เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 125

สายนี้ที่เขาโทรมาทำให้สวีซุ่ยหนิงรู้สึกแย่มากจริงๆ แค่คิดถึงโจวอี้ เธอก็ทนไม่ไหว

เธออยากจะกระโดดลงแม่น้ำนี่ให้ตัวเองป่วย ให้เฉินลู่เสียใจเสียบ้าง

แต่ลองคิดอีกที เฉินลู่นั้นไม่คู่ควร โจวอี้เองก็ไม่คู่กับการเสียสละของเธอ

วันนี้เป็นวันหยุดปลายสัปดาห์ เธอมีคนรู้จักอยู่ที่เมืองนี้หลายคน เธอก็เลยโพสต์ลงวีแชท ถามว่ามีใครว่างอยากออกมาเที่ยวด้วยกันไหม

และโพสต์นี้เธอก็ตั้งใจตั้งค่าไม่ให้เฉินลู่เห็นด้วย

ที่จริงสวีซุ่ยหนิงไม่ได้หวังอะไรมากนัก อย่างไรเสียเวลานี้ ทุกคนต่างก็น่าจะไปใช้ชีวิตของตัวเอง แต่ว่าเรื่องบางเรื่อง ลองทำดู อาจจะมีผลลัพธ์ก็ได้

ไม่กี่นาทีต่อมา เธอก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของตัวเอง

สวีซุ่ยหนิงลองก้มมอง ที่แท้ก็ลั่วจือเห้อ เขาถามว่าเธออยู่ที่ไหน

เธอก็เลยส่งสถานที่ให้เขา

ลั่วจือเห้อชอบเที่ยวเด็กแต่ยังเด็ก ยิ่งเมืองนี้เขานั้นรู้จักดี เขาเลยบอกให้เธอรอ

สวีซุ่ยหนิงถาม: นายกลับมาจากเมืองhแล้วเหรอ?

ลั่วจือเห้อพิมพ์ตอบเธอว่ากลับมาแล้วไปด้วย พลางลุกขึ้นจากวงเหล้าไปด้วย เขาเอ่ยบอกทุกคนว่า: "พวกนายเล่นกันไปเลย ฉันขอตัวก่อน"

เพื่อนหลายๆ คน เอ่ยอย่างสงสัย: "ตอนเย็นก็แบบนี้ ตอนแรกนายนั่งเล่นไพ่อยู่ดีๆ อยู่ๆ ก็ขอให้คนข้างๆ ลงไพ่แทนนาย แต่ตัวเองกลับเดินไปรับโทรศัพท์ข้างๆ ไอ้ลั่ว ช่วงนี้ นายมีเข้าสู่ฤดูผสมพันธุ์ใช่ไหมล่ะ?"

ลั่วจือเห้อเตะคนพูดไปครั้งหนึ่ง จากนั้นก็ด่าเขายิ้มๆ: "พอๆๆ นายคิดว่าฉันเป็นสัตว์ป่าหรือไง? ฉันกำลังช่วยเพื่อนวางแผน ช่วยให้เธอหายโมโห"

"ดูสินายเตะคนอื่นอีกต่างหาก น่าอิจฉาจริงๆ"

ลั่วจือเห้อขี้เกียจจะสนใจเขาต่อ เขารีบขับรถไปตามที่อยู่ริมแม่น้ำที่สวีซุ่ยหนิงส่งมา

ในตอนที่เขามาถึง เธอกำลังใช้มือทั้งสองข้างทึ้งหัวตัวเอง ดูเครียดมาก เอาแต่ถอนหายใจ

สวีซุ่ยหนิงเป็นคนหน้าตาดี แต่ว่าหน้าตาดูเหมือนเด็ก เวลาเธอเครียดเลยดูเหมือนกับเด็กเล็กๆ ที่กำลังคิดอะไรไม่ออก ดูน่ารักน่าเอ็นดู

ในตอนนั้น ที่เธอเอาจดหมายมาสอดไว้ที่ห้องของเขา เธอก็มีท่าทีครุ่นคิดเคร่งเครียดแบบนี้เหมือนกัน เธอส่ายหน้าแล้วรีบยัดจดหมายไว้ใต้ประตู