เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 131

สวีซุ่ยหนิงทำให้เฉินลู่รู้สึกโกรธจนอยากจะยิ้มเยาะ เขาบีบเอวของเธอพลางพูดว่า “เธอเป็นพยาธิในท้องของฉันหรือไง ฉันต้องรู้ตัวเองดีกว่าเธอไม่ใช่หรือไง?”

สวีซุ่ยหนิงตอบ "นายต้องพิสูจน์ตัวเอง ถ้างั้นก็ได้ นายบอกมาให้ชัดๆเลยว่านายไม่ยุ่งกับเรื่องของเจียงเจ๋อ"

เฉินลู่กล่าวว่า “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะยุ่งตั้งแต่แรกแล้ว เธอคิดว่าถ้าตำรวจต้องการสอบสวนจริงๆ การเข้าไปยุ่งจะมีประโยชน์อะไร พวกเขาไม่ใช่คนที่จะยุ่งด้วยง่ายๆสักหน่อย เรื่องของเจียงเจ๋อน่ะช่วยอะไรไม่ได้แล้ว”

นอกจากนี้ หากเรื่องราวถูกเปิดเผยในที่สุด ผลที่ตามมาของการเข้าไปพัวพันจะร้ายแรงมาก เฉินลู่คิดว่าถึงแม้จะต้องการเทคโนโลยีหลักของตระกูลเจียง ก็ไม่มีความจำเป็นต้องเสี่ยงกับการก่ออาชญากรรม

ทันทีที่เขารู้ว่ามีการแจ้งตำรวจ เฉินลู่ไม่ได้วางแผนที่จะช่วยแม่เจียงแต่อย่างใด แต่เลือกที่จะปกป้องตัวเองเพื่อรักษาผลประโยชน์

การเคลื่อนไหวของเธอมีประโยชน์อย่างชัดเจน

สวีซุ่ยหนิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เฉินลู่กล่าวว่า “ตอนนี้บอกได้แล้วสินะว่าใครเป็นคนเอาหลักฐานให้เธอ?”

สวีซุ่ยหนิงจะไม่เปิดเผยข้อมูลเกี่ยวกับลั่วจือเห้ออย่างแน่นอน เธอรู้สึกได้ว่าลั่วจือเห้อไม่มีเจตนาร้ายต่อเธอ และต้องการช่วยเธอจริงๆ

น่าแปลกที่สวีซุ่ยหนิงมีความไว้วางใจในตัวเขาอย่างอธิบายไม่ได้ แต่กลับไม่มีสิ่งนี้ในตัวของเฉินลู่

อาจเป็นเพราะลั่วจือเห้อใจดีกับเธอเสมอ และการที่เขาอยู่เป็นเพื่อนเธอในคืนนั้นทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นจริงๆ

“ฉันบังเอิญไปเจอเข้าน่ะ” เฉินลู่ไม่สามารถถามอะไรต่อได้

เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ จากมุมมองของเฉินลู่ เขายังคงรู้สึกว่าบุคคลนั้นกำลังใช้ประโยชน์จากสวีซุ่ยหนิง และเธอคงจะไว้วางใจบุคคลนั้นมาก ความรู้สึกเบื้องหลังนี้คืออะไรกันแน่?

หากเป็นจางอวี้ก็ถือว่าสมเหตุสมผล แต่ถ้าเป็นคนอื่น หรืออาจเป็นผู้ชายสักคน...

แต่เขาไม่ได้กดดันถามเธอต่อ พูดเพียงว่า "ต่อไปอย่าลืมเผื่อใจไว้ด้วย"

ดวงตาของแม่เจียงยังคงดูถูกเหยียดหยามและมีรอยยิ้มเย้ยหยันเช่นเดิม

สวีซุ่ยหนิงคิดในใจว่าถ้าเรื่องลูกชายของเธอเป็นจริงขึ้นมา วันนั้นเธอจะยังยิ้มออกอยู่ไหม

สวีซุ่ยหนิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง และทันใดนั้นก็ยิ้มให้เธออย่างสดใส เป็นรอยยิ้มที่สวยกว่าอีกฝ่ายเสียอีก

รอยยิ้มของเธอทำให้รอยยิ้มของแม่เจียงจางลง

แม่เจียงเดินเข้าถามเฉินลู่ทันที เขาตอบอย่างช่วยไม่ได้ว่า “เธอไม่ยอมประนีประนอม”

แม่เจียงไม่อยากจะเชื่อ “เมื่อกี้เธอยอมประนีประนอมแล้วไม่ใช่เหรอ?”

เฉินลู่ขมวดคิ้วและพูดว่า “คุณก็รู้ว่าผมเคยอยู่กับเธอ ในมือเธอมีความลับของผมอยู่”