เจาะมิติพลิกชีวิตแม่หญิงชาวบ้าน นิยาย บท 37

กู้เหล่าไท่ไท่เองก็รู้ตัวดี กู้หมิงซวงนอนหลับสนิทจนถึงยามฟ้าสาง ก็หาได้รู้สึกตัวได้ยินเสียงอันใดอีก

ในเวลาตีห้า พอนางแต่งตัวเสร็จ ก็ออกไปวิ่งอ้อมหมู่บ้านหนึ่งรอบ แล้วจึงขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพร

หากต้องการจะเปลี่ยนแปลงรูปร่าง เพียงแค่ลดหุ่นอย่างเดียวคงไม่พอ ต้องดูแลตั้งแต่ใบหน้าไปถึงฝ่ามือจึงจะดี

ครั้งก่อนตอนขึ้นเขาไปกับกู้เหวินจูนนั้น นางพบว่าตรงพุ่มไม้ข้างในนั้นมีว่านหางจระเข้าป่าอยู่ ว่านหางจระเข้แก้ร้อนในและขับพิษได้ พอดีเลยจะได้เอามารักษาตุ่มฝีบนใบหน้านางได้ด้วย

จึงได้เด็ดเอาว่านหางจระเข้สองใบทิ้งใส่ลงในตระกร้าสะพาย กู้หมิงซวงก็หันไปเด็ดเอาดอกเดซี่ป่ามาอีกหนึ่งกำ ฤดูกาลนี้ดอกเดซี่กำลังผลิดอกเบ่งบาน เด็ดจนเพลินไปไม่ทันไร ตะกร้าสะพายก็เกือบเต็มเสียแล้ว

ครั้นเดินเข้าไปอีกที่ใต้ต้นไม้นั้นยังมีเห็ดกับแปะจี้ขึ้นอยู่ กู้หมิงซวงลงมือเก็บมาสักหน่อย แล้วจึงหันหลังกลับเดินลงเขาไป

ตอนเช้าที่บ้านนาอากาศแจ่มใสยิ่ง กู้หมิงซวงสาวเท้าเดินคล่องแคล่ว พบเจอผู้คนในระหว่างทางมาไม่น้อย

“โอ้ เอ้อยา ขึ้นเขาไปทำอันใดแต่เช้าหรือ”

“เก็บผักป่านิดหน่อยจ้า”

กู้หมิงซวงเอ่ยตอบไปที สองสามคำก็เดินออกมาได้ไกลแล้ว

คนในฝูงชนชายมองแผ่นหลังของกู้หมิงซวง แล้วถอดถอนหายใจเอ่ยขึ้น “เอ้อยา ช่างต่างจากเมื่อก่อนไปเสียแล้ว”

“ก็เช่นว่า มิได้ดูโง่เง่า อีกทั้งยังไม่สกปรกมอมแมมดั่งเมื่อก่อนด้วย”

“พวกเจ้าคงยังมิทราบกระมัง ได้ยินมาว่าเมื่อวานเอ้อยาไปตีเอาหมูป่าได้ที่สันเขาเสี่ยวลู่”หนิวฝู้กุ้ยในที่สุดก็หาได้โอกาสแล้ว

“ว่ายังไงนะ จริงหรือ?”

“จริงน่ะสิ พระเจ้า น้ำหนักตัวกว่าร้อยชั่ง ได้ยินสะใภ้ข้าเล่าว่า เอ้อยาทุบกำปั้นเข้าที่หัวมันทีเดียวก็ทำเอาหมูป่าตายเสียแล้ว ยกขาเตะอีกทีหนึ่ง ก็ทำเอาหมูป่าตัวกระเด็น” ประโยคหลังนั้น หนิวฝู้กุ้ยเสริมแต่งขึ้นมาเอง ป้าหนิวหาได้กล่าวเอาไว้

“เอ้อยานี่ช่างแข็งแรงถึกทนมากเสียจริง หมูป่าตั้งกว่าร้อยชั่ง ขายได้เงินมากแค่ไหนหรือนั่น?”

