เจาะมิติพลิกชีวิตแม่หญิงชาวบ้าน นิยาย บท 38

น้ำเสียงที่ฟังดูเจ็บปวดรวดร้าวนี้ ทำเอาผู้คนอดไม่ได้ที่จะจับจ้อง

กู้หมิงซวงชะงักฝีเท้าลง เห็นผู้คนรอบๆต่างวิ่งเข้าไปรายล้อม นางจึงขมวดคิ้วขึ้นทันใด

“ไปกัน เราไปดูเสียหน่อยเถิด”

ทั้งสองเดินก้าวเข้าไปในฝูงชน แต่ไฉนกู้หมิงซวงนั้นเตี้ยเกินไป จึงมิสามารถมองเห็นได้ว่าข้างในเกิดเหตุอันใดขึ้นกันแน่

ขณะเดียวกัน ซูเหิงจิ่งจับกุมฝ่ามือของนาง ร่างสูงใหญ่เดินเปิดทางไปข้างหน้า พานางแทรกตรงเข้าไปข้างในฝูงชน

ชายหนุ่มฝ่ามือใหญ่กว้างเย็นเฉียบซึ่งต่างจากฝ่ามือเล็กๆอวบๆของกู้หมิงซวงอย่างชัดเจน

ใบหน้ากู้หมิงซวงร้อนขึ้นวูบหนึ่ง ครั้นพอแทรกเข้าไปได้แล้ว ก็พลันชักมือกลับออกมาทันที

ขณะเดียวกัน นางก็ได้เห็นการณ์เหตุภายในวงล้อมฝูงชน

พบหญิงชราผู้หนึ่งที่กำลังล้มกองอยู่กับพื้น ตาเหลือกถลน เนื้อตัวเขียวซีด หายไม่ออก

ข้างๆหญิงชรานั้นมีสาวน้อยอายุราวๆสิบห้าสิบหกปี เกล้าผมมวยทรงสาวใช้ ร้องไห้ตาแดงมองไปที่ผู้คนรอบๆ “มีหมอหรือไม่ ช่วยไปเรียกหมอมาให้เหล่าไท่ไท่ข้าทีสิ เหล่าไท่ไท่ท่านอย่าเป็นอันใดไปเด็ดขาดนะเจ้าคะ ท่านรีบฟื้นขึ้นมาสิ……”

แม้จะมีผู้มากมายมุงดูอยู่รอบๆ แต่ก็มิมีผู้ใดก้าวขาเข้าไปช่วยเหลือรักษา หรือแม้แต่ช่วยไปเรียกหมอ หญิงชราผู้นี้ก็ดูจะไม่ไหวแล้ว แต่ละคนต่างก็กลัวว่าจะเพิ่มความยุ่งยากเปล่าๆ

หามีผู้ใดสนใจตนไม่ สาวใช้ร้องไห้ออกมาอย่างร้อนใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

ในขณะนี้ เสียงเย็นชาดังขึ้น: "ข้าสามารถช่วยเหล่าไท่ไท่ของเจ้าได้"

“ใครกัน?”

สาวใช้เหลือบตามองดูทันใด ราวดั่งเช่นคนใกล้จมน้ำตายคว้าได้ซากต้นหญ้า นัยน์ตาพลันฉายเต็มไปด้วยความหวัง

แต่ครั้นเมื่อนางมองเห็นเจ้าของน้ำเสียงเมื่อครู่ ก็นึกท้อถอยใจขึ้นมาทันที

เจ้าของน้ำเสียงมองแล้วอายุเพียงราวๆสิบสองปีเท่านั้น อีอ้วนตัวดำน่าเกลียดผู้นี่ มองดูยังไงก็ดูไม่น่าจะพึ่งพาได้เลยแม้แต่น้อย

บางทีอาจเป็นเพราะนางไร้ซึ่งหนทางแล้ว สาวใช้ไม่อาจไปเรียกหมอมาได้ บัดนี้ต่อให้จะเป็นจะตายอย่างไร ก็มองเห็นเพียงความหวังริบหรี่อันสุดท้ายแล้ว

