เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 153

สวีซุ่ยหนิงเอ่ย: "ไม่มี"

เธอเห็นเฉินลู่เบะปาก แต่เขาไม่ได้ถามอะไรเพิ่มอีก

สวีซุ่ยหนิงรำคาญจริงๆ แล้ว เฉินลู่มีเรื่องอะไรก็ไม่ยอมพูด เอาแต่ทำสีหน้าเย็นชา ทำตัวห่างเหิน เห็นแล้วมันน่าหงุดหงิด

เธอยกเท้าเตะขาเฉินลู่ใต้โต๊ะ แต่ใช้แรงที่เบามาก เลยเหมือนกำลังจิ้มขาเขาอยู่

สวีซุ่ยหนิงตั้งใจจะทำเป็น 'ไม่ได้ตั้งใจ' เตะเขาเป็นครั้งที่สอง เฉินลู่ก็จับขาของเธอเอาไว้

ข้อเท้าของเธอเล็กมาก เฉินลู่ใช้เพียงมือเดียวก็กำได้รอบ เขาเหลือบตามามองเธอ แล้วก็เลื่อนของหวานจานนั้นให้เธอ

สวีซุ่ยหนิงเอ่ย: "อีกเดี๋ยวฉันมีเรื่องต้องคุยกับนาย"

เฉินลู่ได้ยินแล้ว แต่ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา

อาหารมื้อนี้ พวกเธอใช้เวลากินไปประมาณหนึ่งชั่วโมง เฉินลู่ก็เหมือนกับคุณครูที่ต้องรับผิดชอบเด็กๆ หลังจากกินข้าวเสร็จแล้วเขาก็พาเด็กพวกนี้ไปส่ง สวีซุ่ยหนิงคือคนที่อยู่บนรถคนสุดท้าย

ท้ายที่สุดเขาก็พาเธอกลับไปที่บ้านเขา สวีซุ่ยหนิงก็เลยตามเขาเข้าไปด้วย

เธอนั่งอยู่ข้างเขาครู่ใหญ่ จึงได้รู้ว่าถึงเขาจะไม่ได้ห้าม แต่เขาก็ไม่ได้อยากคุยกับเธอ

สวีซุ่ยหนิงรู้ว่าคงเป็นเพราะเธอยังไม่ได้อธิบายสิ่งที่เขาได้ยินในวันนั้น เขาเลยเกลียดเธอ แต่ว่าการที่เขาทำตัวกึ่งเย็นชาแบบนี้ ก็วัดความอดทนของคนเราอยู่เหมือนกัน

เธอขี้เกียจเดาว่าเขารู้หรือได้ยินอะไรมาบ้าง

สวีซุ่ยหนิงรู้สึกว่ามันน่าหงุดหงิดอยู่เหมือนกัน เลยแค่เอาหลักฐานนั้นวางไว้ตรงหน้าเขา แล้วเอ่ยว่า: "ฉันไม่สนใจว่านายจะลำเอียงหรือเปล่า ที่มาวันนี้ ก็แค่อยากบอกนายว่าที่ฉันสงสัยเธอฉันก็มีเหตุผลเหมือนกัน ไม่ใช่เพราะต้องการหาเรื่องเธอ"

เฉินลู่เหลือบตามองอยู่แป๊บหนึ่ง จากนั้นก็เบนสายตาไปทางอื่น

สวีซุ่ยหนิงเอ่ย: "ถ้านายสงสัยว่าฉันแต่งรูปหรือเปล่า นายไปถามคุณซูหว่านจิ้งก็ได้ เธอเป็นคนให้หลักฐานนี้แก่ฉัน ฉันมีเรื่องจะพูดแค่นี้แหละ ถ้านายไม่ชอบฉัน อย่างนั้นฉันก็ขอตัวก่อน เลิกกันดีกับเราทั้งคู่ ของที่นายทิ้งไว้กับฉัน ฉันจะรีบส่งกลับมาให้"

ในที่สุดดวงตาของเฉินลู่ก็ไม่ได้มีแววตาดูถูกเหมือนเมื่อครู่เสียที แต่มันกลับดูเย็นชากว่าเดิม ที่จริงจะเรียกว่า แววตาก่อนพายุจะเข้าก็ไม่ผิดนัก

สวีซุ่ยหนิงหมุนตัวเตรียมกลับ ข้อศอกของเธอก็โดนเขากระชากเอาไว้

มือของเฉินลู่มีแรงเยอะมาก ผิวบริเวณนั้นของเธอเป็นรอยแดงในทันที

เธอไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเฉินลู่ถึงได้ถามคำถามแบบนี้ออกมา ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา เขานั้นเกลียดการโดนเปรียบเทียบที่สุด

พูดง่ายๆ คือเขาคิดว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่น คิดว่าคนอื่นๆ สู้เขาไม่ได้

แต่ว่าเฉินลู่ก็มีสิทธิ์จะคิดแบบนั้น ไม่ว่าจะสมบัติของครอบครัว หรือการศึกษาของตัวเขาเอง ล้วนแต่เป็นสิ่งที่ดีที่สุด และสามารถส่งต่อให้รุ่นถัดไปได้

สวีซุ่ยหนิงเงียบอีกครู่ใหญ่ เอ่ยว่า: "พวกนายไม่ได้เหมือนกันเสียหน่อย"

"ตอนนี้มาพูดว่าไม่เหมือนกัน ตอนอยู่ต่อหน้ามันดันพูดอย่างมั่นใจว่าฉันดีไม่เท่าเขา"

เห็นแบบนี้สวีซุ่ยหนิงก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นได้รับความไม่เป็นธรรม: "ฉันพูดตอนไหนว่านายดีไม่เท่าเขา? ฉันแค่บอกว่าฉันชอบแบบเขามากกว่า การที่ฉันชอบแบบเขามากกว่าไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะคิดแบบนี้"

เฉินลู่เอ่ย: "ตอนเรียนมหาวิทยาลัยเธอยังชอบแบบฉันอยู่เลย ตอนนี้ดันเปลี่ยนเสียแล้ว สวีซุ่ยหนิงเธอนี่ก็หลายใจเหมือนกันนะ"

สวีซุ่ยหนิงเงียบไป เฉินลู่ไม่ค่อยพูดเรื่องตอนเรียนมหาวิทยาลัยต่อหน้าเธอเท่าไหร่

ความทรงจำช่วงที่โดนรังเกียจนั้น มันก็ไม่ได้น่านึกถึง