“อย่างน้อยก็คงได้ตั้งสี่ห้าตำลึงอยู่กระมัง”

……

เหล่าชาวบ้านต่างพากันเงียบชะงักไป แววตาล้วนเต็มไปด้วยความอิจฉา หลังชนฟ้าหน้าชนดินอย่างพวกเขา อย่างมากขึ้นไปหน่อย เดือนหนึ่งก็คงหาได้แค่สองตำลึงเท่านั้น

แต่เอ้อยาเพียงลงมือไม่ทันไร ก็ได้ไปตั้งสี่ห้าตำลึง จะให้คนไม่อิจฉาตาร้อนได้อย่างไรกัน?

ทุกคนต่างหารือว่าจะพากันขึ้นสันเขาเสี่ยวลู่ดีหรือไม่ แต่สันเขาเสี่ยวลู่ล้วนเต็มไปด้วยอันตราย พวกเขาต่างพากันรู้ดี

ความคิดจึงเพียงได้แค่พินิจคิดครวญอยู่ในใจ มิมีผู้ใดกล้าลงมือทำจริงๆ

กู้หมิงซวงหาได้สนว่าพวกเขากำลังพากันคิดสิ่งใด นางเองก็ได้กลับถึงเรือนแล้ว

พอเดินเข้าประตูไป ซูเหิงจิ่งก็เอ่ยถามนาง “เจ้าไปที่ใดมาหรือ?”

“ออกไปวิ่งมารอบหนึ่งน่ะ แล้วก็ไปเก็บสมุนไพรมาบางส่วน”

กู้หมิงซวงวางตะกร้าสะพายลงบนโต๊ะ เอ่ยกับนางเฉาว่า “ท่านแม่ ถ้าท่านว่างแล้ววานช่วยข้าล้างหญ้าสมุนไพรเหล่านี้ทีนะ จริงสิ ตอนเที่ยงก็เอาเห็ดในตะกร้าออกมาผัดกินด้วย ข้ากับท่านพี่จิ่งจะไปขายหมูป่าที่ตลาดกันแล้ว”

นางเฉาขานตอบทีหนึ่ง แล้วจึงเช็ดไม้เช็ดมือออกมาพูดว่า “หมูป่าใหญ่ขนาดนี้ เจ้าเอาไปกับลุงเสียงเถิด เกรงใจซูเหิงจิ่งเขาน่ะ”

“ได้เลยเจ้าค่ะ”

กู้หมิงซวงพยักหน้า แล้วเดินเข้าไปทักทายกู้หยวนเต้า สีหน้ากู้หยวนเต้าดีกว่าเมื่อวานขึ้นมาก ร่างกายก็ดูมีเรี่ยวแรงขึ้น ยามออกจากบ้านก็บอกให้กู้หมิงซวงระวังตัวเองดีๆ

“รู้แล้วเจ้าค่ะ”

กู้หมิงซวงโบกมือเอ่ย

เข้าเมืองไปครานี้ ก็ได้เจอป้าหนิวกับพี่สะใภ้ซิ่งฮัวเข้าอีกแล้ว ป้าหนิวไปขายผักที่ตลาด พี่สะใภ้ซิ่งฮัวไปขายปลา ตามปกติของทุกวัน

สองคนนั้นดูจะกระตือรือร้นต่อกู้หมิงซวงยิ่ง เพียงนางขึ้นรถไป พี่สะใภ้ซิ่งฮัวก็เอ่ยทัก “เอ้อยา เจ้ามาพอดีเลย ข้ามีปลาตะปูเยอะแยะเลยแน่ะ เจ้าอยากได้สักหน่อยไหม”

กู้หมิงซวงเดินไปส่องดูที่ตะกร้าที่วางอยู่ข้างๆเท้านาง ก็เห็นมีปลาตะปูอยู่จำนวนหนึ่ง ประมาณห้าหกชั่งได้

ปลาตะปูเติบโตในสายน้ำ มีอยู่ทุกฤดูกาลตลอดทั้งปี แต่ละตัวไม่ใหญ่มาก หัวโตๆหางลีบๆ เนื้อส่วนมากอยู่ที่ตัว

กู้หมิงซวงเอ่ยตอบอย่างแปลกใจ “ปลาเหล่านี้จะเอาไปขายที่ตลาดมิใช่หรือ?”