เจาะมิติพลิกชีวิตแม่หญิงชาวบ้าน นิยาย บท 42

หลังกลับจากเขาเสี่ยวลู่มานั้น กู้หมิงซวงก็นำเอาผลบ๊วยดำมาล้างแล้ววางไว้บนกระด้งรอให้แห้ง อีกทั้งยังนำเอาชะเอมเทศ ซานจาแห้ง น้ำตาลกรวดที่ซื้อมาเอาลงไปต้มรวมกันในหม้อ

ก่อนจะต้มด้วยไฟแรง แล้วจึงเคี่ยวด้วยไฟอ่อนอยู่ชั่วโมงหนึ่ง

แกงน้ำบ๊วยเปรี้ยวเปรี้ยวหวานเข้มข้นก็ถือเป็นอันเสร็จ

แกงน้ำบ๊วยเปรี้ยวที่เพิ่งต้มเสร็จเมื่อครู่นั้นร้อนเกินไป กู้หมิงซวงจึงเทแกงน้ำบ๊วยเปรี้ยวลงในถังไม้ แล้วหย่อนเชือกลงไปตรงกลางเพื่อคลายความร้อน

เมื่ออุณหภูมิข้างในต่ำ แกงน้ำบ๊วยเปรี้ยวที่ตักออกมาพรุ่งนี้ก็จะได้เย็นฉ่ำ

ครั้นจัดการเสร็จ นางก็พลันรู้สึกราวกับว่ากระดูกทั่วร่างกำลังจะแหลกสลาย

แต่น่าเสียดาย ในระยะนี้นางมิอาจหยุดพักผ่อนได้ เพราะนางยังมีเรื่องสำคัญต้องไปทำ

คิดค้นแผ่นมาร์คหน้าเสริมความงาม!

ใบหน้าเดิมของร่างนี้ นางดูคราใดก็กระอักกระอ่วนใจครานั้น นางทนไม่ไหวแล้วจริงๆ

พอดีวันนี้นางได้เด็ดเอาว่านหางจระเข้กับเดซี่มาด้วย นำไปโขลกผสมกันแล้วทาหมักทิ้งไว้บนใบหน้า สามารถช่วยบรรเทาสิวอักเสบลงได้

แล้วจึงใส่ว่านหางจระเข้กับเดซี่ลงในครกหิน กู้หมิงซวงลงมือโขลกไปอย่างแรง

ตั้งแต่ซูเหิงจิ่งกลับจากถลกหนังกระต่ายที่ริมแม่น้ำมา ก็ได้จับตาสังเกตดูกู้หมิงซวงอยู่นานสองนาน

ครั้นเมื่อเห็นนางนวดตีที่แขนอย่างเมื่อยล้า ชายหนุ่มก็วางกระต่ายลงแล้วรีบเดินเข้ามา คว้าเอาสากออกไปจากมือของสาวน้อย

“ข้าทำเอง”

“ไม่เป็นหรอก ข้าทำเองได้……”

“ก็ข้าบอกจะทำให้อย่างไรเล่า” แล้วมองนางด้วยความสงสาร หญิงผู้นี้ใยจึงได้ดื้อรั้นถึงเพียงนี้กัน?

ชายหนุ่มแรงเยอะ ตำลงไปหนึ่งทีก็ทำเอาว่านหางจระเข้ทุบจนแหลกเสียแล้ว

ไม่นาน ก็ตำเสร็จ

ซูเหิงจิ่งวางครกหินไว้บนโต๊ะ มิได้กล่าวอันใด ก็หันหลังกลับเข้าไปในครัว

กู้หมิงซวงกระพริบตา มองแผ่นหลังของซูเหิงจิ่ง แล้วรู้สึกขึ้นว่า ในเรือนมีชายไว้ผู้หนึ่ง ก็ถือเป็นเรื่องดีอยู่เหมือนกัน

พลันรีบถอดถอนความคิดกลับ กู้หมิงซวงล้างหน้าด้วยสบู่อย่างสะอาดสะอ้าน แล้วนำสมุนไพรที่โขลกไว้ทาลงบนใบหน้าตน

สิวบนใบหน้านางนั้นมีเยอะแยะเต็มไปหมด ยามทาลงไปนั้นจึงรู้สึกเจ็บแสบขึ้นมา

กู้หมิงซวงกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ หลับตานอนลงบนเก้าอี้รอให้สมุนไพรมาร์คหน้าแห้งลง

บางทีอาจเป็นเพราะความเหนื่อยล้ามากเกินไป หลับตาลงได้ไม่นาน สาวน้อยก็ผล็อยหลับไปซะแล้ว

กระทั่งนางถูกนางเฉาปลุกให้ตื่นขึ้น ท้องฟ้าก็เกือบจะมืดลงแล้ว บนกายตนยังห่มเสื้อคลุมตัวหนึ่ง ซึ่งเป็นของซูเหิงจิ่ง

“ซวงเอ๋อร์ เจ้าทาอันใดบนใบหน้าหรือ? สีเขียวๆเหลืองๆนั่น”

“นี่เรียกสมุนไพรมาร์คหน้าเจ้าค่ะ ช่วยบำรุงผิวหน้า”

“เป็นเด็กเป็นเล็กก็รู้จักรักสวยรักงามเป็นแล้วหรือ……รีบล้างมือมากินข้าวเถิด”

อาหารเย็นมื้อนี้ก็คือผัดเผ็ดเนื้อกระต่ายฝีมือนางเฉา ทำเอาคนในวงกินข้าวมือไม้สั่นไหวนึกตะกละขึ้นมาพลัน ตั้งแต่กู้หมิงซวงกับซูเหิงจิ่งขึ้นเขาไปล่าหมูป่ามานั้น ในเรือนล้วนไม่เคยขาดแคลนเนื้อนานาชนิด ทุกมื้อกับข้าวล้วนแต่มีเนื้อกินกัน

กู้หมิงซวงเหนื่อยแทบแย่ ครั้นทานข้าวเสร็จก็รีบกลับเข้านอนทันที

วันรุ่งขึ้นเมื่อจะเข้าเมืองไปขายปลาเผ็ดกับแกงน้ำบ๊วยเปรี้ยว กู้เสี่ยวซานก็มิฟังความอันใดรั้นเอาแต่จะไปด้วยให้ได้

“ใยเจ้าต้องตามไปกับข้าด้วย เจ้าขายของไม่เป็นเสียหน่อย”

“ข้าคิดเงินเป็น ท่านพี่หญิง ข้าจักไปคิดเงินให้ท่าน” กู้เสี่ยวซานพูดจาด้วยน้ำเสียงเด็กน้อยเกาะแข้งเกาะขากู้หมิงซวง แล้วเอ่ยออดอ้อนขึ้น “ขอร้องท่านล่ะ ท่านพาข้าไปเถิดหนาขอรับ”

เขาไม่ได้เข้าเมืองเป็นเวลาเนิ่นนานแล้ว อีกอย่าง หากติดตามไป ก็อาจจะได้กินปลาเผ็ดเพิ่มอีกสักหน่อยก็ได้

เมื่อสบเข้ากับดวงตาโตๆคู่สีดำสนิทนั้น กู้หมิงซวงก็นึกใจอ่อนลงทันที

“ก็ได้ แต่ข้าขอเตือนเจ้าก่อนนะ เจ้าห้ามวิ่งไปทั่วเด็ดขาด ระวังจะถูกคนชั่วลักตัวไป”