เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 105

อาการหวัดรอบนี้ของเฉินลู่เกี่ยวข้องกับการปรับตัวเข้ากับสภาพอากาศ บวกกับสภาพอากาศของต่างประเทศทำให้ยากที่จะปรับตัว

คนร่างกายแข็งแรง เมื่อป่วยจะป่วยอย่างหนัก ในวันแรกเขามีอาการไออย่างรุนแรง วันรุ่งขึ้นเริ่มมีไข้และเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลทันที

การเดินทางกลับจึงล่าช้าเป็นธรรมดา

ในส่วนของสวีซุ่ยหนิง เขาเพียงบอกว่าตนเองไม่สามารถกลับไปได้ในขณะนี้

ปฏิกิริยาแรกของสวีซุ่ยหนิงคือเธอคิดว่าเขากำลังหลบหน้าเธออีกแล้วหรือไม่ ก่อนถามด้วยความน้อยใจว่า "ทำไม?"

เฉินลู่เงียบไปครู่หนึ่ง โดยรู้ว่าเหตุใดเธอจึงตอบสนองมากเช่นนี้ แต่เขาไม่ได้ตัดสินใจบอกสวีซุ่ยหนิงเกี่ยวกับเรื่องนี้ และเธอก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้อีกเลย เฉินลู่รู้สึกว่าเธออาจจะประนีประนอมกับเขาเช่นกัน

ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่แสร้งทำเป็นไม่สังเกตเห็นอารมณ์ของเธอและพูดว่า "ฉันรู้สึกไม่สบายนิดหน่อย"

สวีซุ่ยหนิงสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าเขายังคงกำลังเล่นเกมกับเธอ

บอกว่าต้องใช้เวลา แน่นอนว่าเป็นการถ่วงเวลา ถ่วงเวลาจนท้ายที่สุด บางทีเขาอาจมีวิธีทำให้เธอเลิกยืนกราน

เธอใช้เวลานานกว่าจะพูดออกมาอีกครั้งว่า “งั้นนายพักผ่อนเยอะๆแล้วกัน”

เฉินลู่รู้สึกถึงความห่างเหินในน้ำเสียงจึงหยุดเล็กน้อย

สวีซุ่ยหนิงถือโทรศัพท์พร้อมกับครุ่นคิดหนึ่งหรือสองนาที ก่อนจะพูดว่า “เฉินลู่ ฉันไม่ได้พูดถึงมันมาสองสามวันแล้ว มันไม่ใช่การประนีประนอม ฉันแค่ให้เวลากับนาย ฉันตามใจนายก็แล้วกัน ตอนนี้ฉันจะให้เวลานายเหมือนเดิม นายค่อยๆคิดก็ได้ เอาเถอะ ไม่พูดมากแล้ว วันนี้ฉันต้องกลับไปแล้ว ขอตัวไปเก็บของก่อนนะ”

สวีซุ่ยหนิงวางสายแล้วถอนหายใจยาว

แต่ยังไม่ทันที่สวีซุ่ยหนิงจะได้ทำ เธอก็เจอเข้ากับลั่วจือเห้อ

สวีซุ่ยหนิงยืนห่างออกไปและเห็นชายคนหนึ่งกำลังกวนใจเขา ไม่ยอมปล่อยเขาไป

เมื่อลั่วจือเห้อเงยหน้าขึ้นและเห็นเธอ เขาก็โบกมือให้

สวีซุ่ยหนิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังเดินก้าวต่อไป

ลั่วจือเห้อพูดเบา ๆว่า “ผู้ช่วยมาถึงแล้ว ผมขอตัวก่อน”