เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 140

คำพูดครั้งนี้ของเฉินลู่ค่อนข้างมีเหตุผล

เพียงแต่ว่าการที่จะให้ผู้หญิงพูดมีเหตุผลนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย

และตัวเขาเองเป็นคนมีเหตุผล เขาสามารถไม่สนใจคำวิจารณ์ของคนอื่นได้ก็เพราะตัวของเขาเอง แต่คนอื่นอาจจะไม่สามารถเป็นเหมือนเขาได้

สวีซุ่ยหนิงพูดว่า "ก็คือฉันโง่ ฉันไปโต้เถียงกับคนบนโลกโซเชียลที่จิ้นนายกับโจวอี้ แต่นายก็ยังทำเฉย ฉันดูแล้วเหมือนนายจะดีใจกับเรื่องนี้นะ ไม่รู้ว่าหุ้นขึ้นไปเท่าไหร่แล้วล่ะ"

"ดูเหมือนว่าเธอจะสนใจเรื่องของฉันอยู่ไม่น้อยนะ รู้แม้กระทั่งว่าราคาหุ้นขึ้น" เฉินลู่แหย่เธอเล่น

สวีซุ่ยหนิงเมินเฉยต่อคำเย้าแหย่ของเขาและพูดขึ้นว่า "ฉันทำให้นายหมดความอดทนและความประทับใจนั้นก็เป็นฉันที่ทำให้มันหายไป นายไม่จำเป็นต้องพูดอะไรในตอนนี้ นายไปเถอะ"

"ตอนที่ทะเลาะกันฉันก็คิดแบบนี้นะ แต่พอหายโกรธฉันยังคงรู้สึกว่าเธอดีนะ" เฉินลู่ลูบหัวของเธอ ดึงเธอให้ลุกขึ้นแล้วพูดว่า "เข้าไปอธิบายข้างในให้เธอฟัง"

มันจะเป็นแบบนี้ไม่ได้

สวีซุ่ยหนิงรีบขวางไว้ที่หน้าประตูแล้วพูดว่า "ฉันให้นายเข้าไปไม่ได้หรอกนะ"

เมื่อเห็นว่าเธอมีท่าทีเช่นนี้เฉินลู่ก็เลยคิดว่าคุยกันอยู่ด้านนอกก็ได้ แต่ทันใดนั้นสายตาขอเขาก็ได้เหลือบเห็นรองเท้าหนังผู้ชายคู่หนึ่งผ่านช่องว่างระหว่างประตู

ราคาของรองเท้าไม่เบาเลย

เดิมทีเฉินลู่มาที่นี่เพื่อแสดงความรักใคร่ฉันมิตร วันนี้เขาค่อนข้างยอมสวีซุ่ยหนิงในระดับหนึ่งเลย แต่ตอนนี้สีหน้าของเขาได้เปลี่ยนไป

สวีซุ่ยหนิงมองดูสีหน้าที่เย็นชาของเขา

แน่นอนว่าผู้ชายอย่างเฉินลู่ไม่สามารถยอมรับการถูกนอกใจได้ เขาพูดอย่างเย็นชาว่า "ข้างในคือคนที่ดื่มเหล้าด้วยกันใช่ไหม?"

สวีซุ่ยหนิงนิ่งเงียบและไม่พูดอะไร

"เธอนี่มันไม่ธรรมดาจริงๆ แค่ไม่ได้เจอหน้ากันสองสามวันก็นอกใจฉันได้"

"นายกำลังพูดมั่วอะไร?" สวีซุ่ยหนิงไม่อยากเห็นคนทำลายชื่อเสียงของลั่วจือเห้อ "ฉันไม่เข้าตาเขาหรอก"

เฉินลู่มองดูเธออย่างเย็นชา

ลั่วจือเห้อมองมาที่เขาและไม่พูดอะไร เพียงแค่คิดว่าจะถือถ้วยซุปสร่างเมาเดินออกมาเสิร์ฟ

เฉินลู่เหลือบมองท่าทางของเขาจึงพูดเบาๆ ว่า "นายวางไว้ตรงนั้นแหละ เดี๋ยวฉันเสิร์ฟเอง"

"ได้" ลั่วจือเห้อเพิกเฉยต่อการยกตนข่มท่าน และหันหลังเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น

สวีซุ่ยหนิงพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด "เหมือนว่าฉันหาเรื่องมาให้นายหรือเปล่า?"

ลั่วจือเห้อพูดว่า "เราบริสุทธิ์ใจ ไม่เป็นไรหรอก"

สวีซุ่ยหนิงยังคงมองเขาด้วยความรู้สึกผิด แววตาเต็มไปด้วยความลึกซึ้งและดวงตาก็มีน้ำตาซึมเล็กน้อย

ลั่วจือเห้อเสียงอ่อนลง และทันทีที่เสียงของเขาอ่อนลงเขาก็พูดคำปลอบโยนเธอ"ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น"

เมื่อเฉินลู่เดินออกมาจากห้องครัว เขาได้เห็นสวีซุ่ยหนิงมองลั่วจือเห้ออย่างลึกซึ้ง