เจาะมิติพลิกชีวิตแม่หญิงชาวบ้าน นิยาย บท 36

ท่ามกลางราตรีมืดสงัด ชาวบ้านต้าเฉียวแต่ละหลังคาเรือนต่างพากันดับโคมไฟ ปิดประตูนอน เพื่อเก็บแรงไว้รอยามรุ่งอรุณ จะได้รีบตื่นแต่เช้าไปทำไร่ไถนา

ก่อนจะเข้านอนนั้นกู้หมิงซวงได้นำเนื้อหมูป่าใส่ไว้ในถัง ตั้งไว้ที่ตีนรั้ว ตรงนั้นให้ความเย็น เนื้อที่ใส่ไว้ข้างในจะได้ไม่เน่าเสียไวเกินไป

อากาศในยามนี้ออกจะร้อนอยู่บ้าง หากว่าผ่านคืนนี้ไปเนื้อเกิดมีกลิ่นตุขึ้นมา พรุ่งนี้ก็คงขายไม่ออกเป็นแน่แล้ว

ครั้นเมื่อหาเอาแผ่นไม้มาครอบถังไว้ แล้วจึงยกเอาหินก้อนใหญ่มาทับไว้อีกที กู้หมิงซวงจึงได้กลับห้องไปนอนหลับพักผ่อน

ซูเหิงจิ่งก็นอนบนเสื่อใต้โถงเหมือนดั่งเมื่อวาน

ชายหนุ่มได้หลับตาลง แสงจันทร์ก็ได้สาดส่องผ่านชายคาเข้ามา ส่องลงที่ใบหน้าของเขา เผยโครงหน้าหล่อเหลาขึ้นท่ามกลางเงาสลัว

กู้หมิงซวงเกิดนึกสงสัยขึ้นพลัน ใบหน้าที่ซ่อนอยู่ภายใต้หนวดเครานี้แท้จริงแล้วมีลักษณะอย่างไรกันแน่

จึงได้ใช้นิ้ววาดร่างเค้าโครงบนใบหน้าชายหนุ่ม จากดวงตา มาถึงจมูก แล้วลงมาถึงริมฝีปาก

เดี๋ยวก่อนนะ! กู้หมิงซวงปรากฏว่าตนกลับได้มองชายหนุ่มเสียจนหลงใหลถึงเพียงนี้ กู้หมิงซวงพลันส่ายหัว แล้วจึงกลับเข้าห้องไป

แต่หารู้ไม่ หลังจากที่นางจากไปแล้วนั้น ชายหนุ่มได้ลืมดวงตาสีดำสนิทดุจคืนมืดมิดขึ้น

ค่ำคืนนี้ คงจักไม่ใช่ค่ำคืนอันเงียบสงบธรรมดาแน่ๆ

หลังจากที่กู้หมิงซวงดับตะเกียงลงได้ไม่นาน ก็ได้เกิดเสียงดังกรอบแกรบขึ้นจากด้านนอกรั้ว

กู้เหล่าไท่ไท่พากู้ตงเหมยลอดใต้รั้วเข้ามา แล้วด้อมๆมองๆแอบเข้าไปในห้องครัว ไปค้นหาของกินในตู้กับข้าว

“ท่านแม่ หาเนื้อหมูป่าเจอหรือยังเจ้าคะ?”

“ชู่ เบาเสียงหน่อย” กู้เหล่าไท่ไท่ตกใจไปวูบหนึ่ง พลันรีบปิดปากของกู้ตงเหมย เพื่อบ่งบอกว่าอย่าได้ส่งเสียง

เนื้อหมูป่าถ้วยเดียวไม่พอให้คนทั้งเรือนกินอิ่มกัน เนื้อหมูสับไม่ทันใดก็เกลี้ยงแล้ว เหลือเพียงแค่พริกอยู่นิดหน่อย กู้เหล่าไท่ไท่มองเห็นถ้วยอันว่างเปล่า ก็กัดฟันเกรี้ยวโกรธ แต่ครั้นพอเงยหน้าขึ้นก็เหลือบไปเห็นขาหมูขาใหญ่สองขาที่วางอยู่บนขื่อ ดวงตาก็เป็นประกายขึ้น จนแทบจะเปล่งแสงออกมาท่ามกลางความมืดได้อยู่แล้ว

ช่างเลวทรามเสียจริงๆ!

