เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 164

เฉินลู่ลุกขึ้นยืน แล้วขยำทิชชูในมือให้เป็นก้อนกลม จากนั้นก็โยนมันลงถังขยะ

สวีซุ่ยหนิงทนต่อไปไม่ไหวจริงๆ เดิมทีปัญหานี้เฉินลู่ก็ปฏิบัติกับเธอไม่ดีนัก แต่เขาก็ยังคิดว่าเธอนั้นตั้งใจจะปั่นหัวเขา เรื่องที่เธอน้อยใจแต่ก็ต้องเก็บความรู้สึกไว้ ทำได้แค่ปลอบใจตัวเอง เธอรับความรู้สึกแบบนั้นไม่ไหวอีกแล้ว

ดังนั้นคำพูดที่เอ่ยออกไป จึงฟังดูแรง

ต่อให้เธอจะแบ่งแยกได้อย่างชัดเจนว่า เฉินลู่ไม่พอใจเพราะเรื่องแหวนที่เธอทำให้เจียงเจ๋อ ตั้งใจจะชวนเธอทะเลาะ เธอก็ยังพูดถึงปัญหาที่แท้จริงที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเธออยู่ดี

มันหลุดออกมาเอง และดูเหมือนว่าเธอจะเก็บเอาไว้นานแล้ว

ทั้งความเคยชินในการใช้ชีวิตของพวกเธอทั้งสองคน ทั้งวิธีการพูด ไม่เหมาะที่จะคบกันโดยแท้จริง

ที่จริงถ้าให้ลองพูดจากอีกมุมหนึ่ง การที่สวีซุ่ยหนิงเอ่ยอะไรแบบนี้ออกมา ไม่ได้ทำเพื่อลองใจเท่านั้น ถ้าหากเฉินลู่ตั้งใจจะไม่ปล่อยเธอไป อย่างนั้นเธอก็คงหนีเขาไปไม่พ้น ดังนั้นเธอก็เลยลอง เพื่อดูว่าเขาจะเปลี่ยนความตั้งใจหรือเปล่า

เฉินลู่เอ่ยเสียงเย็น: “ฉันว่าเธอคงอยากจะให้ฉันบอกกับพ่อเธอ ว่าที่ฉันยอมช่วยก็เพราะเธอเอาตัวเข้าแลก”

“ถ้านายจะพูดออกไปจริงๆ ฉันจะห้ามนายได้เหรอ?” สวีซุ่ยหนิงเช็ดน้ำตาที่หางตา “นายคิดว่าฉันพูดจาแรง แล้วนายล่ะ ฉันนึกไม่ออกเลยว่ามีครั้งไหนบ้างที่นายไม่ใช้วิธีแบบนี้บังคับฉัน?”

เฉินลู่เอ่ย: “ถ้าเธอไม่ได้ทำไปเพราะความโลภ อย่างนั้นฉันจะเอามันมาขู่เธอได้ยังไง?”

สวีซุ่ยหนิงรู้ ถ้าเฉินลู่ต้องการเอาชนะเธอ เขามีเป็นหมื่นวิธีที่จะทำให้เธอเถียงไม่ได้

เธอไม่มีอารมณ์จะทะเลาะกับเขาต่อ เธอจินตนาการสิ่งที่จะเกิดถ้าหากพ่อสวีรู้เรื่องนี้เข้า อาจจะทรุดลงไปนั่ง ร้องไห้จนน้ำตาท่วม

เฉินลู่หันไปมองทางอื่นเมื่อน้ำตาหยดแรงของเธอไหลออกมา แววตาของเขาไหวระริก หลังจากนั้นก็นิ่งไป

บรรยากาศกดดันเสียจนแม้แต่สวีซุ่ยหนิงยังไม่กล้าส่งเสียงร้องไห้ออกมา

จนกระทั่งด้านหลังมีเสียงของแม่สวีดังขึ้น: “อาลู่ หนิงหนิง นี่พวกลูกทะเลาะอะไรกัน?”