นางเหลือบมองอีกฝ่าย เอ่ยอย่างสงสัยขึ้น “เจ้า เจ้าเป็นวิชาการแพทย์หรือ？”

“ก็พอไหวน่ะ”

เจ้าของน้ำเสียงนี้ก็คือกู้หมิงซวง

นางยื่นตะกร้าสะพายส่งให้ซูเหิงจิ่ง แล้วก้าวออกไปข้างหน้าทันที พับเพียบลงข้างๆหญิงชราแล้ววินิจฉัยดูอาการของหญิงชรา

ครั้นได้ถอยออกมาห่างๆแล้ว สาวใช้มองเห็นได้ว่ารูปลักษณ์ของกู้หมิงซวงนั้นไม่ต้องตาคนมอง แต่เมื่อเพ่งมองดูชัดๆแล้ว ถึงได้รู้ว่าไม่เพียงไม่ต้องตาคนมองเท่านั้น แต่มันช่างน่าเกลียดน่ากลัวอย่างที่สุดไปเลย

ใบหน้าเต็มไปด้วยตุ่มฝี มืออวบๆดำๆ……นางเป็นหมอแน่จริงๆหรือนั่น?

สาวใช้นึกกังวลขึ้นหน่อยๆ นางเกรงว่าตนจะหาคนที่พึ่งพาไม่ได้มาเสียแล้ว อีกทั้งในสถานการณ์เป็นตายเช่นนี้อาจจะมาทำอันตรายกับเหล่าไท่ไท่แทนก็เป็นได้

ในขณะเดียวกัน ก็พลันแว่วเสียงเย้ยหยันขึ้นท่ามกลางเหล่าฝูงชน

“หาได้มีหมออายุเยาว์ถึงเพียงเสียที่ไหนกันเล่า?”

“นี่ไง……อายุเพียงสิบสอง สิบสามกระมัง เจ้ามองดูตุ่มฝีเต็มใบหน้านั่นสิ ทั้งอ้วนขนาดนี้อีก คงจะมิใช่นักต้มตุ๋นหรอกกระมัง?”

“นักต้มตุ๋น นางต้องเป็นนักต้มตุ๋นเป็นแน่”

“เหล่าไท่ไท่นางใกล้จะไม่ไหวอยู่แล้ว ยังจะมาหลอกลวงต้มตุ๋นอยู่อีกรึ นางคนสารเลว……”

คำส่อเสียดจากเหล่าคนที่รุมล้อม ยิ่งเอ่ยยิ่งฟังไม่เข้าหู

หากเป็นสถานการณ์ปกติทั้วไปแล้วล่ะก็ กู้หมิงซวงจักต้องด่ากลับไปให้หนักเรียงหัวเลยเป็นแน่

แต่บัดนี้ นางกำลังตรวจวินิจฉัยอาการของเหล่าไท่ไท่อยู่ ฉะนั้นนางจึงหาได้มีเวลาว่างไปใส่ใจพวกเขาไม่

ในยามรักษาอาการป่วยนั้น นางต้องตั้งใจเพ่งสมาธิอย่างเต็มส่วน

“แม่นางน้อย ข้าว่าเจ้าอย่าได้ถูกอีอ้วนนี่ลวงหลอกอยู่เลย เจ้าดูตั้งแต่หัวจรดเท้านางดูคล้ายหมอเสียที่ไหนกัน?”