เรือนสามนี่แอบซ่อนขาหมูป่าขาใหญ่ไว้ตั้งสองขา กู้เหล่าไท่ไท่ไม่นึกอันใดมาก ก็รีบหยิบเอาขาหมูทั้งสองลงมาทันที

ทว่าขาหมูป่าใหญ่เกินไป นางถือเอาคนเดียวไม่ไหว จึงถือเอาแค่ขาเดียว ส่วนอีกขาก็กะจะให้ลูกสาวของตนถือเอาไป

แต่พอหันหลังไป ก็ไม่เห็นเงาของกู้ตงเหมยอยู่ทางด้านหลังแล้ว

“ตงเหมย? ตงเหมยเจ้ารีบออกมานี่……”

กู้เหล่าไท่ไท่เอ่ยกระซิบเสียงเบา เพื่อเร่งเร้าด้วยอารมณ์รีบเร่ง หากว่าถูกคนของเรือนสามจับได้ คงจะชวดลาภปากขาหมูป่าขาใหญ่ทั้งสองนี่เป็นแน่

แต่พอมองหาทั่วห้องครัวก็กลับไม่พบกู้ตงเหมย กู้เหล่าไท่ไท่จึงจำต้องถือเอาขาหมูใหญ่ทั้งสองออกไปหานางที่ลานบ้าน

ในยามนี้ กู้ตงเหมยก็ได้คลำมืดเข้าไปในห้อง เดินย่องเท้าหาซูเหิงจิ่ง ครั้นมองเห็นม้วนผ้าห่มอยู่บนเตียง นางก็ดีใจระริกระรี้ รีบพุ่งเข้าไปหาเร็วทันควัน แล้วเรียกขึ้นเสียงดังอย่างตื้นเต้นใจว่า

“พ่อรูปหล่อ ข้ามาแล้ว ข้าจะมานอนกับเจ้า……”

พอเอ่ยจบ นางก็ทิ้งร่างอวบอ้วนลงบนเตียง แล้วกลิ้งไปกลิ้งมาราวกับหมู

ทว่าที่หลังผ้าม่าน กู้หมิงซวงยิ้มกระหยิ่ม เหลือบดูชายหนุ่มที่อยู่ข้างกายตน พอใจอย่างไร้คำพูดใดๆ

ที่จริงแล้ว ตอนที่กู้ตงเหมยกับกู้เหล่าไท่ไท่พากันคลำทางเข้ามานั้น นางก็จับได้แล้ว รวมถึงซูเหิงจิ่งที่นอนอยู่ใต้โถงด้วย

พวกเขาต่างพากันนึกว่าเป็นหัวขโมย จึงแอบซุ่มเงียบๆอยู่ด้านใน กะว่าจะรอสักหน่อยแล้วออกไปจับขโมยให้ได้คาหนังคาเขา

แต่คาดไม่ถึงเลยจริงๆ หัวขโมยกลับเป็นกู้ตงเหมยไปซะได้……

ครั้นเห็นกู้ตงเหมยกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนผ้าห่มของตน แถมยังน้ำลายไหลยืดลงบนหมอนอีก กู้หมิงซวงก็ทนไม่ไหวแล้ว จึงพลันรีบฉุดกู้ตงเหมยออกมา

“ท่านอาเหมย ในผ้าห่มนั่นหามีผู้ใดไม่ ท่านรีบลงมาเสียเถิด!”

