เจาะมิติพลิกชีวิตแม่หญิงชาวบ้าน นิยาย บท 34

กู้ตงเหมยก้าวเท้าไปก็วิ่งเลย กู้เหล่าไท่ไท่ยังไม่ทันที่จะรั้งตัวนางไว้

“เจ้าสามนอนอยู่บนเตียงใกล้จะตายแล้ว ในบ้านจนจะตายอยู่แล้วจะไปเอาเนื้อมาจากไหนกัน”

พอเห็นว่ากู้ตงเหมยไม่ได้ฟังที่ตัวเองพูดด้วยซ้ำ ยังคงยิ่งวิ่งยิ่งไกลออกไป กู้เหล่าไท่ไท่จึงต้องกระทืบเท้า แล้วไล่ตามออกจากบ้านไป

“เจ้ารีบกลับไปกับแม่เดี๋ยวนี้ อย่าไปวุ่นวายให้ความซวยมันติดตัวมา อยากกินเนื้อเดี๋ยวพรุ่งนี้แม่ไปซื้อให้เจ้า”

โชคดีที่กู้เจ้าสามไม่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ ถ้าเกิดได้ยินเข้าคงจะโมโหจนตายไปเลยก็ได้

“ท่านแม่ ท่านคงไม่รู้ใช่ไหม วันนี้ตอนที่ข้าเล่นอยู่ที่ลำธาร ได้ยินพวกเขาพูดว่าเอ้อยาไปซื้อของกินมากมายจากตลาด แถมยังขนของกลับมาเต็มเกวียนด้วย”

กู้ตงเหมยพูดขึ้นมาด้วยดวงตาเป็นประกาย

“อะไรนะ?”

กู้เหล่าไท่ไท่นิ่งอึ้งไปเล็กน้อยเลย

เป็นไปได้ยังไงกัน?

ฐานะทางบ้านของเจ้าสามเป็นยังไงนั้นนางรู้ดี เมื่อหลายวันก่อนยังยากจนจนไม่มีข้าวสารกรอกหม้อ……

พอเห็นว่าใกล้จะไปถึงประตูบ้านฟางนั่นแล้ว กลิ่นเนื้อหอมนั่นยิ่งอยู่ก็ยิ่งรุนแรงขึ้นมา ความสงสัยในใจกู้เหล่าไท่ไท่ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

หรือว่า บ้านเจ้าสามจะมีเนื้อจริง ๆ หรือ?

กู้ตงเหมยทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว วิ่งเข้าไปก็เริ่มทุบประตูเลย

“น้องสะใภ้ รีบเปิดประตูให้พวกเราเร็ว ข้าจะเข้าไปกินเนื้อหมูป่า!”

ในสวน กู้หมิงซวงเพิ่งจะวางถ้วยลง และลูบท้องและเลียขอบปากไปอย่างพึงพอใจ ก็ได้ยินด้านนอกประตูมีเสียงก้องสะเทือนฟ้าดินดังลอยมา

“แย่แล้ว ท่านอาเหมยมา”

กู้เหวินจูนสีหน้าเปลี่ยนไป

ท่านอาเหมยกินเก่งมาก ถ้านางมา เนื้อหมูป่าถ้วยนี้ก็ไม่ต้องคิดเลยว่าจะมีเหลือ

ไม่ใช่ว่ากู้เหวินจูนขี้เหนียว แต่ช่วงเวลาที่กู้เจ้าสามหมดสติมานี้ พวกเขาไม่เคยมาเยี่ยมเลยสักครั้ง

พอตอนนี้ทำเนื้อหมูป่าออกมา พวกนางกลับมาได้ทันเวลา นี่มันตั้งใจชัด ๆ ไม่ใช่หรือ?

นางเฉาฟังออกแล้ว กำลังจะลุกขึ้นไป กู้หมิงซวงก็ลุกขึ้นไปแล้วพูดเสียงเรียบเฉยขึ้นว่า “พวกเจ้าอย่าขยับ เดี๋ยวข้าไปเปิดประตูเอง”

“ซวงเอ๋อร์ อย่าไปทะเลาะกับย่าของเจ้าล่ะ……”

นางเฉายังพูดไม่ทันจบ กู้หมิงซวงก็ดึงผลัวะเปิดประตูออกแล้ว

กู้ตงเหมยไม่ทันได้ระวังตัว จึงล้มตุ๊บลงไปบนพื้นทันที

นางร้อง“ว้าก”คำหนึ่งก็ร้องไห้ออกมาเลย

“ท่านแม่ หัวเข่าข้าเจ็บมากเลย!”

“ไม่เป็นไรนะตงเหมย? มาให้แม่ดูหน่อยเร็ว”

กู้เหล่าไท่ไท่รีบดึงตัวกู้ตงเหมยลุกขึ้นมา พอเห็นหัวเข่าลูกสาวถลอกเป็นแผล ไฟโกรธก็ลุกโชนขึ้นมาทันที

“กู้เอ้อยา สัตว์ไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างแก เวลาเปิดประตูไม่รู้จักระวังหน่อยหรือ ถ้าท่านอาเหมยของเจ้าบาดเจ็บไปข้าจะเอาชีวิตต่ำต้อยของเจ้าซะ!”

“ใช่ เอ้อยาอีอ้วนที่หยาบกระด้างอย่างเจ้า ช่างไม่มีประโยชน์จริง ๆ”

กู้ตงเหมยเองก็ด่ากู้หมิงซวงตามกู้เหล่าไท่ไท่ขึ้นมาด้วย ด่าไปด้วย ดวงตาเล็ก ๆ ก็มองไปทางโต๊ะด้วยทีหนึ่ง

พอเห็นว่าตรงกลางโต๊ะมีเนื้อหมูป่าจานหนึ่งวางอยู่ ดวงตานางก็เป็นประกายขึ้นมาทันที

“ท่านแม่ ข้าบอกแล้วไงบ้านเจ้าสามมีเนื้อหมูป่า ท่านยังไม่เชื่ออีก! เนื้อหมูป่าหอมจังเลย มันเป็นของข้าหมดแล้ว!”

ปาดน้ำมูกไปทีหนึ่ง แล้วกู้ตงเหมยก็เดินไปทางโต๊ะ กะว่าจะยกเนื้อหมูป่ากลับไปให้หมด

ในขณะนั้นเอง กู้หมิงซวงก็ยื่นมือไป แล้วขัดขวางพวกนางไว้

“นี่คือเนื้อหมูป่าของบ้านข้า ไม่ได้เชิญพวกท่านมากินสักหน่อย พวกท่านมีสิทธิ์อะไรมาที่นี่?”