เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 100

การกระทำของเฉินลู่ทำให้สวีซุ่ยหนิงต้องไปนั่งกินข้าวกับลูกค้าด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

ออกไปทำงานต่างเมืองยังมีเจ้านายคอยตามไปด้วย แค่นี้เธอก็หงุดหงิดมากแล้ว แต่เธอนึกว่าเธอเป็นแฟนของเฉินลู่ ก็เลยไม่ได้ว่าอะไร แถมยังอนุญาตให้เธอกลับห้องไปพักผ่อนก่อนด้วย จะได้ไม่ต้องรกหูรกตา

สวีซุ่ยหนิงเหม่อ ขนาดที่ลั่วจือเห้อเดินผ่านตัวเธอไป เธอยังมองไม่เห็น จนกระทั่งเขาเอ่ยทักเธอนั่นแหละ เธอถึงได้รู้ว่าเจอคนรู้จัก

"บังเอิญจัง" เธอยิ้มบางๆ เป็นการทักทายเขา

ลั่วจือเห้อมองเธอด้วยความประหลาดใจ: "เธออารมณ์ไม่ดีเหรอ?"

สวีซุ่ยหนิงฝืนพยักหน้า แต่ก็ไม่ยอมบอกอะไรมากนัก

"เพราะว่าเฉินลู่?" เขาดึงเธอให้ขยับมาหาตัวเอง "เดินระวังหน่อย"

สวีซุ่ยหนิงเอ่ย: "โจวอี้กลับมา เธอยุให้เจียงเจ๋อข่มขืนฉัน"

สีหน้าของลั่วจือเห้อเปลี่ยนไปเพราะประโยคนี้ จากนั้นก็เอ่ยต่อเหมือนรู้ "เฉินลู่เข้าข้างโจวอี้ล่ะสิ?"

"ก็ไม่ขนาดนั้น โจวอี้ใช้คำพูดอ้อมค้อม แล้วใช้ให้คนโง่อย่างเจียงเจ๋อให้ทำแทน เขาเป็นคนโง่มาตั้งแต่ไหนแต่ไร โดนชักจูงเป็นเรื่องธรรมดา" สวีซุ่ยหนิงเอ่ย

ลั่วจือเห้อยักไหล่ แล้วยกยิ้มเล็กน้อย: "แบบนั้นคือเขาเข้าข้างโจวอี้นี่ จากที่ฉันรู้จักเขามา เขาคงจะสงสัยอยู่บ้าง หลังจากนั้นก็ตัดสินใจไม่สืบค้นต่อ หรือไม่ก็เลือกที่จะเชื่อใจ เขาไม่ยอมตัดสินตามถูกผิด แต่เฉินลู่เลือก"

สีหน้าของสวีซุ่ยหนิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ลั่วจือเห้อเอ่ย: "ไม่ต้องสนใจว่าระหว่างพวกเขายังมีความรักอยู่ไหม แค่โจวอี้ยอมแต่งงานกับตาแก่นั่นตามคำสั่ง แล้วเธอได้สมบัติจากตาแก่นั่นมา แค่เฉพาะผลประโยชน์ที่เกี่ยวข้อง เขาก็คงไม่ทำอะไรโจวอี้แล้ว ถ้าอยากแก้แค้นโจวอี้ละก็ ยากมาก"

สวีซุ่ยหนิงไม่รู้ว่าโจวอี้ยอมแต่งงานกับผู้ชายแก่รุ่นพ่อ ที่แท้เพราะยังมีเหตุผลแบบนี้ซ่อนอยู่ด้วย เธอพยายามสะกดความโกรธแล้วขอคำแนะนำ: "ฉันควรทำยังไง?"

"ฉันแนะนำให้เธอยอมแพ้" ลั่วจือเห้อบอกออกมาตามตรง: "ตอนนี้โจวอี้กำลังป่วย ในสายตาของเขา ตอนนี้เธอเป็นเหมือนคนที่อ่อนแอกว่า คนอ่อนแอกว่าไม่ต้องพูดอะไรก็ทำให้คนเชื่อไปตั้งครึ่งแล้ว อย่าเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยง"

ที่จริงช่วงนี้ สวีซุ่ยหนิงไม่ได้ยิ้มด้วยรอยยิ้มจริงใจเลย

ลั่วจือเห้อมองแผ่นหลังของเธอ เขารู้สึกสงสารเล็กน้อย ที่จริงสวีซุ่ยหนิงก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่มีชีวิตสุขสบายนัก

ไม่นาน เพื่อนที่รออยู่ไกลๆ ก็เดินมาหา เมื่อกี้เพราะว่าลั่วจือเห้อกำลังคุยกับสวีซุ่ยหนิงอยู่ เพื่อนเขาก็เลยหลบไปอีกทาง จนกระทั่งสวีซุ่ยหนิงเดินจากไปแล้วถึงมา

"ทำไม เป็นห่วงเหรอ?" เพื่อนเขาเอ่ยสัพยอก

เขาก็แค่หยกอีกฝ่ายเล่นๆ ใครบ้างที่ไม่รู้ว่าลั่วจือเห้อไม่สนใจผู้หญิง ถึงแม้เขาจะมีใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แต่นั่นไม่ได้ออกมาจากใจ แต่เขาก็ไม่นึกเลยว่าลั่วจือเห้อจะยอมรับออกมา: "นิดหน่อย อยากจะช่วยเธอ"

"ฉันเดาว่านายคงไม่ นายฉลาด" เพื่อนคนนี้ไม่ได้เจอสวีซุ่ยหนิง ไม่รู้ว่าเธอหน้าตาเป็นยังไง แล้วก็ไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร ก็แค่พูดไปเรื่อยเปื่อย "นายชอบเธอเหรอ?"

อยู่ๆ ลั่วจือเห้อก็เงียบไป ถัดจากนั้นครู่ใหญ่ถึงเอ่ยออกมา: "ถ้าหากครอบครัวเธอดีกว่านี้อีกนิด ฉันคงจะขอเธอแต่งงานไปแล้ว"