สาวใช้นึกลังเลใจขึ้นมาพลัน นางหันหน้าไปมองที่กู้หมิงซวง กู้หมิงซวงแม้นจะมีรูปร่างอัปลักษณ์เป็นอย่างมาก แต่ดวงตาทั้งคู่กลับสุกสกาวราวดวงดาวบนท้องนภา จดจ่อมุ่งมั่นจนผู้คนรอบๆข้างเริ่มแยกย้ายออกไป

ก็หารู้ว่าเหตุใด สาวใช้จึงพลันรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาหน่อยๆ

เจ้าคนที่พูดนั้น เห็นอยู่ว่าสาวใช้หาได้สนใจ แต่ก็ยังเอ่ยต่ออยู่มิหยุด ซูเหิงจิ่งก้าวไปตรงหน้าเขาทันใด แล้วจึงบิดเข้าที่ข้อมือคนผู้นั้น ก่อนเอ่ยเย็นชาขึ้น “หากยังกล้าพูดมากความอยู่อีก ข้าจักไม่ให้เจ้าได้อ้าปากพูดอีกตลอดไปเลย”

มองเห็นกู้หมิงซวงกลับมาจดจ่ออีกรอบ

สาวใช้ได้แต่เพียงหลับตาลงบอกตัวเองว่า ช่างเถิด！ลองพนันดูสักรอบแล้วกัน

แต่ทว่า ซูเหิงจิ่งที่อยู่ทางด้านหลังนั้นขมวดคิ้ว จ้องมองการกระทำของกู้หมิงซวง นัยน์ตากลับฉายแววนึกสนใจขึ้น

ขณะที่ทุกคนต่างพากันสาปแช่งก่นด่าอยู่นั้น เหล่าไท่ไท่ผู้เกือบใกล้จะสิ้นลมนั้นทันทีได้ส่งเสียงไอขึ้น แล้วพ่นเอาเสมหะออกมา ก่อนจะค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น

กู้หมิงซวงถอดถอนหายใจเฮือกหนึ่ง แล้วทิ้งก้นนั่งลงกับพื้น

ค่อยยังชั่วหน่อย การช่วยคนหายใจสำหรับร่างกายอันอ้วนท้วนนี่ มันช่างยากลำบากเสียจริง

โชคดีไป ในที่สุดก็ช่วยชีวิตนางเอาไว้ได้แล้ว

เหล่าไท่ไท่เบิกตาลืมขึ้น ดวงตาคู่ขุ่นมัวพลันฉายแววความสับสน “ข้า ข้าเป็นอันใดไปหรือ?”

“เหล่าไท่ไท่ ในที่สุดท่านก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว”

สาวใช้ร่ำไห้ด้วยความดีอกดีใจ พร้อมกับร้องไห้เปล่งเสียงขึ้น

“ชิงหยูน เมื่อตะกี้ เกิดอันใดขึ้นงั้นหรือ?”

“เมื่อตะกี้ท่านเดินอยู่บนถนน จู่ๆก็ตาเหลือกขึ้นแล้วก็เป็นลมล้มลงไปกับพื้นไม่ได้สติเจ้าค่ะ แต่โชคดี โชคดีทีได้หมอเทวดาท่านนี้ช่วยท่านไว้ได้ มิเช่นนั้นเมื่อครู่……เหล่าไท่ไท่……ฮือๆ ๆ”

สาวใช้อายุยังน้อย เมื่อครู่ตกใจเสียจนร้องไห้ไม่ออก

บัดนี้พอเรื่องสงบจบลงแล้ว กลับได้ร้องไห้โวยวายออกมาไม่หยุด

เหล่าไท่ไท่เพิ่งจะนึกจับต้นชนปลายของเรื่องราวนี้ขึ้นมาได้ นางจึงหันหน้าไป มองที่ใบหน้า

กู้หมิงซวง

ก็เห็นว่าทั่วทั้งใบหน้ากู้หมิงซวงล้วมเต็มไปด้วยตุ่มฝีขนาดใหญ่ตะปุ่มตะป่ำ เหล่าไท่ไท่ก็ผงะไปครู่หนึ่ง แต่ทว่า นางกลับหาได้ตัดสินคนจากรูปลักษณ์ แต่กลับได้เผยรอยยิ้มอันเมตตาขึ้น

“หมอเทวดา ขอบใจเจ้ามาก ถ้าไม่ได้เจ้า ชีวิตข้าคงไม่รอดแล้วเป็นแน่”