เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 141

เฉินลู่วางชาที่ดื่มแล้วลงบนโต๊ะกาแฟโดยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร

แต่ทว่า การกระทำนั้นไม่ได้เบาเลย

สวีซุ่ยหนิงและลั่วจือเห้อที่เสียงดังต่างพากันจ้องมาที่เขา

เฉินลู่มองดูสวีซุ่ยหนิงด้วยท่าทีที่เมินเฉยครู่หนึ่ง แล้วพูดเบา ๆ ว่า “มองฉันทำไม พวกเธอมีหัวข้อเดียวกัน พวกเธอคุยกันก็พอแล้ว”

สวีซุ่ยหนิงพูดด้วยน้ำเสียงที่มีเพียงเธอและลั่วจือเห้อได้ยินเท่านั้น "นายจะกลับหรือยัง?”

เธอไม่ต้องการที่จะเห็นลั่วจือเห้อถูกเฉินลู่ลงโทษอยู่ที่นี่

ลั่วจือเห้อยังรู้สึกว่าตัวเองไม่ควรรบกวนการพักผ่อนของเธอ จึงยืนขึ้น กล่าวว่า "หนิงหนิง เธอพักผ่อนดีๆ นะ เราค่อยนัดกันวันอื่น และอย่าลืมดื่มซุปสร่างเมาล่ะ ง่วงก็ไปนอนนะ”

เฉินลู่เลิกคิ้ว กล่าว “ไม่นั่งอีกหน่อยเหรอ?”

ลั่วจือเห้อกล่าวว่า "วันหลังก็มีเวลาเจอกัน ตอนนี้ดึกแล้ว ไม่ค่อยเหมาะสมนัก”

เฉินลู่ยิ้ม “จริงสิ นี่ก็ดึกมากแล้ว คนที่ไม่รู้จักคงคิดว่าพวกเธอเป็นคู่รักกัน”

ในเวลานั้น ไม่มีใครพูดอะไรเลย

ไม่รู้ว่าจะมีใคร ที่รู้ดีอยู่ในใจ แต่ก็แกล้งทำเป็นโง่หรือไม่

หลังจากนั้นไม่นาน ลั่วจือเห้อพยักหน้าให้สวีซุ่ยหนิง แล้วเดินออกไป เฉินลู่ลุกขึ้นยืนทันที และพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ฉันจะไปส่ง”

สวีซุ่ยหนิงขมวดคิ้ว “นายไม่ต้อง”

เฉินลู่เอียงศีรษะเหลือบมองเธออย่างเย็นชา

ลั่วจือเห้อกล่าวว่า "ตกลง"