เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 138

สวีซุ่ยหนิงไม่รู้ว่าเขารู้ใจเธอได้ยังไง เธอพยายามจัดผมที่ยุ่งเหยิงของตัวเอง แต่ไม่ยอมเอ่ยอะไร

ลั่วจือเห้อเอ่ย: "เพราะเรื่องบนอินเทอร์เน็ตนั่นใช่ไหม?"

สวีซุ่ยหนิงกะพริบตา

ลั่วจือเห้อจึงรู้ว่าตัวเองนั้นเดาถูก เขาเอ่ย: "เวลาเฉินลู่ลงมือทำอะไร เขาจะคิดแค่ว่าถ้าเขาไม่ได้รับผลกระทบ คนอื่นก็คงไม่ได้รับผลกระทบเหมือนกัน เขาเข้าข้างตัวเองเกินไป"

สวีซุ่ยหนิงเล่าให้เขาฟัง: "พวกเราทะเลาะกันเรื่องโจวอี้" แล้วเล่าเหตุการณ์ตอนทะเลาะกันให้เขาฟังอย่างละเอียด หลังจากที่เงียบอยู่นาน ก็เอ่ยขึ้น "ฉันไม่ปฏิเสธว่าวันนั้นฉันงี่เง่า"

ลั่วจือเห้อเอ่ย: "นั่นไม่ได้เรียกว่างี่เง่าหรอก อย่างที่เขาว่ากันนั่นแหละ เธอก็แค่อยากให้คนมาเอาใจก็แค่นั้นเอง เรื่องแบบนี้ผู้หญิงคนไหนจะไม่โกรธบ้าง? พ่อของฉันมีข่าวกับดารา แม่ฉันทะเลาะกับพ่อเป็นอาทิตย์เลยด้วยซ้ำ"

สวีซุ่ยหนิงไม่เอ่ยอะไรอีก ถึงด้านล่างตึก ถึงจะเอ่ยว่า: "ต่อไป นายจะต้องดีกับภรรยาของนายมากแน่ๆ"

ที่จริงเธอไม่ได้เมาเท่าไหร่ ก็แค่ยืนไม่อยู่เฉยๆ ตอนแรกลั่วจือเห้อตั้งใจจะทิ้งเธอไว้ล่างตึกแล้วก็กลับ ตอนนี้ก็เลยต้องพยุงเธอขึ้นไปด้านบนแทน

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นว่าตอนที่สวีซุ่ยหนิงดื่มเหล้านั้นต่างไปจากสวีซุ่ยหนิงในเวลาปกติอย่างลิบลับ ทั้งๆ ที่ยืนไม่อยู่ แต่เธอกลับไม่ยอมอยู่นิ่งเหมือนม้าที่คึกคะนอง

ลั่วจือเห้อจึงจำเป็นที่จะต้องกระชากตัวเธอกลับมา เขาไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ: "เธอเมาแล้วไม่มีคนรู้จักนี่แย่แน่ๆ ถ้าไม่โดนใครอุ้มไป ก็คงจะบังเอิญเจอเข้ากับพวกกุ๊ยข้างถนนแน่ๆ ต้องมีเรื่องแน่นอน"

สวีซุ่ยหนิงเอ่ย: "ฉันอยากไปวิ่งแปดร้อยเมตร"

ลั่วจือเห้อกลัวใจเธอจริงๆ: "อย่าเลย ถ้าเธอไปวิ่งแปดร้อยเมตร พรุ่งนี้ตื่นมาคงจะตัวช้ำ หน้ามีแผลแน่ๆ เธออยากให้โจวอี้หัวเราะเยาะเธอไหมล่ะ?"

พูดถึงโจวอี้ สวีซุ่ยหนิงก็เงียบในทันที โดนเขาดึงไว้จนไม่ขยับตัว แล้วยืนตัวติดกับเขาง่ายๆ

ลั่วจือเห้อก็เพิ่งจะสัมผัสได้ตอนที่เธอนิ่งไปแล้วว่าเธอกำลังจับมือเขาแน่น เขาจึงแอบใจสั่นเล็กน้อย

เขาก้มตัวลงไปมองสวีซุ่ยหนิง ถามขึ้น: "หนิงหนิง ลองบอกหน่อยสิ เธอชอบเฉินลู่หรือเปล่า?"

สวีซุ่ยหนิงยืนอยู่ท่าเดิมนานๆ ก็เมื่อย มืออีกข้างก็เลยดึงเสื้อของเขาไว้ ลั่วจือเห้อจึงโอบเอวเธอตามสัญชาตญาณ

และพอได้กอด ลั่วจือเห้อถึงได้รู้ว่าสวีซุ่ยหนิงนั้นเป็นคนที่เอวเล็กมาก แค่มือข้างเดียวก็สามารถกำเอวของเธอได้ทั้งหมด

เธอชะงักไป แล้วก็นึกออกในทันที คนนี้คือคนที่เดินออกไปด้วยใบหน้าน่ากลัวในวันนั้น

เธอรู้สึกเป็นห่วงสวีซุ่ยหนิงว่าจะเจอเรื่องอะไรหรือเปล่า แต่ลองคิดดูอีกที เธอยังมีผู้ชายอีกคนอยู่ด้วย สวีซุ่ยหนิงคงไม่น่าจะได้รับบาดเจ็บ

......

ในที่สุดลั่วจือเห้อก็เช็ดหน้าให้สวีซุ่ยหนิงเสร็จ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นพอดี

ไป๋เซิ่งเฉวียนถามออกมาอย่างมีเลศนัย วันนี้ยังว่างหรือเปล่า

ลั่วจือเห้อด่าเขา: "นายจะบ้าหรือเปล่า เธอมีแฟนอยู่แล้ว"

ไป๋เซิ่งเฉวียนเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ: "มีแฟนแล้วยังไง อยากมีแฟน ก็ต้องไม่สนใจวิธีที่ได้มา"

ลั่วจือเห้อเงียบอยู่แป๊บหนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยอย่างเหนื่อยหน่าย: "ไม่มีเรื่องแบบนั้น"