เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 160

เฉินลู่ขมวดคิ้วกับสิ่งที่สาวเคาน์เตอร์พูด แล้วพูดเบา ๆ ว่า “พวกเขายังไม่ได้แต่งงานกัน”

“ลูกค้าที่มาสั่งทำกับทางเรา กับการเคยชินของทางเราคิดว่าเป็นคู่รัก และมีคนน้อยมากในโลกที่มาสั่งทำชุด Rebirthนี้ มีใครหลายคนที่ไม่มีความกล้านี้ ไม่ว่าจะเพราะเหตุผลใดที่พวกเขาเลิกราจากกัน แต่เวลานั้นพวกเขาคือของกันและกันอย่างแน่นอน หลังจากนั้นแม้จะเปลี่ยนคน ก็จะไม่สามารถปฏิเสธความจริงใจของช่วงเวลานั้นได้” สาวเคาน์เตอร์กล่าว

เฉินลู่มองดูแหวนที่วางอยู่บนโต๊ะ และรู้สึกทื่อเล็กน้อย

ตอนนั้นจะจริงใจแค่ไหน ถ้าเปลี่ยนใจ ก็คือเปลี่ยนใจ

เฉินลู่ไปนั่งที่ชั้นล่างรอสวีซุ่ยหนิงอยู่พักหนึ่ง ตั้งนานไม่เห็นใครกลับมา สุดท้ายก็ไปเดินเล่นที่ตลาด ตอนนี้ได้เป็นช่วงเวลาเลิกงานแล้ว เขาจึงได้บังเอิญไปพบกับหัวหน้าของสวีซุ่ยหนิงเข้า

ทันทีที่หัวหน้าเห็นเขา ก็เดินเข้าไปทักทาย "คุณเฉิน คุณก็ออกมาซื้อของด้วยเหรอ?”

เฉินลู่พูด “อืม” อย่างไม่ใส่ใจอะไร

“สวีซุ่ยหนิงออกไปทำงานนอกพื้นที่ คุณอยู่บ้านคนเดียวคงเบื่อ” หัวหน้ายิ้ม “ครอบครัวของเรากำลังจะไปทานอาหารเย็น คุณเฉินจะไปด้วยกันไหมคะ?”

เฉินลู่หันไปมองเธอแล้วพูดว่า “สวีซุ่ยหนิงทำงานนอกพื้นที่?”

“ใช่ค่ะ ช่วงนี้เธอเดินทางไปบ่อยมาก เพื่อจะรับค่าคอมมิชชั่น” หัวหน้าพูดด้วยท่าทางแปลกใจ “ที่แท้คุณก็ไม่รู้เรื่อง ฉันคิดว่าเธอจะบอกคุณแน่”

เฉินลู่เม้มริมฝีปากล่าง ขมวดคิ้ว และเงียบไปครู่หนึ่ง

“คุณมีเงินเยอะขนาดนี้ เธออยู่กับคุณ ทำไมยังต้องสู้แบบนี้ด้วย ทำให้คนเข้าใจได้ยากจริงๆ”

เฉินลู่ไม่สนใจคำพูดอีก แต่จงใจเดินไปอีกทางหนึ่ง พอเดินไปถึงด้านข้างจึงได้โทรหาสวีซุ่ยหนิง ทางนั้นรับสายอย่างรวดเร็ว ประโยคออกมาคือ “นายมีธุระอะไรเหรอ?”

ประโยคนี้มีความรู้สึกที่เหินห่างอย่างมาก

เฉินลู่เงียบไปครู่หนึ่ง กล่าวว่า "วันนี้ฉันไปหาเจียงเจ๋อ และไม่กี่วันก่อนเธอก็ได้ไปหาเขาแล้ว?”

“หา? โอ้ มีเรื่องนี้เกิดขึ้นจริง" สวีซุ่ยหนิงกล่าว

“พวกเธอคุยอะไรกัน?” เฉินลู่ถามอย่างไม่เข้าใจ

“เราจะคุยอะไรกันได้ล่ะ?” สวีซุ่ยหนิงพูดอย่างระมัดระวัง

“พูดคุยจนเจียงเจ๋อคิดถึงเธอแล้ว สวีซุ่ยหนิง เธอมีอีกมือจริงๆ ทั้งที่เจียงเจ๋อแทบรอที่จะฉีกเธอไม่ไหว แต่ตอนนี้กลับถูกเธอเกลี้ยกล่อมให้เชื่อฟังได้" เสียงของเขาหนักหน่วงเล็กน้อย ฟังไม่ออกว่าหมายถึงอะไร เพียงแค่คำพูดที่พูดออกมาสำหรับสวีซุ่ยหนิงแล้ว ก็เหมือนเสียงฟ้าร้องกลางแจ้ง "กลหญิงงาม?”

สวีซุ่ยหนิงโต้กลับโดยไม่รู้ตัว "เฉินลู่ นายพูดเหลวไหลอะไร?”

สวีซุ่ยหนิงกล่าวอย่างเกรงใจ "รบกวนคุณมากเกินไปแล้ว"

“ไม่เป็นไร” ซูหว่านจิ้งพูด “หาใครสักคนมาพูดคุยกันก็ไม่เลวนี่”

สวีซุ่ยหนิงไม่ได้ปฏิเสธ

และซูหว่านจิ้งบอกว่าอยู่คุยเป็นเพื่อนเธอ แต่เธอกลับพูดน้อยมาก

ทันทีที่เดินออกจากโรงแรม สวีซุ่ยหนิงได้เห็นผู้ช่วยที่เคยเห็นในครั้งก่อน และแทบอยากจะเอาเสื้อคลุมมาสวมให้เธอในทันที

ซูหว่านจิ้งกล่าวว่า "กลับที่วิลล่า"

ใบหน้าของผู้ช่วยแข็งทื่อเล็กน้อย แต่มุมปากยังยกขึ้นอยู่ "ครับ"

“ตอนนี้นายเลิกงานได้แล้ว ฉันจะขับรถกลับเอง” หลังจากซูหว่านจิ้งพูดจบ ก็ไม่ได้มองเขาอีก แค่โบกมือให้สวีซุ่ยหนิงขึ้นรถ

หลังจากที่ซูหว่านจิ้งขึ้นรถ สายตาของสวีซุ่ยหนิงได้สับสนเล็กน้อย “เถ้าแก่ซู ความรู้สึกของผู้ช่วยคุณมันไม่ค่อยปกติ”

ซูหว่านจิ้งรู้เรื่องนี้มานานแล้ว และไม่แปลกใจกับคำพูดของเธอ "คนแบบนี้ง่ายต่อการควบคุมไม่ใช่เหรอ?”