เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 146

ก่อนที่ลั่วจือเห้อจะกลับมา ทั้งสองไม่ได้พูดคุยเกี่ยวกับหัวข้อที่คลุมเครือระหว่างชายหญิงอีก

สำคัญคือสวีซุ่ยหนิงไม่เชื่อแม้แต่คำเดียว

ไป๋เซิ่งเฉวียนเป็นคนสร้างเรื่องขึ้นมาจริงๆ และแทบอยากจะให้ผู้หญิงของเฉินลู่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับลั่วจือเห้อ

เครื่องดื่มที่ลั่วจือเห้อเลือกให้เธอ ไม่มีแอลกอฮอล์เลย

ต่อมาได้มีเพื่อนของลั่วจือเห้อมา ได้เห็นสวีซุ่ยหนิง สีหน้าดูแปลกใจ อีกทั้งยังได้ถามมีความสัมพันธ์อะไรกับลั่วจือเห้อ

สวีซุ่ยหนิงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ลั่วจือเห้อรู้ว่าเธอไม่ชอบ จึงเอ่ยว่า “พวกนายอย่าเดามั่วนะ ฉันแก่เกือบจะ30ปีแล้ว ถ้ามีคู่ครอง ฉันแทบอยากจะอวดให้คนทั้งโลกได้รับรู้ ใครจะซ่อนไว้ล่ะ?”

เหล่าเพื่อนๆ คิดกันมันก็ใช่ จากนั้นมีคนหนึ่งพูด "ไม่ใช่แฟนนาย ทำไมยังไม่แนะนำให้ฉันล่ะ?"

“นายควรอยู่ห่างๆ” ลั่วจือเห้อกล่าว “ถ้าให้เฉินลู่รู้เข้า ดูว่าเขาจะฉีกนายออกเป็นชิ้นๆ ไหม”

ทุกคนรู้ว่า ความต้องการของเฉินลู่นั้นแข็งแกร่ง

เพียงแต่ว่า——

คนผู้นั้นลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “พี่เห้อ อย่าโกหกฉันเลย ทำไมฉันไม่เคยได้ยินว่าเฉินลู่มีแฟนดีขนาดนี้”

สวีซุ่ยหนิงรู้สึกอายมากขึ้นในทันที และยังคงรู้สึกอายนั้นได้มีความไม่สบายใจเล็กน้อย

เฉินลู่ไม่ได้พาเธอไปพบใครเลยจริงๆ

ก่อนหน้านั้นหรือตอนนี้ ล้วนใช่หมดเลย

บางครั้งได้เจอกัน ก็ไม่ได้แนะนำเธออย่างเป็นทางการ ผู้คนจำนวนมากคิดว่า เธอเป็นเพื่อนสาว ช่องว่างระหว่างเพื่อนสาวกับแฟนสาว ไม่จำเป็นต้องพูดมาก

สีหน้าของสวีซุ่ยหนิงไม่ค่อยดี คนผู้นั้นก็เห็น อยากจะพูดสักประโยคเพื่อจะไกล่เกลี่ย แต่ถูกลั่วจือเห้อเตะขาออกไป "เฉินลู่จะปกป้องความเป็นส่วนตัวของเธอให้ดีไม่ได้? ที่บ้านเขาค่อนข้างยุ่งยาก ไม่ต้องการออกแถลงการณ์เท่านั้น”

“เป็นเช่นนี้นี่เอง ผมมีตาหามีแววไม่” ชายคนนั้นได้นึกขึ้นในทันที

หลังจากเหตุการณ์นี้ สวีซุ่ยหนิงกลับมีชีวิตชีวามากขึ้น และวันต่อมาได้ไปหาเซียวหร่านอีกครั้งเพื่อทวงเงินงวดสุดท้าย

ผู้หญิงที่ติดตามเซียวหร่านไม่มีซ้ำหน้า สวีซุ่ยหนิงไม่แปลกใจเลย

“ได้ยินมาว่าเธอบังคับเฉินลู่ ไม่ให้ไปเจอโจวอี้?” เมื่อได้พบกัน จู่ๆ เขาก็พูดประโยคนี้ออกมา

สวีซุ่ยหนิงตาโตเหลือบไปมองเขา พูดว่า “ฉันมีสิทธิ์แบบนี้ด้วยเหรอ?”

“ผู้หญิงอย่างพวกเธอ ทำอะไรมักจะสุดโต่งเสมอ ยิ่งเธอบังคับผู้ชายให้ทำในสิ่งที่เขาไม่ต้องการทำ จะเป็นการยิ่งผลักเขายิ่งไกลเท่านั้น” เซียวหร่านยิ้มอย่างเกียจคร้าน “ต่อไปเธอก็เลิกโง่ได้แล้ว "

สวีซุ่ยหนิงกล่าวว่า "ฉันจำได้ว่าเถ้าแก่ซูก็บังคับนายเช่นนี้”

เซียวหร่านยิ้ม

สวีซุ่ยหนิงกล่าวว่า "คุณคิดว่าเถ้าแก่ซูโง่เหรอ?"

“หล่อนเหรอ” เซียวหร่านพูดแบบไม่ใส่ใจ “เธอไม่ฉลาดจริงๆ”