เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน นิยาย บท 165
สรุปบท บทที่ 165: เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน
อ่านสรุป บทที่ 165 จาก เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน โดย จิ่นอวิ๋น
บทที่ บทที่ 165 คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายการโต้แย้ง เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย จิ่นอวิ๋น อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
พอเฉินลู่ออกไป ก็ทำให้แม่สวีที่ตั้งใจว่าจะทำอาหารต้อนรับพวกเขา หมดอารมณ์ไปในทันที
สวีซุ่ยหนิงนั่งหงอยอยู่บนโซฟา แม่สวีกลัวว่าลูกสาวจะเสียใจ ก็เลยหั่นแตงโมมาให้ แต่ก็เห็นว่าเธอกินไปแค่ไม่กี่ชิ้น
แม่สวีมองเธออยู่ครู่หนึ่งก็ถอนหายใจออกมา ยังไงก็ต้องทำอาหาร ลูกสาวรีบกลับมาบ้าน คงจะหิวแล้ว
ผ่านไปไม่นาน สวีซุ่ยหนิงก็เดินเข้ามาในครัว มองแม่สวีที่กำลังยุ่งเธอเอ่ยว่า: “แม่ อีกเดี๋ยวพ่อกลับมา แม่ห้ามพูดเรื่องนี้กับพ่อนะ ตอนนี้พ่ออารมณ์อ่อนไหวง่าย แค่เรื่องเล็กๆ ก็คิดเยอะ คิดไปไกล ส่งผลกระทบต่อร่างกายได้ง่าย”
แม่สวีพยักหน้า: “เฮ้อ”
สวีซุ่ยหนิงเอ่ย: “แม่ หนูขอโทษนะ หนูเอาแต่ทำให้แม่กังวลเรื่องหนูอยู่เรื่อย หนูรู้ว่าแค่เรื่องของพ่อแม่ก็เครียดมากอยู่แล้ว แต่ว่าหนูไม่มีใครให้พูดด้วยได้เลย เลยต้องเก็บเอาไว้คนเดียว หนูรู้สึกว่าหนูไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ”
แม่สวีเอ่ย: “พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ลูกอย่าพูดอย่างนี้สิ แม่มีงานทำ ชีวิตมีความสุขดี ร่างกายก็แข็งแรง ลูกสาวก็สวยขนาดนี้ แม่จะมีเรื่องเครียดได้ยังไง?”
สวีซุ่ยหนิงเอ่ย: “หนูก็ยังคิดว่าแม่ลำบากมากอยู่ดี ต้องกังวลเรื่องพ่อ แล้วยังต้องมากังวลเรื่องอนาคตของหนู กลัวว่าหนูต้องเจอเรื่องลำบากใจเวลาอยู่ที่อื่น ต่อไปหนูก็ต้องเป็นแม่คนเหมือนกัน แต่หนูคงทำได้ไม่ดีเท่าแม่”
แม่สวีเอ่ย: “ลูกออกไปนั่งข้างนอกให้อารมณ์ดีขึ้นก่อนเถอะ แม่กำลังทำกับข้าวอยู่ อย่าให้แม่ต้องเสียสมาธิ โอเคไหม?”
สวีซุ่ยหนิงพยักหน้า
ตอนที่สวีซุ่ยหนิงออกไปแล้วแม่สวีถึงได้ยกมือขึ้นมาเช็ดดวงตาที่เปียกชื้น หลังจากนั้นก็ถอนหายใจออกมาแรงๆ แล้วทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ
แม่ทุกคน ล้วนมีความสามารถชั้นเลิศในการควบคุมอารมณ์
กว่าพ่อสวีจะกลับมา ก็ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ท่านออกไปเดินตลาดนกคนเดียว ด้วยตอนแรกตั้งใจว่าจะไปหาคู่ให้ตัวที่อยู่ที่บ้าน แต่ว่าเดินอยู่นาน ยังดูได้ไม่เท่าไหร่ ก็นั่งเล่นหมากรุกกับเจ้าของร้านเสียแล้ว
หลังจากนั้นถึงได้เอ่ยว่า: “พ่อฉันสั่งให้นายกลับมากินข้าว ถ้านายไม่อยากกลับมา อย่างนั้นฉันจะหาข้ออ้างให้”
เฉินลู่ไม่ตอบ
แต่สวีซุ่ยหนิงก็ไม่ได้วางสายเหมือนกัน อย่างไรเสียก็ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ยังไม่ได้คำตอบ และเธอเองก็กังวลอยู่เหมือนกัน
เฉินลู่รู้ดีว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เขาจึงเอ่ยด้วยเสียงไร้อารมณ์ “เธอวางใจเถอะ ฉันไม่ได้คิดจะพูดอะไร ฉันเป็นหมอ ไม่ได้ใจร้ายกับคนไข้ขนาดนั้น”
สวีซุ่ยหนิงวางใจได้เปลาะหนึ่ง
จากนั้นเฉินลู่ก็วางสายไป
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เสน่ห์เหลือร้ายของคุณนายตระกูลเฉิน
แรกๆ สงสารนอ อ่านไปอ่านมาสงสารพอ...
เฉินลู่ไอ้คนเลว ส่วนสวีซุ่ยหนิงก็ใจอ่อนน่าสงสารเสียจริง...
ซุยหนิงย้ายที่อยู่เถอะ สงสารนาง เจอแต่ผู้ชายเลวๆ...
สวีซุยหนิงทำไมชอบเป็นของเล่นของเฉินลู่ล่ะ...
ช่วยอัพต่อด้วยค่ะ...