เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 128

เมื่อสวีซุ่ยหนิงออกมาจากสถานีตำรวจพร้อมกับหญิงวัยกลางคน จากนั้นเธอก็ไปส่งหล่อนกลับบ้าน

ระหว่างทางหญิงสาวคนนั้นร่ำไห้สะอึกสะอื้นและกล่าวขอบคุณเธอตลอดทาง

สวีซุ่ยหนิงได้รับฟังเรื่องราวทั้งหมดจากเธอ ในปีนั้นลูกสาวของเธอเพิ่งจบมหาวิทยาลัย เป็นช่วงเวลาที่บทบาทใหม่ในชีวิตของเธอได้เริ่มต้นขึ้น แต่กลับประสบอุบัติเหตุรถยนต์ชนจนเสียชีวิต ผู้กระทำผิดคือเจียงเจ๋อ อย่างไรก็ตามในเวลานั้นได้รับการพิสูจน์ว่าเป็นความผิดพลาดของชิ้นส่วนรถยนต์ที่นำไปสู่อุบัติเหตุ

ในเวลานั้นตระกูลเจียงมอบเงินชดเชยให้เธอเป็นเงินจำนวนมหาศาลและให้เธอยอมความ เธอเองไม่มีหลักฐานก็ต้องยอมจำนน

แต่ไม่ว่าเงินจะมากมายแค่ไหนก็ไม่สามารถแลกกับชีวิตของลูกสาวเธอได้

หญิงสาวคนนั้นเอ่ยอย่างโศกเศร้า "หลายปีที่ผ่านมา ฉันมักจะฝันถึงเธอ เธอกล่าวว่าเธอไม่ยินยอม คาดไม่ถึงเลยว่าเธอจะไม่ได้รับความเป็นธรรมจริงๆ ลูกที่น่าสงสารของแม่ต้องจากไปอย่างไม่เป็นธรรมแบบนี้"

สวีซุ่ยหนิงตบไหล่ของหญิงสาวเป็นการปลอบโยน "ตำรวจจะตัดสินคดีอย่างยุติธรรมค่ะ"

สวีซุ่ยหนิงไปสืบสาวเรื่องราวในตอนนั้นมา ในตอนนั้นเจียงเจ๋อหนีไปหลังจากเกิดอุบัติเหตุ ไม่สามารถตรวจสอบปริมาณแอลกอฮอล์ได้ทันท่วงที บริเวณนั้นมีกล้องวงจรปิดไม่มากนัก ไร้หลักฐานและไม่มีใครเห็นเหตุการณ์จึงเป็นการยากที่ตำรวจจะจัดการได้

และตระกูลเจียงยินดีที่จะจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อที่จะได้สนทนากันแบบส่วนตัว อุบัติเหตุบนท้องถนนเมื่อทั้งสองฝ่ายเคลียร์กันได้ ย่อมไม่เป็นคดีความอะไรและปล่อยผ่านไปได้

สิ่งที่ลั่วจือเห้อมอบให้เธอนั้นเป็นเพียงคลิปวิดีโอในคืนวันนั้นที่เจียงเจ๋อดื่มเหล้า ว่ากันว่าในคืนวันนั้นมีเหล่าดาราคนดังมาร่วมดื่มด้วย เหล่าแฟนคลับจึงแอบบันทึกวิดีโอเอาไว้

ใครจะล่วงรู้ได้ เวลาผ่านไปนานหลายปีกลับถูกเปิดเผยเสียแล้ว

หลังจากที่สวีซุ่ยหนิงส่งเธอกลับแล้ว ค่ำคืนวันนั้นเธอก็จองตั๋วเครื่องบินและบินกลับไปยังเมืองh

แม้ว่าเรื่องราวที่เมืองนี้ยังไม่เสร็จสิ้น เธอก็ต้องการจะไป สวีซุ่ยหนิงรู้สึกผิดหวังมาก เธอจะไม่ยอมเสียเวลางานของเธอเพื่อคนอื่นอีกแล้ว

....