กู้ตงเหมยค่อยๆรู้สึกตัวพลันเปิดผ้าห่มขึ้น แล้วร้องไห้โวยวายออกมาทันใด “พ่อรูปหล่อของข้าล่ะ เอาพ่อรูปหล่อของข้าคืนมานะ”

กู้เหล่าไท่ไท่ที่อยู่ลานบ้านได้ยินเสียงร้องไห้โวยวายของกู้ตงเหมย ก็รู้ตัวทันทีว่าลูกสาวตนถูกจับได้แล้ว จึงรีบถือเอาขาหมูป่าขาใหญ่วิ่งหนีทันที

ทว่าขาหมูทั้งสองนั้นหนักเกินไป นางถือไม่ไหว แต่ก็ไม่อยากจะทิ้งขาใดขาหนึ่งไว้

“ท่านจะไปได้หรือยัง ถ้าไม่ไปข้าจะจับท่านไปเรือนผู้ใหญ่บ้านเสีย ฟ้องว่าท่านขโมยของบ้านข้า”

“ข้าเป็นย่าเจ้าเชียวหนา!”

“เมื่อครั้งนั้นท่านเป็นคนพูดเองนี่ นับแต่นี้ตัดขาดซึ่งความสัมพันธ์กับพวกเราเรือนสาม เมื่อตอนที่แยกครอบครัวนั้น ท่านยังดึงเอาเงินจากแม่ข้าไปตั้งสิบตำลึง อย่านึกว่าข้าไม่รู้หนา” กู้หมิงซวงหยิบเอาเชือกที่อยู่ด้านนั้นขึ้นได้ แล้วเอ่ยเสียงดุ “ท่านไม่ไปใช่หรือไม่ ถ้าไม่ไปข้าจะจับท่านมัดส่งไปเรือนผู้ใหญ่บ้านเดี๋ยวนี้เสียเลย”

“เจ้าเจ้าเจ้า......อีอ้วนสวรรค์สาป ข้ากับเจ้าไม่จบแค่นี้แน่……”

กู้เหล่าไท่ไท่หยิบก้อนหินขึ้นมาจะขว้างใส่นาง แต่ถูกกู้หมิงซวงผลักเข้าหนึ่งที จนล้มลงซะเจ็บกระดูกก้น

กู้ตงเหมยเห็นดังนั้น ก็รีบเอาไม้เท้าเข้ามาช่วยประคอง

กู้หมิงซวงกลับจะไปถูกนางรังแกคืนได้ยังไงกัน?

นางยกเท้าขึ้นเตะ ทำเอาอีกฝ่ายทรุดล้มลงไปกับพื้น

จากนั้น ร่างของอีอ้วนก็ได้ไปนั่งทับอยู่บนตัวของกู้ตงเหมย ทับจนแทบจะสำลักเอาอาหารค้างคืนของกู้ตงเหมยอาเจียนออกมาหมดแล้ว

“ท่านแม่ ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าที……ข้าจะถูกเอ้อยาขย้ำตายอยู่แล้ว” กู้ตงเหมยร้องไห้โวยวาย อีกนิดเดียวก็แทบจะขาดอากาศหายใจตายอยู่แล้ว

เมื่อมองเห็นแววตาฆ่าคนของกู้หมิงซวงนั้น กู้เหล่าไท่ไท่ก็เกิดนึกกลัวขึ้นมาจริงๆเสียแล้ว

กู้ตงเหมยนั้นเปรียบดั่งแก้วตาดวงใจของนาง จะเป็นอะไรไปมิได้เด็ดขาด

“เอ้อยา ปล่อยท่านอาเหมยเจ้าเสีย พวกข้าจะไปเดี่ยวนี้แหละ”

ยอมแพ้แต่แรกเสียก็สิ้นเรื่อง กู้หมิงซวงเหลือกลูกตา แล้วเตะกู้ตงเหมยไปตรงหน้ากู้เหล่าไท่ไท่

กู้เหล่าไท่ไท่ทั้งโกรธทั้งเกลียดเป็นอย่างยิ่ง แต่กลับมิกล้าปะทะกับกู้หมิงซวงตรงๆต่อหน้า จึงทำได้แค่จูงเอากู้ตงเหมย พลางด่า พลางเดินออกจากลานบ้านไป

“อย่าไปสนใจเลย กลับห้องไปนอนเสียเถิด”

ท่ามกลางสายตาอันตกตะลึงของคนทั้งบ้าน กู้หมิงซวงหาวขึ้น แล้วเดินตรงกลับเข้าห้องไป