เจาะมิติพลิกชีวิตแม่หญิงชาวบ้าน นิยาย บท 43

ยังมิทันถึงตอนเที่ยง แกงน้ำบ๊วยเปรี้ยวกับปลาเผ็ดที่กู้หมิงซวงนำมาขายนั้นก็ถูกกระหน่ำซื้อจนหมดถังเสียแล้ว

ก็ช่วยมิได้ กู้หมิงซวงก็ทำได้แค่รีบเก็บของกลับบ้าน

“หมดแล้ว หมดแล้ว ปลาเผ็ดกับแกงน้ำบ๊วยเปรี้ยวขายหมดเกลี้ยงแล้ว”

“ว่าอย่างไรนะ?”

คนที่ต่อแถวอยู่ด้านหลังต่างพากันบ่นขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

“พวกเรายังไม่ทันได้ซื้อเลย ใยจึงหมดเกลี้ยงเสียแล้วล่ะ?”

“ขายของประสาอะไรกันเนี่ย พวกข้าก็รอกินอยู่นะ จู่ๆใยจึงไม่ขายเสียแล้ว นี่จะทำพวกข้าอยากกินจนขาดใจตายหรือไงกัน?”

กู้หมิงซวงก็คิดไม่ถึงว่าทุกคนจะพากันกระตือรือร้นซื้อถึงเพียงนี้ นางจึงปาดเหงื่อบนสองเม็ดบนหน้าผาก แล้วยกมือเอ่ย “หมดแล้วจริงๆจ้า หมดเกลี้ยงก้นถังเลย วันนี้ขออภัยทุกท่านด้วย วันพรุ่งยามเช้า ข้าก็มาตั้งร้านขายที่นี่เหมือนเดิมหนา”

พอพูดจบกู้หมิงซวงก็ยกถังไม้ว่างเปล่าขึ้นมาให้ทุกคนดู

เมื่อผู้คนพากันมองเห็นถังอันเกลี้ยงเปล่าแล้ว ก็ต่างพากันไม่สบอารมณ์ แต่ก็ไร้หนทาง

อย่างไรเสียก็มิอาจจะแบกถังเปล่าเอากลับไปกินที่บ้านได้

จึงทำได้แค่รีบมาซื้อพรุ่งนี้ตอนเช้าอย่างเดียวแล้ว

กว่าจะพูดเกลี้ยกล่อมให้ทุกคนถอยจากไปนั้นช่างไม่ง่ายเลย กู้หมิงซวงปาดเหงื่อบนหน้าผากอย่างอับจนหนทาง ซูเหิงจิ่งก็เข้ามาลากรถให้ แล้วกลับเรือนไปพร้อมๆกัน

นางยุ่งมาตลอดทั้งเช้า จนปวดหลังเจ็บเอวไปหมด ระหว่างทางกลับไม่ว่าจะอย่างไรซูเหิงจิ่งก็ไม่ยอมให้นางเดินเอาเอง ดึงดันจะให้นางนั่งบนรถลากให้จงได้

ด้วยน้ำหนักเช่นนี้ของกู้หมิงซวงใยจะกล้านั่งบนรถลาก นางกลัวทำเอาซูเหิงจิ่งเหนื่อยแย่

จึงส่ายหัวปฏิเสธ ต่อให้ต้องตายกู้หมิงซวงก็ไม่ยอมนั่งรถลาก

ขณะที่นางกำลังจะเดินไปนั้น ทันใดชายหนุ่มก็ใช้มือกอดที่เอวนางแล้วยกตัวนางขึ้น

กู้หมิงซวงหน้าแดงก่ำขึ้นทันใด แล้วร้องเอ่ย “ซูเหิงจิ่งเจ้ามันบ้าไปแล้วหรือ รีบปล่อยข้าลงบัดเดี๋ยวนี้!”

“จะยอมนั่งบนรถได้หรือยัง?”

ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น แล้วส่งสายตาข่มขู่เข้ามาใกล้ๆ หากในอ้อมแขนซูเหิงจิ่งเปลี่ยนเป็นสาวงามสักนาง คงนับเป็นภาพฉากอันงดงามอย่างยิ่งเลยทีเดียว แต่ขณะนี้ เพียงกู้หมิงซวงนึกถึงน้ำหนักตัวกว่าสองร้อยชั่งของตน ก็อายจนแทบแทรกแผ่นดินหนีอยู่แล้ว

นางรีบหลีกเลี่ยงความอับอาย จึงทำได้เพียงแค่พยักหน้าตกลง

“ข้านั่งก็นั่งสิ รีบปล่อยข้าลงเถิดนะ”

ซูเหิงจิ่งดวงตาฉายแววพออกพอใจ แล้วจึงค่อยๆวางนางลงบนรถเข็นอย่างนุ่มนวลเบามือ

ทางด้านกู้เสี่ยวซานก็อ้าปากกลมค้าง “พี่จิ่งเก่งเสียจริงเลยขอรับ แข็งแกร่งยิ่งนัก”

กู้หมิงซวงยิ่งอายแทบแทรกแผ่นดินเข้าไปอีก

ในขณะที่นางเขินอายอยู่นั้น ชายหนุ่มก็ใช้มือจับลงที่รถลาก แล้วลากออกมาไกลได้ระยะหนึ่ง

เมื่อเงยมองเห็นแผ่นหลังสูงๆกว้างๆของชายหนุ่ม พร้อมฝีเท้าที่ก้าวอย่างคงที่ ก็มิรู้ว่าเหตุใดมุมปากของสาวน้อยก็พลันยิ้มยกขึ้น

ชายหนุ่มผู้นี้……ทำให้คนอยู่ด้วยแล้วรู้สึกปลอดภัย

เช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน อย่างไรเสียก็ไร้ทางปฏิเสธ กู้หมิงซวงจึงยอมนั่งอยู่นิ่งๆแต่โดยดี ก็ได้มีเวลาว่างนับดูเงิน

ครานี้ กลับได้มาตั้งห้าร้อยอีแปะ

หักเงินยี่สิบอีแปะที่ซื้อปลาตะปูเมื่อวานออก อีกทั้งวัตถุดิบอื่นๆอีกไม่เกินราวๆหนึ่งร้อยอีแปะ นั่นก็เท่ากับว่านางหาเงินมาได้สี่ร้อยอีแปะทั้งสิ้นในวันนี้

แม้นเงินสี่ร้อยอีแปะจะไม่ได้มากมาย แต่หากเก็บเล็กผสมน้อยไปเรื่อยๆ สักเดือนหนึ่งก็จะกลายเป็นเงินราวๆสิบตำลึงทีเดียวเชียว

สิบตำลึง……ก็สามารถเอามาสร้างเรือนไม้ในชนบทเล็กๆสักหลังได้แล้ว

กู้หมิงซวงใคร่อยากสร้างเรือนหลังใหม่มานานแล้ว เรือนหลังเดียวอยู่กันตั้งห้าคน อีกทั้งซูเหิงจิ่งต้องนอนขดอยู่ในกระท่อมมุงหญ้าหลังเล็ก หากนานไปคงไม่ดีแน่

……