เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 147

สวีซุ่ยหนิงรู้สึกว่า อยู่กับคนประเภทนี้ ต่อไปไม่จำเป็นต้องมาติดต่อให้มาก

เซียวหร่านกล่าวว่า "เธอคิดว่าฉันไม่ดีกับหล่อนหรือ? นั่นล้วนแล้วเป็นสิ่งที่เธอสมควร สำหรับบางเรื่อง ชั่วชีวิตนี้ ก็จะไม่ยกโทษให้หล่อน”

สวีซุ่ยหนิงกล่าวว่า "เพื่อนายหล่อนยอมตาย เลือกที่จะรักษานายไว้ นายก็อย่างได้ใจไป ไม่แน่บางทีหล่อนอาจจะไม่ชอบนายแล้ว”

เซียวหร่านพูดอย่างเย็นชา “เธอรู้อะไร?”

สวีซุ่ยหนิงไม่พูดอีกเลย

ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอก็เห็นว่ามีคนเดินไปมาอยู่ข้างนอกประตูตลอด

เซียวหร่านกล่าวไม่สนใจว่า “ล้วนเป็นคนที่ถูกหล่อนส่งมาดูฉัน”

ไม่นาน ซูหว่านจิ้งได้ปรากฏตัวออกมา ใบหน้าเธอไม่มีการแสดงออกอะไรเลย แค่พูดกับเซียวหร่านว่า "ถึงเวลาต้องกลับแล้ว"

“เพียงเพราะครั้งแรกที่มาพบผู้หญิงอยู่นอกเมือง ตอนนี้เก้าโมงแล้วก็บังคับให้ฉันกลับไป?” เซียวหร่านยื่นมือออกวางไหล่ของเธอด้วยรอยยิ้ม การกระทำหวานชื่น แต่กลับเย็นชา

ซูหว่านจิ้งมองไปที่สวีซุ่ยหนิงครู่หนึ่ง จากนั้นจึงดึงมือเซียวหร่านออก น้ำเสียงไม่มีการแปรผันเลย "ฉันรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน ถ้าคุณกลับไปช้าหนึ่งนาที เธอจะหายไปหนึ่งวัน"

“งั้นก็ปล่อยให้เธอหายไปเถอะ” เขายิ้มอย่างไม่ใส่ใจและไร้หัวใจ

“นายทนได้"

“ฉันมีอะไรที่จะทนไม่ได้?”

ซูหว่านจิ้งพูดน้อย "นายกลับไป ฉันไม่อยู่ที่นั่น"

รอยยิ้มของเซียวหร่านชัดขึ้น และเสียงก็ยิ่งไม่สอดคล้องกันมากขึ้น “กลับไปไม่เหมือนกันตรงไหน? บ้านนั้น คุณก็ไม่เคยอยู่ ผมถูกคุณพากลับมาบ่อยๆ อยู่ดี ปีหนึ่งคุณพักอยู่กี่วัน? สามวันถึงไหม?”

จู่ๆ สวีซุ่ยหนิงได้มองไปที่เซียวหร่าน