เมื่อเฉินลู่ออกจากห้องพักผู้ป่วยของโจวอี้ แวบแรกเขาเห็นตะกร้าผลไม้ที่วางอยู่หน้าประตู

เขาชะงักไปชั่วขณะ ในขณะที่เขาจากไป เขาเอ่ยถามเพื่อนร่วมงาน เพื่อนร่วมงานต่างก็รู้จักสวีซุ่ยหนิง ในไม่ช้าก็มีคนบอกว่าเป็นเธอและตะกร้าผลไม้นั่นก็เป็นเธอที่นำมันมา

เฉินลู่เอ่ย "แล้วเธออยู่ไหน?"

"เมื่อสักครู่เพิ่งเห็นเธอเดินออกไป" เพื่อนร่วมงานครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ จากนั้นเอ่ยอีกว่า "ดูเหมือนว่าเธอจะโกรธด้วยนะ"

เฉินลู่ลองคิดคำนวณเวลาและรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

เขาขมวดคิ้วแน่น แต่นับว่ายังโชคดีที่สวีซุ่ยหนิงไม่ได้บุ่มบ่ามเข้าไปภายในเวลานั้น ไม่อย่างนั้นบางทีอาจจะทำให้เรื่องแย่ลงได้ สำหรับผลประโยชน์ในปัจจุบัน เขาเองก็ต้องคิดพิจารณา

"ฉันเข้าใจแล้ว" เฉินลู่เอ่ยอย่างไร้อารมณ์

แต่หลังจากที่ว่างได้เพียงไม่นาน เขาก็ได้รับสายโทรศัพท์จากแม่เจียง เห็นได้ชัดว่าเธอดูร้อนรนและเอ่ย "อาลู่ เรื่องของอาเจ๋อในปีนั้น คนในครอบครัวได้เปิดเผยหลักฐานบางอย่าง"

เฉินลู่ขมวดคิ้ว

เมื่อสวีซุ่ยหนิงเดินเข้าไปในร้านอาหาร แวบแรกเธอมองเห็นแม่เจียงที่กำลังนั่งด้วยมาดผู้ดี ดวงตาของหล่อนแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่าเพิ่งร้องไห้มา ลูกชายตัวเองมีเรื่อง ในฐานะแม่จะทนนั่งเฉยได้ยังไง

เฉินลู่นั่งข้างกายหล่อน เมื่อเขาเห็นประตูร้านอาหารถูกผลัก เขาเงยหน้าขึ้นและจ้องมองเธอ

ท่าทีของทั้งสองนั้น เมื่อมองไปราวกับว่าต่างกำลังบีบบังคับซึ่งกันและกัน

เมื่อสวีซุ่ยหนิงนั่งลง ท่าทางของเธอนั้นเหินห่างมาก เธอเหลือบมองดูนาฬิกาแล้วพูด "วันนี้งานฉันเยอะมาก รบกวนพวกคุณหากมีเรื่องอะไรก็รีบพูดมา ไม่ต้องเสียเวลามาพูดจาสุภาพอ้อมค้อมใส่ฉัน"

แม่เจียงสบตากับเฉินลู่ จากนั้นเฉินลู่รินน้ำให้เธอหนึ่งแก้วพลางเอ่ย "ใครเป็นคนนำหลักฐานของเจียงเจ๋อให้เธอ?"

สีหน้าของเขานั้นเรียบเฉยมาก เห็นได้ชัดว่าในเวลานี้สัมผัสได้ถึงการกดขี่ข่มเหง

เมื่อเห็นท่าทางของเขา เธอรู้สึกพลาดมากที่ตอนเขาป่วยแล้วเธอไปทำดีกับเขา คนอย่างเขาไม่รู้สำนึกบุญคุณหรอก อาจจะแค่รู้สึกประทับใจเพียงชั่ววูบก็เท่านั้น พอหายป่วย พริบตาเดียวก็ลืมไปหมดแล้ว

แบบนี้เรียกว่าอะไรนะ ชาวนากับงูเห่ายังไงล่ะ

สวีซุ่ยหนิงยกยิ้มด้วยมุมปากพลางเอ่ย "ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย"

เฉินลู่ชำเลืองมองเธอด้วยสายตาเย็นชา

แม่เจียงกล่าว "สวีซุ่ยหนิง อาเจ๋อนั้นทำกับเธอรุนแรงไปจริงๆ แต่เธอก็ไม่สามารถเหยียบย่ำซ้ำเติมเขาแบบนี้"