้งนานแล้วขอรับ”

“ออกไปแล้ว เขาไปไหนกัน?”

“สันเขาเสี่ยวลู่ขอรับ” กู้เสี่ยวซานพูดขึ้นมา

“อะไรนะ?”

กู้หมิงซวงสีหน้าเปลี่ยนไป ซูเหิงจิ่งคนนี้ ทำไมถึงไปที่สันเขาเสี่ยวลู่คนเดียวนะ? สันเขาเสี่ยวลู่อันตรายซะขนาดนั้น แล้วบาดแผลบนตัวเขาก็ยังไม่หายดี ถ้าเกิดไปเจอกับสัตว์ดุร้ายเข้าจะทำยังไง?

กว่านางจะช่วยชีวิตอีกฝ่ายกลับมาได้อย่างยากลำบาก ผู้ชายคนนี้ช่างใจกล้ามากเกินไปแล้วมั้ง!

กู้หมิงซวงรู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาเล็กน้อย และไม่มีเวลาไปสนใจคำถามของกู้หย่วนเต้า ก็รีบเดินออกไปเลย ส่วนด้านหลัง กู้เหวินจูนจึงต้องพยายามอธิบายความเป็นมาของซูเหิงจิ่งให้กู้หย่วนเต้าฟัง แล้วนางเฉาเองก็เล่าเรื่องที่ซูเหิงจิ่งต่อสู้กับโจรพวกนั้นจนโจรวิ่งหนีกระเจิงในวันนี้ไปด้วย

ทั้งสองคนช่วยซูเหิงจิ่งสร้างความรู้สึกดี ๆ ต่อหน้ากู้หย่วนเต้าไปรอบหนึ่ง ไม่นานกู้หย่วนเต้าก็ยอมรับได้แล้วว่าในบ้านมีคนเพิ่มขึ้นมาอีกคน

“สันเขาเสี่ยวลู่อันตรายซะขนาดนั้น แม้แต่นางพรานที่อยู่ต้นหมู่บ้านก็ยังไม่กล้าไปเลย เขาไปทำอะไรที่สันเขาเสี่ยวลู่กันนะ?”

“ไม่รู้ซิ……” นางเฉาส่ายหน้าขึ้นมา อยู่ ๆ ก็นึกขึ้นมาได้ว่ากู้หมิงซวงบอกว่าจะไปตามหาซูเหิงจิ่ง แล้วตั้งสติขึ้นมาได้ทันที ก็ออกจากประตูจะไปฉุดรั้งลูกสาวนางไว้

ล้อเล่นซิ ถึงนางจะรู้ว่ากู้หมิงซวงเก่งกาจ แต่พื้นที่อย่างสันเขาเสี่ยวลู่แบบนั้น ถึงเก่งกาจแค่ไหนก็ไปไม่ได้หรอก?!

ออกจากประตูไปอย่างร้อนรน แล้วร้องเรียกกู้หมิงซวงเอาไว้

แต่กลับเห็นประตูหน้าสวนดังเอี๊ยดอ๊าดขึ้นมาคำหนึ่ง แล้วซูเหิงจิ่งก็เดินเข้ามาจากนอกประตู

พอกู้หมิงซวงเห็นเขา ก็รีบเดินเข้าไปหา แล้วถามอย่างร้อนรนขึ้นว่า “เป็นยังไงบ้าง เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?”

พูดแล้ว ก็พิจารณาร่างกายซูเหิงจิ่งรอบหนึ่ง ก็เห็นตรงข้อมือเขาเป็นแผลอยู่ที่หนึ่ง เสื้อก็ถูกขูดจนขายไปหลายแห่ง แล้วคิ้วก็ขมวดกันแน่นเป็นปมขึ้นมาทันที

“เจ้าไปที่สันเขาเสี่ยวลู่ทำไม? ใครใช้ให้เจ้าไปที่สันเขาเสี่ยวลู่”

“เบื่อ ๆ ก็เลยไปล่าสัตว์สักหน่อย” ซูเหิงจิ่งจ้องมองหัวคิ้วที่ขมวดกันของนาง แล้วอยู่ ๆ ก็ถามขึ้นว่า “เจ้าเป็นห่วงข้าเหรอ?”

“เป็นห่วงกับผีน่ะซิ……ข้าสงสารตัวเองที่ลำบากมากกว่าจะแบกเจ้ากลับมาจากเขาได้ และที่สำคัญ บนร่างกายเจ้ายังประคบยาของพ่อข้าอยู่ ถ้าเกิดเป็นอะไรที่สันเขาเสี่ยวลู่ไป งั้นข้าก็เท่ากับว่าเปลืองแรงเปล่าไปรอบหนึ่งเลยนะซิ”

กู้หมิงซวงโต้แย้งขึ้นมาอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

หางตาของซูเหิงจิ่งมีรอยยิ้มกะพริบผ่านไป ซึ่งก็ไม่ได้พูดอะไร แล้วหมุนตัวเดินออกไปนอกประตู ไปแบกถุงกระสอบอันหนึ่งเข้ามาในสวน

พอเดินมาถึงกลางสวนแล้ว ถึงโยนถุงกระสอบดังปังขึ้นมาคำหนึ่งลงบนพื้น

ของในถุงกระสอบนี้ดูไปแล้วน่าจะหนักเป็นร้อยชั่ง ถูกโยนลงพื้นอย่างแรง เศษฝุ่นและก้อนหินเล็ก ๆ รอบข้างต่างก็สั่นสะเทือนไปหมด

“เปิดออกดูซิ”

ซูเหิงจิ่งหันหน้ามาพูด

“นี่คือของอะไรกัน?”

กู้หมิงซวงมองไปที่ซูเหิงจิ่งอย่างแปลกใจทีหนึ่ง พอเห็นอีกฝ่ายไม่พูด ตัวเองก็เลยต้องเดินที่ข้าง ๆ ถุงกระสอบ แล้วแก้มัดปากถุงกระสอบออก

พอเปิดออกดูทีหนึ่งแล้ว ก็ตกตะลึงไปทันที

ข้างในถุงกระสอบนี้ มีหมูป่าตัวใหญ่นอนอยู่ข้างใน!

“เจ้าเป็นคนล่ามาหรือ?”

“อืม” ซูเหิงจิ่งพยักหน้าเล็กน้อย

กู้หมิงซวงกลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อย นางเฉาที่อยู่ข้าง ๆ ก็ตกตะลึงไปเหมือนกัน แล้วรีบเดินเข้ามาเปิดถุงกระสอบออกทั้งหมด

ในพริบตาเดียว รูปร่างทั้งหมดของหมูป่าตัวโตนั่นก็โผล่ออกมาอยู่ตรงหน้าทุกคน